Όπως ο γάιδαρος του Χότζα

Πολιτικά δε, σα να είναι το προνόμιο μιας παράταξης, χωρίς να ευθύνεται η Αριστερά γι’ αυτήν την αποκλειστικότητα. Αντιθέτως, ευτυχώς που υφίσταται για να θυμίζει ποιος είναι ο ένας πόλος της αποκαλούμενης και κυρίαρχης αντίθεσης στο πλαίσιο της οικονομίας της αγοράς, εργασία – κεφάλαιο. Η πρώτη ως συνώνυμη της ανθρώπινης δημιουργίας και το δεύτερο ως το άλλο όνομα της λεηλασίας, από την αναγκαστική, άδικη και αντιπαραγωγική συγκέντρωση του οποίου, πυροδοτούνται οι περιοδικές οικονομικές κρίσεις! Αυτές που κατά κανόνα, και στο όνομά τους, αντί να αντιμετωπισθεί η γενεσιουργός αιτία, κανοναρχούνται σχέδια ακόμα μεγαλύτερης λεηλασίας της εργασίας. Έτσι πρόσκαιρα ανασαίνουν οι παραγωγικοί δείκτες, μεσομακροπρόθεσμα πάντως διογκώνονται οι νοσηρές προϋποθέσεις της αντιπαραγωγικής (υπερ)συγκέντρωσης. Και φτου κι από το λάις!

Τις σκέψεις αυτές πυροδότησε για μια ακόμα φορά η κινητοποίηση των ξενοδοχοϋπαλλήλων, το εισόδημα των οποίων, εκτός των άλλων, συνδέεται ευθέως με ‘κείνο των μικρών επιχειρηματιών και εμπόρων, της λεγόμενης και τοπικής αγοράς. 
Εν ολίγοις, το εισόδημα των Κερκυραίων εργαζομένων γενικότερα, είναι ο αποκλειστικός τροφοδότης της τοπικής οικονομίας κατά το χρονικό διάστημα εκτός τουριστικής περιόδου. Γι’ αυτό άλλωστε και ο περιορισμός της λεηλασίας της εργασίας δεν λογίζεται ως υπόθεση αποκλειστικά και μόνον των μισθωτών. Ακόμα κι αν κάποιος δεν συμμερίζεται το ριζοσπαστικό υπόδειγμα που ακολουθεί συνήθως αυτούς τους συλλογισμούς και θεωρεί ότι δεν θάπρεπε να είναι το μοναδικό, η υπεράσπιση της υπόθεσης της εργασίας είναι και δικό του ζήτημα. Αν μη τι άλλο, η ιστορία θυμίζει την παροιμιώδη εκείνη αναφορά του Νασρεντίν Χότζα, του οποίου το υποζύγιο τάφτυσε εκεί που ο αφέντης του είχε πιστέψει ότι το είχε εκπαιδεύσει να μην τρώει… Στη δική μας την αφήγηση, όπου κεφάλαιο βλέπε Νασρεντίν και όπου γαϊδούρι όλοι εμείς οι υπόλοιποι, παιδιόθεν και δια βίου!