Το Βίδο δεν είναι ιδιωτικός πόρος, είναι δημόσιος χώρος

Εν ολίγοις, δεν είναι όλοι οι τόποι, διαθέσιμοι πόροι για επιχειρηματική αξιοποίηση. Χρειάζεται να παραμένουν παρθένοι και αλώβητοι, προκειμένου να χρησιμοποιούνται από τους πολίτες και επειδή το δικαιούνται και ως αντιπαροχή για τη φορολόγησή τους. Έτσι και το νησί του Βίδο, ιδιοκτησία και αναπόσπαστο τμήμα της πόλης της Κέρκυρας, προορίζεται για δημόσια χρήση αλλά και για την ικανοποίηση των διεθνών υποχρεώσεων του Δήμου, ιστορικής προέλευσης. Προϋπόθεση για όλα αυτά, η απρόσκοπτη δυνατότητα να μεταβαίνει κανείς στο νησάκι, όποτε του καπνίσει, εντός των προβλεπόμενων χρονικών ορίων και χωρικών πλαισίων. Η απόφαση άλλοτε (δημαρχία Χ. Σαρλή), για την αγορά μικρού σκάφους και την στελέχωσή του με μόνιμο προσωπικό, ικανοποιούσε αυτήν την ικανή και αναγκαία συνθήκη για την ένταξη του μικρού, γραφικού και όμορφου νησιού στη ζωή της πόλης. Σ' αυτό το μήκος κύματος και η μελέτη για την πραγματοποίηση δημόσιας επένδυσης ώστε να μετατραπούν οι χώροι του σε ήπιας λειτουργίας, αθλητικό κέντρο, μεγαλώνοντας το κίνητρο και τον αριθμό των επισκεπτών, αναμφισβήτητα επ' ωφελεία των δημοτών αλλά και της οικονομίας των εγγύς στην περιοχή της Σπηλιάς, μικρών επιχειρήσεων. Αυτό δεν έγινε. Κι απέμεινε σε εκκρεμότητα το εναπομείναν μικρό μέρος της μεγάλης ιδέας για την κατασκευή στο Καφέ Γυαλί του καταφυγίου τουριστικών σκαφών, που έπεσε κι αυτό θύμα του κακού σχεδιασμού και της ακόμα χειρότερης εφαρμογής του. Υπ' αυτήν την οπτική, τη δημοσιοκεντρική, όποια εκμετάλλευση επί του νησιού δεν μπορεί να αντιστρατεύεται τον προορισμό του, υπηρετώντας περισσότερο την ιδιωτική επιχειρηματικότητα, που δικαίως το λιμπίζεται. Ευλόγως αντιλαμβάνεται κανείς ότι όλες μα όλες οι λειτουργίες οφείλουν να υπηρετούν τη δημόσια χρήση κάθε χώρου του νησιού και ο θεματοφύλακας (σ.σ. 114) αυτής της υποχρέωσης είναι οι δημοτικές Αρχές και Υπηρεσίες.