Τα τριάκοντα αργύρια σε ευρώ
editorial
11 Nov 2020
/ 20:44
Η αντίθεση στην απαίτηση της νέας ιδιοκτησίας του γηπέδου άλλοτε Club Med, να αποζημιώσει τον κεντρικό Δήμο και να πάρει πολεοδομική άδεια για ολόκληρο το κτήμα, έχει στρατηγικό χαρακτήρα.
Δεν περιορίζεται στο επιμέρους, δεν μεμψιμοιρεί από συνήθεια και βεβαίως δεν συναλλάσσεται. Η ανακάλυψη, τα τελευταία, πολλά χρόνια, του φιλέτου Κέρκυρα, από μεγάλα επενδυτικά funds, αποκαλύπτει και τις πολλές κερκόπορτές της.
Οι πιο σημαντικές είναι η γενική χαλαρότητα των πολλών που συμπληρώνει την αναπτυξιολαγνεία των λιγότερων και ως απότοκη αυτής, η χωροταξική κανονιστική υστέρηση. Στην οποία οφείλεται η μερισματοποίηση του νησιού αλλά και η αδυναμία του να κάμει ταμείο γης, απαραίτητο για τις μη εμπορικές χρήσεις, τις οχλούσες και άλλες λειτουργικές.
Διότι πως να το κάνουμε; Δεν είναι δυνατόν οι μεγάλες επενδύσεις, με χρόνο απόσβεσης τουλάχιστον μια 15ετία, να γίνονται αποδεκτές με τοπικά χωροταξικά που αντιμετωπίζουν την κάθε περίπτωση επιμέρους και στο κενό της υπόλοιπης περιοχής και ολόκληρου του νησιού.
Δίχως να αξιολογείται η επίδραση στην τοπική και τη γενικότερη οικονομία σε επίπεδο νησιού αλλά και Περιφέρειας ακόμα. Εν ολίγοις, οι επενδύσεις επιβάλλεται να εντάσσονται στο περιφερειακό, χωροταξικό πλαίσιο, με κριτήρια πέραν των περιβαλλοντικών.
Άλλως πως, αφαιρούν αντί να μεταφέρουν πόρους στο νησί, τον τουρισμό του και την τοπική οικονομία. Σηκώνουν «φράχτες», που περιθωριοποιούν άλλες μικρότερες επιχειρήσεις στην περιοχή, με το επιχείρημα μάλιστα ότι συνιστούν υπόδειγμα για την συνολική αναβάθμισή τους. Με τι λεφτά, να γίνει αυτό; Με ποιό φορέα; Και με ποιό σχέδιο;
Σ' αυτά τα ερωτήματα θα έπρεπε να απαντάει ο νομοθέτης των γενικών και των ειδικών, εθνικών/κλαδικών χωροταξικών σχεδίων. Όμως κατά κανόνα οι προτάσεις του θεωρούνται καταραμένες. Απορρίπτονται αυτοστιγμεί, χαρακτηριζόμενες αφερέγγυες και ευεπίφορες στη μεγάλη, ξένη ιδιωτική πρόσοδο.
Στην συνέχεια τα σχέδια μπορεί και να εγκρίνονται, απενεργοποιημένα στην πράξη σε κάποιο αρχείο, περιμένοντας την εφαρμοστική συνέχεια στις επόμενες βαθμίδες της τοπικής κλίμακας, που κανείς ποτέ δεν έχει την όρεξη να δώσει. Κι αυτή η έργω αυθαιρεσία συνιστά τον καλύτερο καμβά για να επενδύσει το συγκροτημένο, μεγάλο κεφάλαιο, που διψάει για υπεραξία, λεηλατώντας τις απροστάτευτες και παρατημένες στη μοίρα τους, κερκυραϊκές, τουριστικές «σπάνιες γαίες», ανεξαρτήτως ιδιοκτησίας.
Τέτοια η περίπτωση του Ερημίτη, τέτοια και του Club Med.
Ψάχτε τώρα που ακριβώς αναπαράγεται η βίδρα!
Οι πιο σημαντικές είναι η γενική χαλαρότητα των πολλών που συμπληρώνει την αναπτυξιολαγνεία των λιγότερων και ως απότοκη αυτής, η χωροταξική κανονιστική υστέρηση. Στην οποία οφείλεται η μερισματοποίηση του νησιού αλλά και η αδυναμία του να κάμει ταμείο γης, απαραίτητο για τις μη εμπορικές χρήσεις, τις οχλούσες και άλλες λειτουργικές.
Διότι πως να το κάνουμε; Δεν είναι δυνατόν οι μεγάλες επενδύσεις, με χρόνο απόσβεσης τουλάχιστον μια 15ετία, να γίνονται αποδεκτές με τοπικά χωροταξικά που αντιμετωπίζουν την κάθε περίπτωση επιμέρους και στο κενό της υπόλοιπης περιοχής και ολόκληρου του νησιού.
Δίχως να αξιολογείται η επίδραση στην τοπική και τη γενικότερη οικονομία σε επίπεδο νησιού αλλά και Περιφέρειας ακόμα. Εν ολίγοις, οι επενδύσεις επιβάλλεται να εντάσσονται στο περιφερειακό, χωροταξικό πλαίσιο, με κριτήρια πέραν των περιβαλλοντικών.
Άλλως πως, αφαιρούν αντί να μεταφέρουν πόρους στο νησί, τον τουρισμό του και την τοπική οικονομία. Σηκώνουν «φράχτες», που περιθωριοποιούν άλλες μικρότερες επιχειρήσεις στην περιοχή, με το επιχείρημα μάλιστα ότι συνιστούν υπόδειγμα για την συνολική αναβάθμισή τους. Με τι λεφτά, να γίνει αυτό; Με ποιό φορέα; Και με ποιό σχέδιο;
Σ' αυτά τα ερωτήματα θα έπρεπε να απαντάει ο νομοθέτης των γενικών και των ειδικών, εθνικών/κλαδικών χωροταξικών σχεδίων. Όμως κατά κανόνα οι προτάσεις του θεωρούνται καταραμένες. Απορρίπτονται αυτοστιγμεί, χαρακτηριζόμενες αφερέγγυες και ευεπίφορες στη μεγάλη, ξένη ιδιωτική πρόσοδο.
Στην συνέχεια τα σχέδια μπορεί και να εγκρίνονται, απενεργοποιημένα στην πράξη σε κάποιο αρχείο, περιμένοντας την εφαρμοστική συνέχεια στις επόμενες βαθμίδες της τοπικής κλίμακας, που κανείς ποτέ δεν έχει την όρεξη να δώσει. Κι αυτή η έργω αυθαιρεσία συνιστά τον καλύτερο καμβά για να επενδύσει το συγκροτημένο, μεγάλο κεφάλαιο, που διψάει για υπεραξία, λεηλατώντας τις απροστάτευτες και παρατημένες στη μοίρα τους, κερκυραϊκές, τουριστικές «σπάνιες γαίες», ανεξαρτήτως ιδιοκτησίας.
Τέτοια η περίπτωση του Ερημίτη, τέτοια και του Club Med.
Ψάχτε τώρα που ακριβώς αναπαράγεται η βίδρα!
