Η φαιά πανούκλα*

φωνή εκεί κλήθηκε να υποταχθεί ή να σωπάσει. Αντί της νηφάλιας και πάντως προσεκτικής πολιτικής τακτικής επιλέχθηκε η επίδειξη πυγμής εκδηλωμένη ταυτοχρόνως με την αδυναμία της Αστυνομίας να εξιχνιάσει τις δολιοφθορές και την έκδηλη απόφαση των δικαστικών Αρχών να μην γίνουν αυτές ο πρωταγωνιστής, επιβάλλοντας βαριές ποινές στους συλληφθέντες. Κάτι ανάλογο με τον διαιτητή που «αφήνει» το σκληρό παιχνίδι, αποφεύγοντας να γίνει αυτός και οικάρτες του, η πρώτη είδηση του αγώνα. Έτσι όμως ο κίνδυνος να ξεφύγει το πράγμα είναι μεγάλος.
Η καταδίκη για τα επεισόδια εναντίον των ΜΑΤ μόλις έφτασαν στην Λευκίμμη, και του προφυλακισμένου κατηγορούμενου για τη δολοφονία του μετανάστη, συνηγορεί σ’ αυτές τις σκέψεις. Η δολοφονία χαρακτήρα που ξεδιπλώθηκε μπροστά στα αμήχανα μάτια της κοινωνίας εναντίον του Κ. Νικολούζου, δεν επισημαίνεται για να τον αθωώσει από διοικητικά κρίματα και αστοχίες. Δεν είναι μια πλάστιγγα που ζυγιάζεται με σφάλματα και πάθη ένθεν κακείθεν.
Επισημαίνονται τα εισαχθέντα καινά δαιμόνια και στην Κέρκυρα, που ανεξαρτήτως της έκβασης της υπόθεσης των σκουπιδιών, έχουν ήδη δηλητηριάσει πολύ και βαθειά τη δημόσια ζωή της και τον δημόσιο λόγο.
Κι αν όλα αυτά δεν είχαν γίνει στην Λευκίμμη  θάχαν γίνει στο Τεμπλόνι, χωρίς να ευθύνονται γι’ αυτό η Μάγδα κι η Λαμπρινή κ.α. περίοικοι που μπούχτισαν από τις διοικητικές ανακολουθίες.
Το φασιστικό φαινόμενο δεν είναι μεταφυσικό κι όταν η δράση μοιάζει τόσο με την αντίδραση τα μηνύματα είναι φαιά. Κι αυτό δεν είναι καλό…

• Του Ντανιέλ Γκερέν. Ένας Γάλλος περιγράφει τη γέννηση του φασισμού στον Μεσοπόλεμο. «Στην αρχή της δεκαετίας 1930-1940, όταν έπρεπε ή να συγκρουστεί με τον φασισμό και να τον νικήσει ή να καταποντιστεί απ'αυτόν, η γαλλική Αριστερά παρουσίαζε ένα θλιβερό θέαμα: το θέαμα της διχόνοιας, της απολίθωσης και της αδυναμίας».