Η Αυτοδιοίκηση ως πρόσχημα

Η ελλειπτική ιδιοσυστασία της Περιφέρειας ως αυτοδιοικητικού θεσμού γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, υποκαθιστάμενη από εταιρείες Α.Ε., κατ' ευφημισμόν αυτοδιοικητικές. Ο χαρακτήρας τους δεν εξασφαλίζεται από την συμμετοχή στη διοίκησή τους των δημάρχων, πόσο μάλλον όταν εκείνοι αρνούνται να συναινέσουν. Τότε ανακύπτει θέμα δημοκρατίας, όχι μόνον με την ηθική του διάσταση αλλά και με την λειτουργική. 

Όταν για παράδειγμα εξακοντίζεται το κόστος της κατασκευής, της διαχείρισης και της προαίρεσης επέκτασης δραστηριοτήτων των εγκαταστάσεων, αναρρωτιέται κανείς ποιός θα πληρώσει το μάρμαρο; Προφανώς ο δημότης, στον οποίο υποχρεωτικά θα επιμεριστεί το κόστος ως ανταποδοτικό. Στην περίπτωση του έργου στην Κεφαλονιά, σύμφωνα με την προκήρυξη, ο προϋπολογισμός σχεδόν τριπλασιάστηκε. Υπάρχει αμφιβολία ότι θα συμβεί το ίδιο και στην περίπτωση της Κέρκυρας;

Το επιχείρημα της άλλης πλευράς θα μπορούσε να αναφέρεται στην παταγώδη αποτυχία της Αυτοδιοίκησης στα Ιόνια, μαζί και της περιφερειακής, στην αντιμετώπιση του προβλήματος σε όλα μα όλα τα νησιά του Ιονίου. Δεν είναι ψέμα αλλά οι αιτίες αυτής της αποτυχίας ενυπάρχουν στην επιλογή της λιγότερης αυτοδιοίκησης, εντέλει της λιγότερης δημοκρατίας, που εφαρμόστηκε διαχρονικά.

Γεγονός που δεν βαρύνει αποκλειστικά και μόνον τους εκπροσώπους της γενικής κυβέρνησης αλλά και τον τρόπο που οι εκπρόσωποι των τοπικών ηγεσιών αλλά και ο λαϊκός παράγοντας αντιλαμβάνονται την αυτοδιοίκηση.

Ως συνέπεια, ο κάθε Καπετάνιος κι ο κάθε Γραφάκος θεμελιώνουν την πεποίθηση ότι η Κέρκυρα και τα προβλήματά της διοικούνται και αντιμετωπίζονται καλύτερα από την πλατεία Συντάγματος παρά την πλατεία Σαρόκου. Καταστρατηγώντας έτσι την αυτονόητη δημοκρατική, διοικητική αρχή ότι δηλ. η διοίκηση πρέπει να εδράζεται ει δυνατόν εγγύτερα στο επίπεδο των διοικούμενων και των προβλημάτων. 

Η επιδίωξη πάντως της απόδοσης των επενδεδυμένων κεφαλαίων σ' αυτήν και σε κάθε άλλη τέτοια περίπτωση, σπανίως συμμερίζεται την αποτελεσματικότητα της επένδυσης με αυτούς τους όρους. Κι αυτός εν προκειμένω είναι ο ορισμός της διάστασης των απόψεων. Η παραχώρηση που θα μπορούσε να κάνει κάποιος, με τον κίνδυνο να θεωρηθεί αιθεροβάμων, είναι ο εκ τους σύνεγγυς δημοκρατικός έλεγχος στην ιδιωτική δραστηριότητα.

Στην πραγματική ζωή όμως, ο κανόνας είναι η αυτονόμηση της ιδιωτικής επιδίωξης από τις ανάγκες που καλείται να υπηρετήσει. Κι αυτό διευκολύνεται από Α.Ε. όπου οι εκ της Αυτοδιοίκησης εξυπηρετούν «προαιρετικά» τον διαχειριστή κι όχι αντιθέτως. Έτσι η Αυτοδιοίκηση καταντάει πρόσχημα.