Ο κορονοϊός και ο σουηδικός μύθος

Από τους Ian Bremmer, Cliff Kupchan και Scott Rosenstein

Ο Δρ Bremmer, ο κ. Kupchan και ο κ. Rosenstein είναι διεθνείς αναλυτές πολιτικού κινδύνου.

 

Για τις χώρες που μάχονται την πανδημία του κορονοϊού, η Σουηδία αποτελεί ένα γοητευτικό παράδειγμα. Ενώ οι μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου έχουν κλείσει, μια μικρή, καλά διοικούμενη, σκανδιναβική χώρα επέτρεψε στις περισσότερες επιχειρήσεις να παραμείνουν ανοιχτές. Η στρατηγική προφανώς βασίζεται στην «ανοσία της αγέλης», στην οποία εμφανίζεται μια κρίσιμη μάζα λοίμωξης σε πληθυσμούς χαμηλού κινδύνου, που τελικά εμποδίζουν τη διάδοση του ιού.

 

Αλλά η πραγματικότητα δεν είναι τόσο απλή για τη Σουηδία. Φαίνεται ότι υπάρχουν κυβερνητικές αρχές υπέρ αυτής της στρατηγική, μετά εναντίον της, κι ύστερα ξανά υπέρ εφόσον τα δεδομένα δίνουν υποσχέσεις. Και είναι επικίνδυνο να υποθέσουμε ότι ακόμη και αν η στρατηγική λειτουργεί στη Σουηδία, θα λειτουργεί αλλού. Οι ηγέτες υιοθετούν στρατηγικές σε μια εποχή μεγάλης αβεβαιότητας - αλλά το σουηδικό μοντέλο πρέπει να το δει κανείς με προσοχή.

 

Στη Σουηδία, οι business δεν γίνονται ως συνήθως, κατά το στερεότυπο. Τα περισσότερα ταξίδια και μαζικές συγκεντρώσεις δεν επιτρέπονται ενώ ορισμένα σχολεία έχουν κλείσει. Όμως οι περιορισμοί από την κυβέρνηση είναι λιγότερο αυστηροί από πολλές άλλες χώρες. Τα εστιατόρια και τα μπαρ λειτουργούν ακόμη, μερικά από αυτά μόνο με την υπόδειξη της ελάχιστης απόστασης.

 

Τα αποτελέσματα ήταν ανάμεικτα. Η Σουηδία έχει τα περισσότερα κρούσματα και τον κατά κεφαλήν αριθμό στη Σκανδιναβία, αλλά είναι χαμηλότερος από ορισμένους γείτονες της στο Νότο. Η οικονομική αναστάτωση ήταν σημαντική αλλά όχι τόσο εξουθενωτική όσο σε άλλες χώρες. Στην πρωτεύουσα, Στοκχόλμη, ο κορυφαίος λοιμωξιολόγος ανακοίνωσε πρόσφατα ότι περίπου το 25% του πληθυσμού έχει αναπτύξει αντισώματα.

 

Είναι πολύ νωρίς για να πούμε αν η προσέγγιση αυτή δουλεύει. Η Στοκχόλμη δεν είναι όλη η Σουηδία. Και το 25% του πληθυσμού του με αντισώματα δεν προκαλεί πάρτι ανοσίας. Δεν γνωρίζουμε εάν αυτό το ποσοστό είναι ακριβές, επειδή τα δεδομένα δεν είναι διαθέσιμα, οι δοκιμές αντισωμάτων εξακολουθούν να φαίνονται αβέβαιες και δεν γνωρίζουμε καν τι σημαίνει θετική δοκιμή αντισωμάτων. Υπάρχει κάποια αισιοδοξία ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν μολυνθεί θα έχουν κάποια προσωρινή ανοσία. Αλλά αν η ανοσία είναι βραχύβια και υπάρχει μόνο σε ορισμένα άτομα, αυτό το ήδη αβέβαιο 25% γίνεται ακόμη λιγότερο συναρπαστικό. Επίσης, δεν γνωρίζουμε ποιο συνολικό ποσοστό πληθυσμού θα ήταν απαραίτητο για την επίτευξη του στόχου για την ανοσία της αγέλης. Θα μπορούσε να φτάσει το 80% του πληθυσμού.

 

Ακόμα κι αν είχαμε τέλεια γνώση της σουηδικής υπόθεσης, υπάρχουν τεράστιοι κίνδυνοι αντιγραφής της στρατηγικής σε μια χώρα όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ο αμερικανικός λαός είναι πολύ λιγότερο υγιής από τους Σουηδούς. Έχουν σημαντικά υψηλότερα ποσοστά διαβήτη και υπέρτασης, δύο από τις πιο επικίνδυνες υποκείμενες καταστάσεις. Τέσσερις στους 10 Αμερικανούς είναι παχύσαρκοι. Μια στρατηγική ανοσίας της αγέλης στην Αμερική θα σήμαινε ότι πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους θα ήταν σε κάποια μορφή καραντίνας για πολλές ακόμη εβδομάδες, πιθανότατα μήνες.

 

Επιπλέον, το παράδειγμα της Σουηδίας δείχνει ότι μια στοχευμένη στρατηγική ανοσίας της αγέλης δεν προσφέρεται για την προστασία των πληθυσμών σε κίνδυνο. Οι θάνατοι μεταξύ των ηλικιωμένων στη Σουηδία ήταν οδυνηρά υψηλοί. Σε μια πιο πυκνοκατοικημένη χώρα όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, και με μεγαλύτερο ποσοστό ευάλωτων ανθρώπων, ο οι αριθμοί μιας στρατηγικής για την ανοσία της αγέλης θα μπορούσε να είναι καταστροφικοί.

 

Τι γίνεται όμως με την οικονομία; Η επιλογή δεν μπορεί να είναι μεταξύ της επ' αόριστον απαγόρευσης της λειτουργίας και της ρωσικής ρουλέτας. Πρέπει να υπάρξει μια μετάβαση που να εξισορροπεί τους κινδύνους. Από αυτή την άποψη, η Σουηδία είναι το μέλλον. Αλλά όχι λόγω της στρατηγικής ανοσίας της αγέλης. Αλλά επειδή μια πιο στοχοθετημένη προσέγγιση για την κοινωνική απόσταση μπορεί να εφαρμοστεί μόλις το απαιτήσει το χρονοδιάγραμμα, όταν οι παλιομοδίτικες μέθοδοι δημόσιας υγείας μπορούν να επιτρέψουν τη σταδιακή χαλάρωση των περιορισμών καθώς μαθαίνουμε περισσότερα και αναπτύσσουμε νέα εργαλεία - θεραπείες, κατανόηση της ανοσίας, βελτιώσεις δοκιμών και επιδημιολογικά δεδομένα.

 

Το κλειδί θα είναι οι χώρες να μην απογοητευτούν πολύ σύντομα. Πρέπει να αναπτύξουν μια υποδομή δοκιμών και εντοπισμού επαφών, που θα τους επιτρέψει να εντοπίζουν τα κρούσματα νωρίς και να τα απομονώνουν. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτός είναι ένας ρεαλιστικός στόχος εάν υπάρχει η απαιτούμενη πολιτική βούληση, οικονομική δυναντότητα και συνεργασία. Αυτά τα πράγματα - κι όχι η εμπειρία της Σουηδίας - πρέπει να καθοδηγήσουν τα επόμενα βήματά μας.

 

Ο Ian Bremmer (@ianbremmer) είναι πρόεδρος, ο Cliff Kupchan είναι στέλχος και ο Scott Rosenstein (@scottrosenstein) είναι ειδικός σύμβουλος για την παγκόσμια υγεία στο Eurasia Group.