Ευκαιρία να μην επαναληφθούν τα ίδια
Editorial
14 Σεπτεμβρίου 2018
/ 07:22
Όλα δείχνουν ότι και αυτή τη φορά η επιλογή των υποψηφίων για τις τοπικές εκλογές θα γίνει κατά τα ειωθότα. Σε ρόλο σκάουτ,
οι Τομεάρχες των μεγάλων κομμάτων θα ζυγίσουν τις επιδιώξεις του κόμματος, θα μετρήσουν τι γκελ μπορεί να κάνει στον κόσμο ο α και ο β παράγοντας, θα συνδυάσουν αυτά τα δυο και τα υπόλοιπα θα τα αναλάβει η καμπάνια να τα προσαρμόσει, να τα ενδυναμώσει, να τα «πουλήσει» στο εκλογικό σώμα. Για όσους βλέπουν σ' αυτήν την κριτική σκέψη μια αμφισβήτηση του κομματικού θεσμού αντιτείνεται ότι αυτή η καθιερωμένη συμπεριφορά δεν είναι η καλύτερη δυνατή των πανίσχυρων και πανάκριβων δημοκρατικών πυλώνων.
Το αποτέλεσμα δε αυτού του «μαγειρέματος» εν είδει κομματικής προδικασίας συνήθως είναι απογοητευτικό, οπωσδήποτε δεν είναι προοδευτικό ενώ στην πραγματικότητα ό, τι και νάχει σκαρφιστεί ο νομοθέτης, έτσι υπονομεύεται η λαϊκή συμμετοχή. Το παράδειγμα της Λευκίμμης με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι χαρακτηριστικό. Υπαρχούσης εκεί μια υποδομής περιβάλλοντος, επιλέχθηκε αρχικώς η χωρίς όρους και όρια ικανοποίηση του αποκαλούμενου και λαϊκού περί δικαίου αισθήματος, κι ύστερα όταν έσφιξαν τα γάλατα, κλήθηκαν τα ΜΑΤ σε επίδειξη διοικητικής πυγμής. Το κόμμα ξεπατώθηκε, τα περισσότερα μέλη του αυτομόλησαν ή εν πάση περιπτώσει απέφυγαν να υποστηρίξουν τη «ρεαλιστική» γραμμή. Κι όμως με τις δικές τους ψήφους, δημιουργήθηκε πλειοψηφούσα τάση, που εντέλει κλήθηκε να διοικήσει την Περιφέρεια και την Κέρκυρα ενώ μονοπώλησε ουσιαστικά και τη βουλευτική εκπροσώπηση.
Αργότερα έγινε προσπάθεια να μπει από το παράθυρο η συζήτηση που θάταν καλύτερα να είχε προηγηθεί, για το τι πρέπει να γίνει με τα σκουπίδια. Συζήτηση που βεβαίως δεν ήθελε πια κανείς να κάνει εφόσον όλοι γνωρίζουν πως επιλέγονται οι συνδυασμοί κι αποφασίζεται εντέλει το δέον γενέσθαι (και) για κάθε τοπικό ζήτημα.
Επιμένοντας τα μεγάλα κυρίως κόμματα στην ίδια τακτική, ελπίζουν σε κάποιο πολιτικό θαύμα, προκειμένου να μην προκληθούν οι ίδιες συμπεριφορές και κυρίως τα ίδια απογοητευτικά αποτελέσματα. Εις μάτην.
Αν κάτι μας δίδαξε αυτή η κοινοβουλευτική αλλά και αυτοδιοικητική περίοδος είναι να αλλάξουμε μέθοδο, εμπιστευόμενοι τον λαϊκό παράγοντα, στον οποίον υποτίθεται ότι σκοπεύουμε αντιπροσωπευτικά να αποδώσουμε τη διαχείριση των τοπικών πραγμάτων. Αυτή η πρόθεση πρέπει να αποδεικνύεται από διαδικασίες που θα την αναδεικνύουν. Το σκάουτιν λαμπερών προσωπικοτήτων οδηγεί συνήθως σε καταστάσεις που δεν είναι διαχειρίσιμες. (Σ.σ. Πόσο πιο κομψά να το γράψει κάποιος;).
Το αποτέλεσμα δε αυτού του «μαγειρέματος» εν είδει κομματικής προδικασίας συνήθως είναι απογοητευτικό, οπωσδήποτε δεν είναι προοδευτικό ενώ στην πραγματικότητα ό, τι και νάχει σκαρφιστεί ο νομοθέτης, έτσι υπονομεύεται η λαϊκή συμμετοχή. Το παράδειγμα της Λευκίμμης με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι χαρακτηριστικό. Υπαρχούσης εκεί μια υποδομής περιβάλλοντος, επιλέχθηκε αρχικώς η χωρίς όρους και όρια ικανοποίηση του αποκαλούμενου και λαϊκού περί δικαίου αισθήματος, κι ύστερα όταν έσφιξαν τα γάλατα, κλήθηκαν τα ΜΑΤ σε επίδειξη διοικητικής πυγμής. Το κόμμα ξεπατώθηκε, τα περισσότερα μέλη του αυτομόλησαν ή εν πάση περιπτώσει απέφυγαν να υποστηρίξουν τη «ρεαλιστική» γραμμή. Κι όμως με τις δικές τους ψήφους, δημιουργήθηκε πλειοψηφούσα τάση, που εντέλει κλήθηκε να διοικήσει την Περιφέρεια και την Κέρκυρα ενώ μονοπώλησε ουσιαστικά και τη βουλευτική εκπροσώπηση.
Αργότερα έγινε προσπάθεια να μπει από το παράθυρο η συζήτηση που θάταν καλύτερα να είχε προηγηθεί, για το τι πρέπει να γίνει με τα σκουπίδια. Συζήτηση που βεβαίως δεν ήθελε πια κανείς να κάνει εφόσον όλοι γνωρίζουν πως επιλέγονται οι συνδυασμοί κι αποφασίζεται εντέλει το δέον γενέσθαι (και) για κάθε τοπικό ζήτημα.
Επιμένοντας τα μεγάλα κυρίως κόμματα στην ίδια τακτική, ελπίζουν σε κάποιο πολιτικό θαύμα, προκειμένου να μην προκληθούν οι ίδιες συμπεριφορές και κυρίως τα ίδια απογοητευτικά αποτελέσματα. Εις μάτην.
Αν κάτι μας δίδαξε αυτή η κοινοβουλευτική αλλά και αυτοδιοικητική περίοδος είναι να αλλάξουμε μέθοδο, εμπιστευόμενοι τον λαϊκό παράγοντα, στον οποίον υποτίθεται ότι σκοπεύουμε αντιπροσωπευτικά να αποδώσουμε τη διαχείριση των τοπικών πραγμάτων. Αυτή η πρόθεση πρέπει να αποδεικνύεται από διαδικασίες που θα την αναδεικνύουν. Το σκάουτιν λαμπερών προσωπικοτήτων οδηγεί συνήθως σε καταστάσεις που δεν είναι διαχειρίσιμες. (Σ.σ. Πόσο πιο κομψά να το γράψει κάποιος;).
