Αρχές ή lobbying, το παράδειγμα της Κέρκυρας
Αντί της πολιτικής αρχών, το lobbying. Το αποκαλούμενο και τέλος των μεγάλων αφηγήσεων συνέτεινε στην αλλοίωση της πολιτικής ως την ιδιότητα του πολίτη κι όχι βεβαίως το επάγγελμα του πολιτικού.
Άλλοι κατατείνουν και σε συμπεράσματα ότι γενικότερα ο δημόσιος λόγος, κι όχι αποκλειστικά και μόνον ο πολιτικός, έχασε την αθωότητά του. Η ερευνητική δημοσιογραφία π.χ., υποχώρησε με την ακραία εμπορευματοποίηση της μαζικής επικοινωνίας και των media. Εν ολίγοις, χάθηκε η συνθήκη του Διαφωτισμού, που ήθελε την «τέταρτη εξουσία» παραπληρωματική των άλλων τριών. Όρο και προϋπόθεση για τη νομιμοποίηση των αποφάσεων από τον λαϊκό παράγοντα στην αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, που δοκίμαζε τότε τα πρώτα, επαναστατικώ δικαίω, βήματά της. Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι σε επιδιώξεις δημιουργίας επιρροής (lobbying), οι αρχές δεν παίζουν και τόσο σπουδαίο ρόλο όσο οι δημόσιες σχέσεις και οι ανταλλακτικές αλληλοεξαρτήσεις. Σε μια τέτοια κατάσταση, οι αρχές είναι μάλλον πρόβλημα, λοιδορούνται μάλιστα ως αγκυλώσεις και «κόλλημα». Ο δημόσιος παράγοντας που έχει προ πολλού διαβεί τον Ρουβίκωνα, βιοπορίζεται σ' αυτές τις νέες συνθήκες, εξαρτώμενος όλο και περισσότερο έως ασφυκτικά από αυτές. Απολαμβάνει της προνομιακής συμπεριφοράς των media, (σ.σ. αν δεν τα κατέχει μάλιστα δια μέσου φίλων και παρένθετων προσώπων) αναλαμβάνοντας και την υποχρέωση να τα εξυπηρετεί ως επιχειρήσεις οψέποτε χρειαστεί. Οι σχέσεις αυτές είναι παραπολιτικές, παραδημοσιογραφικές, παραοικονομικές, δηλ. «μαύρες». Ελάχιστα πράγματα μπορούν να γίνουν τα πειστήρια της απόδειξής τους. Εξυπακούεται ότι εφόσον παραστεί ανάγκη, οι πρωταγωνιστές ταξιδεύουν από κόμμα σε κόμμα. Ευκολότερα μάλιστα, εφόσον αυτά ξεχάστηκαν στον διπλασιασμό της κοινωνίας σε εποικοδόμημα και κράτος. Η δε γείωση με το εκλογικό σώμα είναι κι αυτή lobbying, ήγουν με ανταλλάγματα. Πελατειακή.
Δεν χρειάζεται να περιγραφεί η πολιτική αρχών, σε αντιδιαστολή. Είναι κυριολεκτική. Αυταξία. Κι όταν ακόμα οι πολιτικές προσεγγίσεις στα ζητήματα δεν αποδίδουν προφανή αποτελέσματα ούτε δημοφιλία, τότε η αναβίωση υπεριστορικών ουμανιστικών προσδοκιών, αποκτάει μεγαλύτερη αξία. Νοηματοδοτεί την πολιτική δραστηριότητα κι έτσι την αποκαθιστά στην συνείδηση των πολιτών ως κύρια υποχρέωση και βασικό δικαίωμα. Εάν κάποτε ανασυγκροτηθεί το ελληνικό/κερκυραϊκό, πολιτικό εποικοδόμημα στην προοδευτική απόπειρά του να αυτοκαταργηθεί, σ' αυτές τις συλλογιστικές ατραπούς θα βαδίσει! Η συνέχεια επί της οθόνης.
