Είναι γλυκό το πιοτό της Κίρκης...
Editorial
11 Ιουνίου 2020
/ 13:36
Το αν και πως αποδίδεται η δικαιοσύνη σ΄ έναν τόπο αντανακλά στην ποιότητα της δημοκρατίας του. Κι αυτό όχι μόνον με την ηθική έννοια αλλά και με βάση το λειτουργικά προσδόκιμο αποτέλεσμα.
Οι περιπέτειες της κερκυραϊκής δικαιοσύνης είναι πολλές και χρόνιες ανάλογες και συχνά παράλληλες των διοικητικών της περιπετειών. Σε συνάφεια και σχέση μεταξύ τους. Δεν χρειάζεται πολλή θεωρία η υπόθεση.
Εύλογο είναι πως η καθυστέρηση στην απονομή της δικαιοσύνης ενθαρρύνει την παραβατική συμπεριφορά. Κι αυτή με την σειρά της μπορεί να κεφαλαιοποιείται στο πεδίο της πολιτικής και να εξαργυρώνεται στο επίπεδο της οικονομίας. Και τούμπαλιν. Ο λόγος γίνεται για έναν κύκλο φαύλο, όπου οι νόμιμες απαγορεύσεις μεταβάλλονται σε πλεονέκτημα εκείνου που χαίρει κάποιας μορφής ασυλία από το δικαιικό εποικοδόμημα.
Προφανώς κι ένας στρατός ανθρώπων, εμπλεκόμενων με τον έναν και τον άλλον τρόπο, δημοσιολογούντων και πολιτευομένων, εγείρονται ως οι υπερασπιστές αυτής της κατάστασης. Τυπική εκδοχή του διπλασιασμού της κοινωνίας σε κράτος και βάση με τις αποστάσεις μεταξύ τους να μεγαλώνουν έως τα όρια της προσχηματικής πλέον σχέσης. Με το πρώτο να αυτονομείται τελείως της δεύτερης.
Εφόσον έτσι συμβούν τα πράγματα, χαιρέτα τη δημοκρατία που χάνεις, που θάλεγε κι ο Αλεξανδρινός. Παράγοντες υπόλογοι έναντι του νόμου με την πεποίθηση του ακαταδίωκτου γίνονται αδίστακτοι, στην καλύτερη περίπτωση οικειοποιούμενοι δημοσίων πόρων, χώρων. Κατάσταση που «δουλεύει» σωρρευτικά, μεγαλώνοντας τις θεσμικές αποστάσεις, τις εξουσίες και το πρόβλημα.
Η συνήθεια των άλλων, που μετέρχονται αντιπολιτευτικού ως προς αυτήν λόγου, να φλυαρούν γενικολογώντας, επιμένοντας στη δήθεν στρατηγική εκδοχή του πράγματος, κατά κανόνα τη νομιμοποιεί. Καθίσταται δηλ. η άλλη όψη του νομίσματος, προσδοκώντας μερίδιο αναγνώρισης από το περιβάλλον, που υποτίθεται ότι αντιστρατεύεται. Έτσι επικαλούμενοι λάθρα αντικαθεστωρική ρητορία, δημιουργείται η βεβαιότητα ότι οι πεποιθήσεις είναι αναποτελεσματικές, κι η θεωρία λάθος, επιβεβαιώνοντας δια της ατόπου απαγωγής την ολοένα ισχυρότερη ισχύ του ισχυροτέρου.
Οι επισημάνσεις αυτές γίνονται υπό το κράτος της εδραιωμένης πεποίθησης ότι παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, «στην Ελλάδα δεν είσαι ότι δηλώσεις» αλλά μάλλον ότι «το ψέμα έχει κοντά ποδάρια» ή τέλος πάντων, και τα δύο!
Εύλογο είναι πως η καθυστέρηση στην απονομή της δικαιοσύνης ενθαρρύνει την παραβατική συμπεριφορά. Κι αυτή με την σειρά της μπορεί να κεφαλαιοποιείται στο πεδίο της πολιτικής και να εξαργυρώνεται στο επίπεδο της οικονομίας. Και τούμπαλιν. Ο λόγος γίνεται για έναν κύκλο φαύλο, όπου οι νόμιμες απαγορεύσεις μεταβάλλονται σε πλεονέκτημα εκείνου που χαίρει κάποιας μορφής ασυλία από το δικαιικό εποικοδόμημα.
Προφανώς κι ένας στρατός ανθρώπων, εμπλεκόμενων με τον έναν και τον άλλον τρόπο, δημοσιολογούντων και πολιτευομένων, εγείρονται ως οι υπερασπιστές αυτής της κατάστασης. Τυπική εκδοχή του διπλασιασμού της κοινωνίας σε κράτος και βάση με τις αποστάσεις μεταξύ τους να μεγαλώνουν έως τα όρια της προσχηματικής πλέον σχέσης. Με το πρώτο να αυτονομείται τελείως της δεύτερης.
Εφόσον έτσι συμβούν τα πράγματα, χαιρέτα τη δημοκρατία που χάνεις, που θάλεγε κι ο Αλεξανδρινός. Παράγοντες υπόλογοι έναντι του νόμου με την πεποίθηση του ακαταδίωκτου γίνονται αδίστακτοι, στην καλύτερη περίπτωση οικειοποιούμενοι δημοσίων πόρων, χώρων. Κατάσταση που «δουλεύει» σωρρευτικά, μεγαλώνοντας τις θεσμικές αποστάσεις, τις εξουσίες και το πρόβλημα.
Η συνήθεια των άλλων, που μετέρχονται αντιπολιτευτικού ως προς αυτήν λόγου, να φλυαρούν γενικολογώντας, επιμένοντας στη δήθεν στρατηγική εκδοχή του πράγματος, κατά κανόνα τη νομιμοποιεί. Καθίσταται δηλ. η άλλη όψη του νομίσματος, προσδοκώντας μερίδιο αναγνώρισης από το περιβάλλον, που υποτίθεται ότι αντιστρατεύεται. Έτσι επικαλούμενοι λάθρα αντικαθεστωρική ρητορία, δημιουργείται η βεβαιότητα ότι οι πεποιθήσεις είναι αναποτελεσματικές, κι η θεωρία λάθος, επιβεβαιώνοντας δια της ατόπου απαγωγής την ολοένα ισχυρότερη ισχύ του ισχυροτέρου.
Οι επισημάνσεις αυτές γίνονται υπό το κράτος της εδραιωμένης πεποίθησης ότι παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, «στην Ελλάδα δεν είσαι ότι δηλώσεις» αλλά μάλλον ότι «το ψέμα έχει κοντά ποδάρια» ή τέλος πάντων, και τα δύο!
