Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι, είμαστε χαμένοι (Μπρεχτ)
editorial
16 Δεκεμβρίου 2020
/ 12:13
Τα στοιχεία του κρατικού προϋπολογισμού, και για την επόμενη χρονιά, αποτυπώνουν την εικόνα μιας Χώρας υπό κηδεμονία και με οικονομία ανισόρροπη, ετεροβαρώς τροφοδοτούμενη από τα έσοδα της «εξαγωγής» τουριστικών υπηρεσιών.
Δραστηριότητα, που βρέθηκε στη δίνη του πανδημικού κυκλώνα με συνέπειες μεγάλες και στρατηγικής σημασίας. Πράγμα που θα φανεί στο τραπέζι της σύγκρισης ισχύος και αποθεμάτων, στη μοιραία σύγκρουση μεγάλων και μικρών, στη συνέχεια κι όταν θα πέσουν κυριολεκτικά οι μάσκες.
Η επιβεβλημένη πολιτική για την απόπειρα εξόδου από τέτοιες καταστάσεις είναι κυρίως κρατικοπαρεμβατική. Δηλ. έρχεται το κράτος και χρηματοδοτεί δράσεις και παρεμβάσεις ανάκαμψης. Αυτό όμως είναι αδύνατο όταν δεν διαχειρίζεται την αξία του νομίσματός του. Η νομισματική αποικοκρατία δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψει αυτή την επιδίωξη που θα στόχευε στην ανακατεύθυνση της συγκέντρωσης προς τα ταμεία του εθνικού σχηματισμού.
Αλλά κι αυτή δεν μπορεί να είναι αποκλειστικώς και μόνον οικονομική. Οι διεθνείς σχέσεις, ιδιαιτέρως στη γειτονιά και με τους επικυρίαρχους, έχουν οικονομικές προϋποθέσεις και οροφή επιδιώξεων. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν αμφισβητεί το status και 'κείνη του Τσίπρα καταχράστηκε τις μπλόφες, αντιμέτωπη με τις ψευδαισθήσεις της. Τόσες και τέτοιες που καλλιεργήθηκαν από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Αμφίβολης επιστημονικής, κυρίως συναισθηματικής αξίας, συχνά διφορούμενης πολιτικής απεικόνισης.
Όλα, μα όλα, παραπέμπουν στην ανάγκη πολιτικής πρότασης, που να υπερβαίνει τις διαθέσεις και τις δυνατότητες της εθνικής ελίτ. Σ' αυτήν την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κρίσιμη συγκυρία για ολόκληρο τον πλανήτη, οι πολιτικές πρέπει να αντιστοιχίζονται με τα σημερινά προτάγματα της εργασίας, της ανθρώπινης δημιουργίας, και το αξιακό φορτίο που σέρνουν δια μέσου των αιώνων.
Διαφορετικά οι πολίτες θα ακυρωθούν, μεταλλασσόμενοι σε τηλεθέατες των διαγκωνισμών πολιτικής ισχύος, ήσσονος σημασίας, ανάμεσα στους προθύμους και τους ζηλωτές. Η πολιτική θα παρομοιάζεται όλο και περισσότερο με το αποτέλεσμα της κίνησης του εκκρεμούς. Θα εναλλάσσονται συνητηρητικοί με τους προοδευτικούς στην κυβερνητική διαχείριση, χωρίς ν' αλλάζει κάτι έτσι, επί της ουσίας.
