Το μήλον της έριδος
Η Άγκυρα χρησιμοποιεί την υπόθεση των δυο Ελλήνων στρατιωτικών, διευρύνοντας με την υπαγωγή (και) της Αθήνας το υπό ρύθμιση γεωπολιτικό περιβάλλον.
Ζητάει έτσι κάτι παραπάνω απ' όσα είχε, αξιοποιώντας την αναθεωρητική στρατηγική των μεγάλων δυνάμεων, πρώτα των Αγγλοσαξόνων, όπως αυτή ξεδιπλώθηκε από τις αρχές της δεκαετίας του '90. Υπ' αυτήν την έννοια, Λιμενικοί καραβοκυραίοι και μεθοριακοί Διοικητές οφείλουν να είναι προσεκτικότεροι.
Οι λεπτομέρειες της κάθε μιας υπόθεσης, ιδιαιτέρως οι νομικές, ελάχιστη σημασία έχουν. Οι αφορμές είναι το ζήτημα. Εκείνες που αξιοποιούνται ως συστατικά, τακτικά στοιχεία της πρόδηλης στρατηγικής.
Το τρέχον, ελληνικό, διπλωματικό δόγμα αναφέρεται στη Χώρα ως νησίδα σταθερότητας ανάμεσα στις εστίες των προσδοκιών, των διενέξεων και των πολεμικών συγκρούσεων. Αυτά με την παλιά γεωγραφία. Διότι με τη νέα, ζητείται το καθεστώς εκείνο που θα «απελευθερώνει» ζωτικούς χώρους για τη διέλευση των ενεργειακών δικτύων. Κι αυτή είναι μια καινούργια υπόθεση.
Αναλόγως και το περιεχόμενο του πολιτικού λόγου οφείλει να εναρμονιστεί με τις εξελίξεις. Όχι να απαρνηθεί τις ιδεολογικές πηγές και καταβολές του αλλά τουλάχιστον να περιγράφει τα γεγονότα. Ν' αποπειράται να συνθέσει την εικόνα της εποχής και επ' αυτής να παίρνει θέση.
Παρατηρώντας τον εκφερόμενο, δημόσιο λόγο, δημιουργείται η εντύπωση μιας αδράνειας ξεχασμένης στην περασμένη θεματολογία. Σαν κάτι διαδηλώσεις που εξακολουθούν να γίνονται με μουσική υπόκρουση του Θωμά Μπακαλάκου! Ο επαγγελματικά εκφερόμενος επικοινωνιακός λόγος υστερεί περισσότερο απ' όλους. Σ' αυτό συνέτεινε και η λεηλασία των ΜΜΕ από γνωστά και ταυτοχρόνως άδηλα συμφέροντα. Εκτός των προφανών επιδιώξεων συγκέντρωσης ισχύος, μεγάλο ερώτημα παραμένει το «γιατί», συνεκτιμώμενο με τα λοιπά επίδικα στην συγκυρία.
Τούτων δοθέντων, όσο συντομότερα εδραιωθεί η συνείδηση πως αλλάξαμε σελίδα, τόσο λιγότερες θα είναι οι εκπλήξεις. Όσο για τα γεγονότα; Η ιστορία συνήθως αποδεικνύεται καρπερή μάνα.
