Μετά τα συχαρίκια στους βουλευτές για την εκλογή τους
Οι δυο από τους τρεις νέους βουλευτές Κερκύρας έχουν χαλαρούς δεσμούς με το κόμμα τους. Αντιθέτως ο τρίτος, κατά τα ισχύοντα πρότυπα, είναι «κόμμα» ο ίδιος και το Γραφείο του.
Ενδεικτικά τα όσα προηγήθηκαν με την σιωπηρά αποστασιοποίηση από τις κεντρικές επιλογές για την Αυτοδιοίκηση. Άλλο που η τελική επικράτηση σε δήμους και Περιφέρεια, σκέπασε τελικώς αυτήν την ενοχλητική ανταρσία. Στον ΣΥΡΙΖΑ, η νομαρχιακή Οργάνωση βαρύνεται με την πλήρη ανατροπή των δεδομένων του '14 και '15. «Άφησε» τον κεντρικό Δήμο χωρίς υποψηφιότητα κι αυτό αναμφίβολα συνέδραμε στην απώλεια και της Περιφέρειας. Οι δυο βουλευτές της πλειοψηφίας δεν είχαν μεταξύ τους και την καλύτερη σχέση ενώ υπήρξαν επιλογές, όπως η διαίρεση του ενιαίου Δήμου, που προωθήθηκαν εν μέσω αντιρρήσεων. Το σχήμα της Προοδευτικής Συμμαχίας συγκέντρωσε ανθρώπους σε μια τακτική κίνηση πολιτικού lobbying, κατά τα λοιπά συμπαθείς με ανοικτή όμως την ιδεολογικοπολιτική τους συνοχή. Η υπόθεση φέρνει λίγο από τις παπανδρεϊκές (ΓΑΠ) καινοτομίες περί του «ανοικτού κόμματος», που αποδείχθηκε περισσότερο ανοικτό παρά κόμμα. Το μεγάλο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δημιουργεί ξανά προσδοκίες με τις διαδικασίες ευρείας ανασυγκρότησης, που εξήγγειλε πρόσφατα η ηγεσία του. Μέχρι να συμβούν όμως όλα αυτά, ο συνεργαζόμενος Αλέκος θα έχει την αυτονομία του (όπως και το Σύνταγμα προβλέπει, θάλεγε πιθανόν ο ίδιος). Αναμένεται με ενδιαφέρον το πως θα τη διαχειριστεί και ως προς τα κεντρικά ζητήματα και ως προς εκείνα της Κέρκυρας. Πάντως το να παίρνει γραμμή δύσκολο. Ποιος άλλωστε να του τη δώσει; Ο Μπιάγκης θα μπορούσε να αντιδράσει με την εκτίμηση περί χαλαρών δεσμών εφόσον χαμηλών τόνων ο ίδιος ουδέποτε προκάλεσε στη νεότερη οργανωτική ιστορία του ΠΑΣΟΚ, κάποιο ζήτημα. Έτσι και ο χαρακτηρισμός περί χαλαρών δεσμών δεν αφορά τόσο στην συμπεριφορά του ιδίου όσο στη χαλαρή λειτουργία του ίδιου του κόμματος, που η ταυτότητά του γενικώς αποτελεί ζητούμενο. Πολύ δε περισσότερο εάν και εφόσον επικρατήσει η άποψη της προσέγγισης των δυο ελληνικών σοσιαλδημοκρατικών συνιστωσών. Εκτός βεβαίως και αν κυριαρχήσουν στον ΣΥΡΙΖΑ ριζοσπαστικά αφηγήματα, πράγμα χλωμό μετά τα όσα συνέβησαν από το καλοκαίρι του '15 και μετά. Αυτή η ρευστότητα πάντως στον χώρο της κεντροαριστερής αντιπολίτευσης ενώ προσφέρεται για διάλογο και συζητήσεις συνιστά πολιτική αδυναμία με προφανείς επιδράσεις και στα κοινωνικά ζητήματα, των οποίων η πολιτική εκπροσώπηση εκλαμβάνεται κατά κανόνα και ως πηγή και αντανάκλαση τους.
