Η κρίση στο χώρο της Παιδείας στη χώρα μας, μέσα από ένα βίντεο

Εξετάζοντας προσεκτικά κάποιος αυτό το βίντεο διαπιστώνει ότι:

Η κατάσταση στην τάξη είναι χαοτική. Ο χαρακτηρισμός «τάξη» μόνο κατ’ ευφημισμό μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Ένας μαθητής σε έξαλλη κατάσταση απειλεί την καθηγήτριά του. Κάποιος άλλος με μία ταβανόβουρτσα κάνει κάτι απροσδιόριστο πίσω της.

Το σύνολο των μαθητών γελάει και παροτρύνει τον πρωταγωνιστή να σκληρύνει τη στάση του. Κάποιος άλλος βιντεοσκοπεί και η καθηγήτρια κρατά μία εντελώς παθητική στάση, βουβή και ανήμπορη, απλώς αναφέρει σε κάποια στιγμή ότι θα πάει τον μαθητή στον διευθυντή, παίρνοντας βέβαια την κατάλληλη απάντηση.

Ο πρωταγωνιστής βγαίνει κάποια στιγμή από την τάξη κτυπώντας με όλη του τη δύναμη την πόρτα, αλλά επιστρέφει αμέσως συνεχίζοντας τις απειλές και το «μπούλιγκ» προς την καθηγήτριά του.

Από αυτό το σκηνικό νομίζω ότι ο καθένας βγάζει το συμπέρασμα ότι δεν πρόκειται για ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά περιγράφει μάλλον μία καθημερινή σχολική πραγματικότητα. Ο σεβασμός προς το μάθημα και τον καθηγητή είχε χαθεί προ πολλού και μάλιστα από το σύνολο μάλλον των μαθητών.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, γι’ αυτή την κατάσταση ευθύνονται πολλοί:

Ο Διευθυντής του σχολείου, ο οποίος είτε είχε γνώση της κατάστασης και δεν μπόρεσε να την ανατρέψει είτε δεν είχε, πράγμα απαράδεκτο, αφού ως διευθυντής όφειλε να γνωρίζει τι συμβαίνει στο σχολείο του.

Η καθηγήτρια, η οποία είχε χάσει τον σεβασμό και τον έλεγχο της τάξης προ πολλού, όπως φαίνεται από το γενικότερο κλίμα που επικρατούσε στην τάξη.

Ανεχόταν επί ώρα να εξευτελίζεται, ενώ θα έπρεπε αμέσως να ζητήσει την απομάκρυνση του μαθητή και αν αυτός δεν υπάκουε, όφειλε να αποχωρίσει η ίδια ζητώντας την αρωγή του διευθυντή και του συλλόγου. 

Ο μαθητής - πρωταγωνιστής της κατάστασης, που πλησιάζει στην ενηλικίωση και οσονούπω θα έχει το δικαίωμα ψήφου, κι όμως προβαίνει σε μία απαράδεκτη συμπεριφορά που δε συνάδει σε καμία περίπτωση με την ιδιότητα ενός μαθητή, φθάνοντας στα όρια ποινικών αδικημάτων.

Οι μαθητές, οι οποίοι όχι μόνο δεν συμπαραστάθηκαν στο «μπούλινγκ» που δεχόταν η καθηγήτριά τους, αλλά το διασκέδαζαν κιόλας, όπως φαίνεται.

Οι γονείς που δε γαλουχήσανε τα παιδιά τους με τις στοιχειώδεις αρχές σεβασμού προς το σχολείο αλλά και προς τους συνανθρώπους τους γενικότερα, ώστε να αποτρέπονται τέτοιου είδους συμπεριφορές.

Τέλος, τεράστια ευθύνη έχει και το Υπουργείο Παιδείας που έχει μετατρέψει την επαγγελματική εκπαίδευση σε εκπαίδευση για μαθητές δεύτερης κατηγορίας, αφού δεν έχει προβεί στις κατάλληλες χρηματοδοτήσεις, δεν έχει συντάξει αναλυτικά προγράμματα που να συνάδουν με τις ανάγκες της αγοράς και, τέλος, δεν έχει εξασφαλίσει σοβαρά επαγγελματικά δικαιώματα στους αποφοίτους των ΕΠΑΛ.

Αντίθετα, βρήκε τον πιο οικονομικό και τον πιο αναξιοκρατικό τρόπο προβολής των ΕΠΑΛ.  Έδωσε το δικαίωμα το 4% «να μπαίνει από το παράθυρο» στα ΑΕΙ. Έτσι νοσοκόμες και κομμώτριες των ΕΠΑΛ μπορούν χρησιμοποιώντας αυτό το παραθυράκι να εισαχθούν σε κάποια Ιατρική, παρακάμπτοντας χιλιάδες μαθητές των ΓΕΛ που διεκδικούν την ίδια θέση.

Η πολύπλευρη αυτή ευθύνη αποδεικνύει ότι δυστυχώς το πρόβλημα της εκπαίδευσης, και ιδιαίτερα της τεχνικής, είναι πολυδιάστατο και κατά βάση κοινωνικό. Δεν αφορά μία κατηγορία ανθρώπων, γονείς ή μαθητές ή καθηγητές, αλλά όλη την κοινωνία. Η εκπαίδευση στη χώρα μας βρίσκεται στο χειρότερο ίσως επίπεδο των τελευταίων 40 ετών. Έχει μετατραπεί από χώρο παροχής ήθους και γνώσεων σε χώρο παροχής χαρτιών-πτυχίων διαβατηρίων για την επόμενη βαθμίδα χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα σε γνώσεις και σε επαγγελματική επάρκεια.

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια που αποκαλύπτεται κατά τη γνώμη μου από αυτό το θλιβερό βίντεο...





Πάνος  Μουρούζης
Φυσικός Ρ/Η