Απόφαση κλειδί στο κουβάρι με τα σκουπίδια
Editorial
19 Μαρτίου 2019
/ 20:33
Όλες οι καλές προθέσεις των υποψηφίων περιφερειαρχών, πρωτίστως των δημάρχων, για την αναδιοργάνωση της διαχείρισης των σκουπιδιών,
μπορεί ν’ αποδειχθούν το χαλί στον δρόμο προς την κόλαση, σύμφωνα με τη γνωστή παροιμία. Ο λόγος είναι η αναγκαία, άμεση αντιμετώπιση της σοβούσας κατάστασης τόσο στο Τεμπλόνι όσο και στην Λευκίμμη. Ακόμα και η ικανοποίηση αιτήματος μεταφοράς εάν και εφόσον διατυπωνόταν, δεν αφορά σ’ αυτές τις χιλιάδες τόνους σύμμεικτων σκουπιδιών που βρίσκονται εκεί. Η αναγκαιότητα της άμεσης κάλυψης τους τουλάχιστον από χώμα, κι εδώ κι εκεί, είναι επιτακτική και πρόδηλη.
Κι αν στο Τεμπλόνι, τη λύση υπαινίσσεται η αποκατάσταση των τριών βουνών, η ενοποίηση τους δηλ. εις σάρκαν μίαν, διαδικασία που θα μπορούσε να χωνέψει ότι σάπιο παραμένει εκτεθειμένο, στην Λευκίμμη η υγειονομική απαίτηση φέρνει την ιστορία στο «λάις». Για να θαφτούν οι οκτώ χιλιάδες τόνοι που έχουν ήδη μεταφερθεί στα Μεσοράχια, χρειάζεται να αποκατασταθεί και αδειοδοτηθεί η εγκατάσταση και βεβαίως να επιτραπεί στον εργολάβο που θα τη λειτουργήσει, να το κάνει.
Το αίτημα, πάρτε τα όπως τα φέρατε, είναι ρητορικό και δεν έχει καμιά τύχη. Αν όμως οι αντιδράσεις εδώ κι εκεί καμφούν προς στιγμήν, τότε είναι πολιτικά αναγκαίο αυτό να ζητηθεί ενώπιος ενωπίω με εντιμότητα και επίγνωση της κρισιμότητας της κατάστασης. Υπό προϋποθέσεις είναι δυνατόν η σκληρή πραγματικότητα να συμβάλει στην άμβλυνση των απόλυτων προσεγγίσεων, διότι το πρόβλημα δεν είναι τεχνικό εδώ και καιρό αλλά ζήτημα πολιτικής, διοίκησης και σχέσεων με τους πολίτες και τις συλλογικότητές τους.
Στην κατεύθυνση αυτή θα μπορούσε να λειτουργήσει και η απόφαση στην εκδίκαση της έγκλησης του Τεμπλονίου. Κανείς δεν θα πρέπει να θεωρήσει τον εαυτό του δικαιωμένο απ’ αυτήν, όποια κι αν είναι η ετυμηγορία.
Κι αν στο Τεμπλόνι, τη λύση υπαινίσσεται η αποκατάσταση των τριών βουνών, η ενοποίηση τους δηλ. εις σάρκαν μίαν, διαδικασία που θα μπορούσε να χωνέψει ότι σάπιο παραμένει εκτεθειμένο, στην Λευκίμμη η υγειονομική απαίτηση φέρνει την ιστορία στο «λάις». Για να θαφτούν οι οκτώ χιλιάδες τόνοι που έχουν ήδη μεταφερθεί στα Μεσοράχια, χρειάζεται να αποκατασταθεί και αδειοδοτηθεί η εγκατάσταση και βεβαίως να επιτραπεί στον εργολάβο που θα τη λειτουργήσει, να το κάνει.
Το αίτημα, πάρτε τα όπως τα φέρατε, είναι ρητορικό και δεν έχει καμιά τύχη. Αν όμως οι αντιδράσεις εδώ κι εκεί καμφούν προς στιγμήν, τότε είναι πολιτικά αναγκαίο αυτό να ζητηθεί ενώπιος ενωπίω με εντιμότητα και επίγνωση της κρισιμότητας της κατάστασης. Υπό προϋποθέσεις είναι δυνατόν η σκληρή πραγματικότητα να συμβάλει στην άμβλυνση των απόλυτων προσεγγίσεων, διότι το πρόβλημα δεν είναι τεχνικό εδώ και καιρό αλλά ζήτημα πολιτικής, διοίκησης και σχέσεων με τους πολίτες και τις συλλογικότητές τους.
Στην κατεύθυνση αυτή θα μπορούσε να λειτουργήσει και η απόφαση στην εκδίκαση της έγκλησης του Τεμπλονίου. Κανείς δεν θα πρέπει να θεωρήσει τον εαυτό του δικαιωμένο απ’ αυτήν, όποια κι αν είναι η ετυμηγορία.