Ελληνο-αλβανικό πρόκριμα των ελληνο-τουρκικών διαφορών
editorial
20 Οκτωβρίου 2020
/ 20:15
Το επίδικο της χάραξης των θαλασσίων ζωνών, από την αιγιαλίτιδα στην ΑΟΖ, είναι θέμα που αιωρείται εδώ και τουλάχιστον 11 χρόνια από τις ελληνοαλβανικές στις ελληνοτουρκικές καλένδες.
Δεν πρέπει να προκάλεσε εντύπωση, τουλάχιστον στους επαΐοντες, το ξαφνικό ταξίδι του Ν. Δένδια στα Τίρανα εν τω μέσω της σοβούσας κρίσης στις σχέσεις με την Τουρκία.
Το επίδικο της χάραξης των θαλασσίων ζωνών, από την αιγιαλίτιδα στην ΑΟΖ, είναι θέμα που αιωρείται εδώ και τουλάχιστον 11 χρόνια από τις ελληνοαλβανικές στις ελληνοτουρκικές καλένδες. Η ελληνική πρωτοβουλία για την προσφυγή στη Χάγη ώστε να αποφανθεί σχετικά το εκεί ειδικό διεθνές δικαστήριο για την ελληνοαλβανική διαφορά, έχει και θαλασσινό άρωμα Αιγαίου.
Η αρχιτέκτονας της ματαιωθείσας τότε (2009) ελληνοαλβανικής συμφωνίας, υπΕξ της κυβέρνησης Καραμανλή, Ντ. Μπακογιάννη, έχει στο enimerosi.com και επανειλλημένα αποδώσει εκείνο το ναυάγιο στις τουρκικές πιέσεις. Κι είναι γνωστές οι αναφορές της Άγκυρας στις διεθνοδικαιικές ομοιότητες Διαποντίων στο Βόρειο Ιόνιο και Καστελορίζου στο Νοτιοανατολικό Αιγαίο.
Κάτι που αντικρούει ο πρ. υπΕξ, Ν. Κοτζιάς, κριτικάροντας ως το προοίμιο μιας τέτοιας ελληνικής υποχώρησης, το περιεχόμενο των προσφάτων συμφωνιών με Ιταλία αρχικά, και την Αίγυπτο στην συνέχεια, για τις οικείες ΑΟΖ.
Υπενθυμίζεται ακόμα ότι επί των ημερών Κοτζιά στο υπΕξ, η ελληνοαλβανική συμφωνία για τα θαλάσσια σύνορα στο Ιόνιο, λεγόταν ότι ήταν έτοιμη προς υπογραφή. Όμως ο Έντι Ράμα απέσυρε τον υπουργό του, Ντ. Μπουσάτι, αναλαμβάνοντας ο ίδιος το χαρτοφυλάκιο με εκτελούντα χρέη υπΕξ τον νεαρό Κοσοβάρο πολιτικό, Γκ. Τσάκαϊ ενώ και ο Κοτζιάς υποχρεώθηκε σε παραίτηση ύστερα από τα όσα συνέβησαν με τον τότε υπουργό Άμυνας, Π. Καμένο.
Στο μεταξύ κύλησε πολύ νερό ανάμεσα στις ένθεν κακείθεν όχθες. Ο χρόνος που διέρρευσε πολλαπλασίασε τους εμπλεκόμενους ενώ εξελίχθηκε επιθετικότερα η τουρκική, αναθεωρητική πολιτική. Ήταν άλλωστε βεβαία η εκδήλωση του πολυπαραγοντισμού της νέας γεωγραφίας στο επίμαχο, ελληνικό σταυροδρόμι.
Σε κάθε περίπτωση η επίλυση των γρίφων, δίχως να συνιστούν αυτοί παραπληρωματικό πεδίο του κοινωνικού ζητήματος, καθίσταται ζήτημα «υψηλής πολιτικής», επιβαιώνοντας έτσι το άλλοτε καραμανλικό (σ.σ. του Κωνσταντίνου) ότι δηλ. «υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται, και πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται»!
Το επίδικο της χάραξης των θαλασσίων ζωνών, από την αιγιαλίτιδα στην ΑΟΖ, είναι θέμα που αιωρείται εδώ και τουλάχιστον 11 χρόνια από τις ελληνοαλβανικές στις ελληνοτουρκικές καλένδες. Η ελληνική πρωτοβουλία για την προσφυγή στη Χάγη ώστε να αποφανθεί σχετικά το εκεί ειδικό διεθνές δικαστήριο για την ελληνοαλβανική διαφορά, έχει και θαλασσινό άρωμα Αιγαίου.
Η αρχιτέκτονας της ματαιωθείσας τότε (2009) ελληνοαλβανικής συμφωνίας, υπΕξ της κυβέρνησης Καραμανλή, Ντ. Μπακογιάννη, έχει στο enimerosi.com και επανειλλημένα αποδώσει εκείνο το ναυάγιο στις τουρκικές πιέσεις. Κι είναι γνωστές οι αναφορές της Άγκυρας στις διεθνοδικαιικές ομοιότητες Διαποντίων στο Βόρειο Ιόνιο και Καστελορίζου στο Νοτιοανατολικό Αιγαίο.
Κάτι που αντικρούει ο πρ. υπΕξ, Ν. Κοτζιάς, κριτικάροντας ως το προοίμιο μιας τέτοιας ελληνικής υποχώρησης, το περιεχόμενο των προσφάτων συμφωνιών με Ιταλία αρχικά, και την Αίγυπτο στην συνέχεια, για τις οικείες ΑΟΖ.
Υπενθυμίζεται ακόμα ότι επί των ημερών Κοτζιά στο υπΕξ, η ελληνοαλβανική συμφωνία για τα θαλάσσια σύνορα στο Ιόνιο, λεγόταν ότι ήταν έτοιμη προς υπογραφή. Όμως ο Έντι Ράμα απέσυρε τον υπουργό του, Ντ. Μπουσάτι, αναλαμβάνοντας ο ίδιος το χαρτοφυλάκιο με εκτελούντα χρέη υπΕξ τον νεαρό Κοσοβάρο πολιτικό, Γκ. Τσάκαϊ ενώ και ο Κοτζιάς υποχρεώθηκε σε παραίτηση ύστερα από τα όσα συνέβησαν με τον τότε υπουργό Άμυνας, Π. Καμένο.
Στο μεταξύ κύλησε πολύ νερό ανάμεσα στις ένθεν κακείθεν όχθες. Ο χρόνος που διέρρευσε πολλαπλασίασε τους εμπλεκόμενους ενώ εξελίχθηκε επιθετικότερα η τουρκική, αναθεωρητική πολιτική. Ήταν άλλωστε βεβαία η εκδήλωση του πολυπαραγοντισμού της νέας γεωγραφίας στο επίμαχο, ελληνικό σταυροδρόμι.
Σε κάθε περίπτωση η επίλυση των γρίφων, δίχως να συνιστούν αυτοί παραπληρωματικό πεδίο του κοινωνικού ζητήματος, καθίσταται ζήτημα «υψηλής πολιτικής», επιβαιώνοντας έτσι το άλλοτε καραμανλικό (σ.σ. του Κωνσταντίνου) ότι δηλ. «υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται, και πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται»!
