Στερημένοι και περιφρονημένοι συγχρόνως!

Αν η «όχληση» αφορούσε κάτι το προσωρινό, μία αναστάτωση που θα διατάρασσε μεν τους ρυθμούς της ζωής μας αλλά που θα επιβαλλόταν προκειμένου να συντηρηθεί το έργο, ουδείς ψόγος. Ακόμα όμως και όσοι δεν γνωρίζουμε τα πράγματα «από μέσα», ξέρουμε εκ πείρας ότι τα βουλιάγματα στο πεζοδρόμιο του παραλιακού θα παραμείνουν ως έχουν για τα πολλά επόμενα χρόνια, ακριβώς όπως παραμένει γιαπί το έργο «ανακατασκευής» του Φοίνικα και ημιτελές το τουριστικό καταφύγιο της Σπηλιάς.
Δεν γνωρίζω ποιος ή τι ακριβώς φταίει που το εν λόγω έργο, ενώ ξεκίνησε με την επισκευή του προμαχώνα και είχε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα αποπεράτωσης, προϊόντος του χρόνου προχωράει … ανάποδα, προσθέτοντας όλο και περισσότερες τρύπες στο ήδη προβληματικό πεζοδρόμιο. Ούτε τι περιμένουμε να συμβεί προκειμένου να ξαναρχίσει – και να τελειώσει! – η εργολαβία. Να βουλιάξει ίσως ο δρόμος, μια και έξω;
Εκείνο που γνωρίζω όμως είναι η παντελής περιφρόνηση προς τον κερκυραίο δημότη που δείχνουν οι προχειροστημένες περιφράξεις των «έργων»: Αόρατες τη νύχτα, χωρίς φώς, χωρίς πρόβλεψη ασφαλούς διάβασης και με τα στηρίγματα των μεταλλικών πλεγμάτων που οριοθετούν τις καταβαραθρώσεις να προεξέχουν ΚΑΙ προς την μεριά των πεζών, τους οποίους υποτίθεται ότι προφυλάσσουν, τα «μέτρα ασφάλειας» πάρθηκαν για να σκοτώνουν!
Παρά ταύτα, ουδείς διαμαρτύρεται. Τι σκέφτεται ο σύλλογος γαριτσιωτών; Τι λέει ο εκπρόσωπος των ΑΜΕΑ; Τι κάνει η οικογένεια με παιδιά και καροτσάκια, που αναγκάζεται να τα περνάει από το δρόμο; Που είμαστε όλοι εμείς οι συνηθισμένοι άνθρωποι όταν μας στερούν τη μια μετά την άλλη τις λαϊκότερες των διασκεδάσεών μας, το σινεμά μας και την παραλιακή μας εκτόνωση, περιφρονώντας συγχρόνως τόσο απροκάλυπτα τα δικαιώματά μας;