Περί αιγιαλού και παραλίας! Προς ναυτιλομένους επιστολή

Ξαφνικά οι πλέον αδιάφοροι άνθρωποι έγιναν πολύ εύθικτοι και δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους ακόμα και για υποθέσεις που είναι πασίδηλο ότι μέχρι χθες τις αγνοούσαν. Δεν έδιναν δεκάρα τσακιστή. Τώρα όμως που αποφάσισαν να τυπώσουν την καρτούλα με το προφίλ και το κοινότυπο σύνθημα αντιδρούν άγαρμπα σε ότι δεν τους αρέσει στον δημόσιο λόγο. Ενώ και οι διοικούντες αξιώνουν να μην αναφέρονται τα κακώς κείμενα εφόσον αυτά αξιοποιούνται προεκλογικώς. Έτσι που όποιος τα αναφέρει αποδίδεται με συνοπτικές κρίσεις στην άλλη πλευρά.

Μια καλή δικαιολογία για όλα αυτά είναι το νεαρόν της 3ης ελληνικής Δημοκρατίας, σε σχέση και σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, κάτι που δικαιολογεί τα ελαφρυντικά στις κρίσεις περί της ποιότητας της πολιτικής και του δημοσίου λόγου γενικότερα. Αλλά πόσο νεαρή μπορεί να είναι μια υπόθεση, που κλείνει αισίως φέτος τα 45 της χρόνια;
Η υπόθεση θυμίζει κάτι μεγαλοκοπέλες, που αρνούνται να ωριμάσουν και επιμένουν να φέρονται σαν παιδούλες, γεγονός που ακόμα κι αν δεν προκαλεί τη θυμηδία, σίγουρα δημιουργεί μια θλιβερή ατμόσφαιρα. Έναν οίκτο, που είναι βεβαίως χειρότερος!
Έτσι πολιτευόμενοι και δημοσιογραφούντες, συχνά εμφανίζονται εκτός εαυτού στις μεταξύ τους συζητήσεις, σα να τους πνίγει κυριολεκτικά το δίκιο και έτσι δύσκολα ανέχονται τον όποιον αντίλογο. 
Όπως όμως η παλαιότερη και εξαιρετικά πρόσφατη εμπειρία θα έπρεπε να μας έχει διδάξει αυτή η θεατράλε συμπεριφορά της αγανάκτησης και της ηρωικής βεβαιότητας έναντι του οπωσδήποτε ελλειμματικής ηθικής άλλου, γίνεται καπνός την επόμενη μέρα. Όταν δηλ. η κακή τύχη μας φέρει στη θέση του πηδαλιούχου και θ' αρχίσουμε να αυτοσχεδιάζουμε για όσα εύκολα ξιφουλκούσαμε προεκλογικά. Τότε δηλ. που θα μας φταίνε όλοι και όλα για την δυσμενή πορεία των πραγμάτων. Ποτέ δεν θα μας περάσει από το μυαλό ότι, δεν μπορεί (;), κάποιο μερίδιο ευθύνης έχουμε και 'μεις για την πορεία των πραγμάτων...