Περιβαλλοντικά βραβεία στα παιδιά μας, με φόντο το διαχρονικό έγκλημα στο Τεμπλόνι

Η χθεσινή φωτιά στις εγκαταστάσεις του Χ.Υ.Τ.Α. Τεμπλονίου και η ελπιδοφόρα βράβευση των μαθητών του ΓΕΛ Καστελλάνων Μέσης Κέρκυρας για το οικολογικό ραδιοφωνικό τους μήνυμα, αντικατοπτρίζουν τις δυό όψεις του ίδιου νομίσματος που αφορά την προστασία του περιβάλλοντος στο νησί της Κέρκυρας.

Από τη μια, οι διαχρονικές ευθύνες των διοικούντων του τόπου μας για τα πεπραγμένα τους στη διαχείριση των στερεών αποβλήτων, οι αδιέξοδες πολιτικές τους, ο ελλιπής σχεδιασμός, η έλλειψη οράματος και προγραμματισμού που οδήγησαν στο διαρκές περιβαλλοντικό έγκλημα που δυσφημίζει καθημερινά τον τόπο μας και θέτει σε κίνδυνο όχι μόνο το περιβάλλον αλλά και τους κατοίκους ετούτης της γης. Κι από την άλλη, η ελπίδα που γεννά η νέα γενιά του τόπου μας, με τις αξιόλογές της πρωτοβουλίες, τη δημιουργική νεανική έμπνευση και την οικολογική της συνείδηση που επιχειρεί να μας εντρυφήσει με κάθε τρόπο.
 
Σήμερα, έπρεπε όλοι μαζί, να γιορτάζουμε μαζί με τα παιδιά μας για την προσπάθεια, τη συμμετοχή, τη διάκριση και τη βράβευσή τους, μα δυστυχώς, θρηνούμε για ακόμα μια φορά μια επιπλέον ειδεχθή πράξη στο διαχρονικό και συνεχές έγκλημα του Τεμπλονίου, μετρώντας όπως συνήθως πληγές, αναπνέοντας διοξίνες, πατώντας πάνω σε αποκαΐδια και στάχτες.

Όχι, δεν φταίνε τα σκουπίδια για το χάλι μας, δεν βρωμίζουν εκείνα τον τόπο μας, εμείς φταίμε, που δεν γνωρίζουμε την πρόσθετη αξία τους. Και όχι, δεν φταίνε μόνο οι προηγούμενοι για τις παραλείψεις, τα λάθη, την άμεση ή έμμεση συνέργειά τους στα απαράδεκτα που χαρακτηρίζουν τον χειρισμό μας ενάντια στην φύση και το μέλλον μας. Δεν φταίνε ούτε μόνο οι χθεσινοί, ούτε μόνο οι σημερινοί για το περιβαλλοντικό μας δράμα.

Στερέψαμε από δικαιολογίες, και τα λόγια του αέρα θέριεψαν τις φλόγες αφήνοντας στο πέρασμά τους καμένη γη, χωματερές σκουπιδών, ονείρων και ελπίδων. Φταίμε λοιπόν όλοι μας, που κλείνουμε όχι μόνο τα μάτια αλλά και τα αυτιά μας, και δεν ακούμε το ξεκάθαρο μήνυμα των ευαισθητοποιημένων παιδιών μας, να σηκώσουμε επιτέλους τα μανίκια, να τερματίσουμε την ένταση στο ραδιόφωνό μας και να αναμεταδώσουμε το προειδοποιητικό τους μήνυμα.

Δεν ξέρω αν προλαβαίνουμε να συντονιστούμε με τα παιδιά μας, εκείνα μας έχουν ξεπεράσει κατά πολύ, ξέρω όμως, ότι οφείλουμε να προτάξουμε το μέλλον τους από οτιδήποτε άλλο, γιατί το αξίζουν. Συγχαρητήρια, ένθεν κι ένθεν.