Τα νιάτα μου έφαγε ο Στρατής!

Τα διαχρονικά παράπονα συνοψίζονται στο διαχρονικά ελλειπτικό ενδιαφέρον της γενικής κυβέρνησης, που όταν εν πάση περιπτώσει εκδηλώνεται, συνοδεύεται από τέτοια και τόση γραφειοκρατία, που εντέλει αναιρείται. Δεν είναι λίγοι όμως κι εκείνοι που πιστεύουν ότι οι ντόπιοι συχνά δεν δείχνουν να έχουν συνειδητοποιήσει ότι ζουν σ' ένα μνημείο μέσα, κι έτσι αντιδρούν στη φασαρία που ελκύει υποχρεωτικά η φροντίδα του και στις απαγορεύσεις που σχετίζονται μ' αυτήν. Ύστερα είναι και η Αυτοδιοίκηση, που επικαλείται συχνά την δύσκολη σχέση της με τις Υπηρεσίες της γενικής κυβέρνησης, προκειμένου να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από τις δικές της αστοχίες ή παραλείψεις.

Τα περισσότερα προβλήματα σχετίζονται με την κλίμακα του αναγκαίου ενδιαφέροντος και των επεμβάσεων και βαρύνουν κυρίως την κυβέρνηση για τις ελλειπτικές και αποσπασματικές πολιτικές της και την Αυτοδιοίκηση για την υποκατάσταση της διεκδίκησης από τη διαχείριση, τάση που εντείνεται όταν υπουργοί και ντόπιοι είναι ομόσταυλοι και ομοϊδεάτες..

Στην περίπτωση της Κέρκυρας, θα αρκούσε (;) η συνέπεια της οργάνωσης των υπεσχημένων προς της διεθνή κοινότητα ώστε να συμπεριλάβει την πόλη στον κατάλογο των παγκόσμιων μνημείων. Να λύσει οριστικά τα ζητήματα της ιδιοκτησίας των επιμέρους μνημείων, του Οργανισμού της διαχείρισής τους και τους τρόπους της χρηματοδότησής της. Αντ' αυτού η ιστορία βρίθει υποσχέσεων, κενολογούντων θεσμών και σαν ίζημα μια αδύναμη και ελλειμματική Υπηρεσία του υπ. Πολιτισμού εδώ, που μετατρέπεται συχνά σε σάκο του μποξ, εκείνων που αντιλαμβάνονται ...αναπτυξιακά κάθε γωνιά της ιστορικά πλούσιας κερκυραϊκής γης!

Παρά το προσηνές της προσωπικότητάς του, την ευγένεια και τις καλές προθέσεις, του κανόνα αυτού δεν ξέφυγε και ο υφυπουργός Στρατής, που μας επισκέφθηκε με αφορμή τις γιορτές και τα εγκαίνια του αρχαιολογικού Μουσείου.

Η αποσπασματική αντιμετώπιση της πόλης - μουσείο σε συνδυασμό με την αδυναμία της Αυτοδιοίκησης να ανταποκριθεί στα ουσιώδη, παραμένουν κακός οιωνός και η υφιστάμενη Προγραμματική αποδείχθηκε, μέχρι ώρας ένα πουκάμισο αδειανό. Κι όμως μια ματιά να ρίξει κάποιος στη Βενετία, το Βελιγράδι και το Ντουμπρόβνικ, θάχει έτοιμο το μοντέλο προς διαμόρφωση και αντιγραφή.