Σ΄ ένα μικρό μου φίλο
Υπάρχουν φορές, τι φορές (;) περίοδοι ολόκληρες, που οι συγκρούσεις με την Αστυνομία είναι μέρος της πολιτικής αποκλιμάκωσης της συσσωρευμένης οργής και του πάθους. Ένα είδος κατασταλτικής ομοιοπαθητικής.
Εμπρησμοί, τραυματίες και νεκροί καμιά φορά, αλλάζουν την ατζέντα, εμβάλλοντας τον φόβο. Από την άλλη, τα θύματα λογίζονται ως αναπαραγωγική ύλη που λιπαίνει το δέντρο της αντιεξουσιαστικής οργής. Γίνεται κι ένα παιχνίδι συλλογισμών για τις πρωτοπορίες. Όχι και τόσο αθώο πάντοτε. Παλαιότερα τα πράγματα έμοιαζαν πιο απλά, από 'δω ο λαός από 'κει η καταστολή. Στην πραγματικότητα πάντοτε ήταν πιο σύνθετα αλλά συνήθως επικρατεί η απλοϊκή περιγραφή που αρέσκεται στις μανιχαϊστικές (σ.σ. άσπρο-μαύρο) καθαρότητες. Συνιστά όρο και προϋπόθεση ευρείας διείσδυσης. Όσο πιο ρηχό είναι το μήνυμα τόσο ευκολότερα και ευρύτερα διαδίδεται.
Η συμμετοχή στις συγκρούσεις, είναι κοινωνικά αναπόφευκτη. Μέσα σ' αυτήν χτίζονται σχέσεις, γεννιούνται συναισθήματα, παρέες και φιλίες, που δοκιμάζονται στην αντιπαράθεση, συγκινούν και γοητεύουν. Συνήθως αναπαράγονται, και συχνά διπλασιάζονται σε κοινωνικούς θεσμούς, επίσημους αλλά και άτυπους.
Υπάρχει τρόπος, νομίζεις, να αποτρέψεις τους νεότερους να κάνουν όσα έκανες και σκέφτηκες και συ; Ή μήπως νομίζεις ότι αναπαράγοντας τον αφορισμό του Τσόρτσιλ «αλίμονο σε αυτόν που δεν είναι κομμουνιστής στα 20 του και αλίμονο σε αυτόν που παραμένει κομμουνιστής στα 40 του», δεν θα προσβάλεις τόσο τα δικά σου νιάτα όσο και τα σημερινά;
Το μυστικό μάλλον κρύβεται στην συνείδηση και το μέτρο. Εν ολίγοις, να ξέρεις τι κάνεις και γιατί το κάνεις. Και ν' αναλαμβάνεις όλη την ευθύνη γι' αυτό. Άλλωστε όλες σου οι σχέσεις, οι οικογενειακές και οι φιλικές, σε θέλουν ακέραιο. Να ξέρουν με ποιον έχουν να κάνουν. Και συ να αποδεικνύεις ότι έχεις αναλάβει εξ' ολοκλήρου την ευθύνη της ύπαρξης σου, την οποία και έχεις το ελεύθερο να διαχειριστείς. Να μην μετανιώνεις για ότι έκανες κι αν μετανιώσεις να έχεις το θάρρος να το ομολογήσεις. Στον εαυτό σου πρώτα, πρώτα, κι όχι σε κάποιον άλλον δικαιούχο του είναι σου. Η συμμετοχή στις συγκρούσεις, όπως κι αν τις αντιλαμβάνεσαι, σημαίνει ότι είσαι αυτεξούσιος τόσο, όσο ίσως αντιεξουσιαστικός. Μόνον τότε οι ενέργειες νοηματοδοτούνται όχι ως προϊόν ποιος ξέρει ποιου καταναγκασμού αλλά ως συνείδηση του κοινωνικά αναγκαίου. Σκέψου το.
