Μεταξεταστέοι...

Ήταν τέτοια η ώρα, η γνωριμία, ο τρόπος, οι προς στιγμήν ελπίδες, που η Νάνση τρύπωσε στα γραφεία της εφημερίδας από το πουθενά και αρχικώς ελπίσαμε ότι θα περάσει η κακιά η ώρα. Θα μας διαψεύσει...
Όσο χτιζόταν το ρεπορτάζ, τόσο πόναγε περσσότερο. Η γνωριμία. Η Νάνση;
Τουρίστες, αυτόπτες, φύλακες του υπουργείου Πολιτισμού, πυροσβέστες, αστυνομικοί, διασώστες ΕΚΑΒίτες. Και σε λίγο, οι άνθρωποι του Δήμου. Και πιο μετά, της Υπηρεσίας... Να μην θέλουμε να το πιστέψουμε... Τα λόγια έβγαιναν δύσκολα. Διατύπωναν απορίες κι ύστεραν σώπαιναν εντελώς σα να μην είχαν πια απορίες ή μάλλον σα να μην είχαν νόημα πια οι απορίες. Άκουγες μόνον την ανάσα από την άλλη άκρη του σύρματος και μετά το κατέβασμα του ακουστικού.
Μας πήρε δυο ώρες. Χτύπησε ξανά το τηλέφωνο: "Η κοπέλα πέθανε"!
Τα μάτια ανοίγουν. Κάτω τα μολύβια. Σιωπή! Σ' αυτές τις εξετάσεις μείναμε μεταξεταστέοι...