Εκτός από σπίτι, μείνετε όρθιοι!

Αυτά τα αποστομωτικά είπε ο πάντα λαλίστατος πολιτικός Στέφανος Μάνος, δηλαδή ο πλέον υπέρμαχος του νεοφιλελευθερισμού στην χώρα μας. 

Δεν πέρασε ένα λεπτό της ώρας και αμέσως βρήκαν ευκαιρία οι δήθεν αριστεροί Πολάκηδες λέγοντάς μας ότι «ο κορωνοϊός μετέτρεψε το Στέφανο Μάνο των νεοφιλελεύθερων “Ταύρων” της αγοράς σε σταλινική “αρκούδα” του κρατισμού» ξεχνώντας ότι σύρθηκαν επί μακρόν από τις μνημονιακές υποχρεώσεις που υπέγραψαν με ιδιώτες ξεπουλώντας το σύμπαν και φέρνοντας τον κόσμο σε απόγνωση. Με άλλα λόγια είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα!

Έτσι όμως παίζεται το πολιτικό παιγνίδι της μεταπολίτευσης. Τεζάρει ο ένας τη ψυχή του πολίτη και αν δεν του τη βγάλει, έρχεται ο άλλος να τη σώσει. Παρά τη θέλησή τους, 40 χρόνια τώρα όλοι «αναγκάζονται» να λάβουν αναγκαία περιοριστικά μέτρα, γιατί πάντα παραλαμβάνουν καμένη γη και την παραδίδουν ολάνθιστη. Έτσι έγινε με εκείνο το όραμα για ένα ανθρωποκεντρικό Εθνικό Σύστημα Υγείας και τώρα που Ταύροι και Σφακιανοία πέτυχαν εμείς μένουμε με τις διαπιστώσειςγια την ανάγκη μιας τόσο αναγκαίας κοινωνικής δομής τούτη τη δύσκολη ώρα.

Τώρα που υπάρχει ανώτερη βία όλοι, μέσα τους, εκλιπαρούν για τη «θεία χάρη» των κοινωνιών, την κοινωνική αποστασιοποίηση,γνωρίζοντας πως το πολιτικό τους μέλλον θα είναι αβέβαιο. Για αυτό ενώπιον των αμαρτωλών λεχθέντων τους ανασκευάζουν με σπουδή θεωρίες και ιδεοληψίες ή βρίσκουν ευκαιρία για «εποικοδομητική» αντιπολίτευση. Η αλήθεια ότι χωρίς ισχυρό σύστημα υγείας συντηρείται ο κύκλος του φόβου του καθηλωμένου και χωρίς κοινωνική πρόνοια «έγκλειστου» πολίτη - δέκτη. Ποιο άραγε θα είναι το επόμενο βήμα; Μήπως ατομικές ελευθερίες και εργασιακά δικαιώματα βρίσκονται στο δρόμο για το βάραθρο ενός σύγχρονου πολιτικού Καιάδα;

Σε αυτό το τοπίο θα έλπιζε κανείς ότι οι πνευματικοί άνθρωποι και φορείς θα είχαν κάτι θετικό να προτείνουν, που θα εμψυχώσει τον ανήμπορο πολίτη ή θα επιβάλει μια ηθική ή πατριωτική στάση των ηγετών. Ενδεχόμενα να ζητάω πολλά αλλά εκτός από λίγες φωτεινές εξαιρέσεις προσωπικοτήτων που ορθώνουν σημαντικό, πλην όμως, αποσπασματικό λόγο, είναι τόσο μεγάλη η επίδραση της παγκοσμιοποίησης για το άκρατο οικονομικό όφελος και τόσο επίμονη προσπάθεια των συμφερόντων που εξυπηρετούν για τον έλεγχο των αρετών μας ως έθνος, ώστε ακόμα και το εγχώριο πνευματικό κατεστημένο να μην αποτελεί μια κρίσιμη μάζα που θα αναχαιτίσει την καθοδική μας πορεία.

Ελλείψει υγειούς πνευματικής καθοδήγησης, όσοι, εδώ και χρόνια, ζητούσαμε μια επωφελή σχέση μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα για κοινωνική συνοχή και προστασία του πολίτη από τη μία και ανάπτυξη και πρόοδο από την άλλη, γινόμασταν με χλεύη το μπαλάκι της πλειοδοσίας του πολιτικού εκκρεμούς των μνημονιακών κομμάτων. Σήμερα,όπου ο πλούτος ωχριά μπροστά στα στοιβαγμένα φέρετρα και η μάνα γη ετοιμάζεται να δώσει και πάλι τη λύση, επιβεβαιώνουμε ότι οι τοίχοι που κλειστήκαμε ήταν χάρτινοι…

Είμαστε όλοι εμείς οι «κυβερνητικά» αποκλεισμένοι και αρνούμενοι την ένταξη σε υπέργεια ή υπόγεια lobby γιατί βλέπαμε τη συντονισμένη συνέργεια και συνέχειά τους…

Είμαστε εμείς που κρατήσαμε τους εαυτούς μας άσπιλους και ουδέποτε υποταχθήκαμε στη διαμεσολάβηση μετά ανταλλάγματος (κοινώς γνωστή και ως «μέσο») ή στην αποκομιδή του ακάματου ίδιου οφέλους…

Είμαστε εμείς που παραμείναμε ανεξάρτητοι και υπομείναμε τις κοινωνικές αδικίες όταν υπήρξαν διακρίσεις και κοινωνικές θωπείες. 

Είμαστε αυτοί που υπερασπιστήκαμε τη χώρα μας σε καιρό ειρήνης γιατί αντισταθήκαμε σε ανοίκειες πολιτικές από όπου και αν προέρχονταν.

Είμαστε εμείς που προτιμήσαμε να πίνουμε τον καφέ μας έξω στον καθαρό αέρα χωρίς μάσκα και όχι μέσα στο εξαρτώμενο συνωστισμό με μάσκα.

Είμαστε αυτοί,που όποια εποχή και αν τελειώσει αυτή η συγκυρία, θα αναστοχαστούμε την ανάγκη μας για ποιότητα ζωής και λογικά θα φέρουμε την Άνοιξη.

Είμαστε αυτοί, που θα δημιουργήσουν μια πανδημία πολιτικής ενσυναίσθησης,που θα φέρει μαζί κάθε πατριώτη και νοικοκύρη απέναντι στην λαίλαπα της μεταπολίτευσης.

Σε λίγο που η Ιατρική θα διαγράψει πορεία ίασης από τον κορωνοϊό, όσοι μείνουμε όρθιοι οφείλουμε να αναδείξουμε νέες ηγεσίες με αξιοσύνη και αγάπη προς τον Τόπο και τους ανθρώπους του. 

Οφείλουμε στα παιδιά του αύριο να σπάσουμε την αλυσίδα της αυξημένης μολυσματικότητας στην πολιτική. 

Μόνο που το ζητούμενο θα είναι ένα νέο πολιτικό και παραγωγικό μοντέλο στο οποίο δε θα χωράνε ούτε τα μπαγιάτικα συστατικά ούτε οι καχεκτικοί μάγειρες του παρελθόντος.

Για αυτό εκτός από σπίτι, μείνετε όρθιοι!