Εις το όνομα του πατρός!

Με κοινωνικά γενικό κι έτσι ασαφές το υποκείμενο της πολιτικής, διευκολύνεται να κλείνει τις εκκρεμότητες χρόνων. Στο όνομα του ρεαλισμού της αποδοχής αμάσητου του ανήκειν. Κάτι που η Αριστερά αμφισβητούσε όσο υπήρχε η σοσιαλιστική Ανατολή είτε ήταν από τους θιασώτες της είτε όχι. Η υποστολή της κόκκινης σημαίας από το Κρεμλίνο, εκείνον τον Αύγουστο, δεν άλλαξε τα πρόσημα. Κανείς και τίποτα δεν αντικατέστησαν ό, τι εξέλειπεν κι έτσι ο αριστερός λόγος αιωρούταν από την προγονοπληξία έως την υπεραπλούστευση δήθεν εφικτών πολιτικών άλλοτε ορθολογικής τομής κι άλλοτε ιδεοληπτικών αναφορών.

Τώρα λοιπόν που κλείνουν οι εκκρεμότητες, αναδεικνύεται ξανά για μια ακόμα φορά το λενινιστικό «ποιος, ποιον», δηλ. ποιος ωφελείται από το γεγονός. Μαρξ και Έγκελς στο ανατολικό ζήτημα παρατηρούν τα δρώμενα στη Βαλκανική με μέτρο τις συνέπειες στην ταξική πάλη.

Η αφήγηση της «νέας γεωγραφίας» επιτίθεται κατάκαρδα στις εθνικές βεβαιότητες. Όμως κι οι αντιδρώντες δεν έχουν κάτι να προσθέσουν, επιτρέποντας στον πρωθυπουργό να σαλαμοποιεί αβίαστα ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό, στον βωμό μιας πολιτικής ιδιοτέλειας.

Μπορεί να μην είναι αυτό το περιλάλητο «καινούργιο» απειλεί όμως να εγκατασταθεί ως κυριαρχούσα τάση στα ελληνικά, πολιτικά πράγματα, διαψεύδοντας έτσι τις προσδοκίες περί «παρενθέσεων», που δεν είναι πια της μόδας…