Νοτιάς, σαν παραλήρημα

Η μεταπολίτευση γέννησε τρία Κινήματα, τις κομμουνιστικές Νεολαίες και το ΠΑΣΟΚ. Δυναμικά και τα τρία, φόρτωναν ιλιγγιωδώς με διψασμένα πλήθη, που κατάπιναν πολιτική φιλολογία με την ψευδαίσθηση να πηδήξουν το χαντάκι! Από το '49 στο '74, ένα τσιγάρο δρόμος. Η σοσιαλιστική Ανατολή έγερνε από καιρό, κανείς όμως δεν το μαρτυρούσε ενώ κάθε εθνικοαπελευθερωτικό ξέσπασμα πιστωνόταν, δίχως μεγάλη περισυλλογή, στην σταδιακή μεγέθυνση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Δικαίωνε έτσι και το σύνθημα στους τοίχους του Πολυτεχνείου, τον αρχετυπικό Νοέμβρη, απόψε θα γίνει Ταϊλάνδη! Μπορεί να μην έγινε απόψε, όμως έγινε αργότερα Μοζαμβίκη και Αγκόλα, αμέσως μετά το Βιετνάμ.

Οι νίκες των Ευρωπαίων σοσιαλιστών, μαζί και του Ανδρέα, με το έμπα των '80, από κοντά και η... «πραγματική αλλαγή», εκτός της δικαίωσης έγιναν και πεδίο ανάδειξης, όχι στελεχών κατά τα ειωθότα, αλλά κοινωνικής... Ένας, ένας έφευγαν οι γερόντοι και μένανε οι νεότεροι, ρουφώντας υγρασία κάθε Νοέμβρη στους γύρω δρόμους στην Πατησίων. Πολύ πριν γεμίσει ο τόπος δυστυχισμένα πρεζόνια και πολύ πιο πριν το αγωνιστικό κυνηγητό με τους μπάτσους στα στενά, με χίλιες δυο αφορμές κι άλλες τόσες αιτίες, που δεν είναι του παρόντος...

Τον Νοέμβρη, τέτοιες μέρες, συνήθως βρέχει. Κανείς δεν ξέρει αν ο Βούλγαρης κι η Καρυστιάνη θα θελήσουν να αυτοβιογραφηθούν. Όχι, πιθανότατα από μετριοφροσύνη. Κι επειδή αυτή η αφήγηση ίσως να πονάει περισσότερο... Άλλωστε εκείνο το σημείωμα ακόμα πάει από χέρι σε χέρι κι ας λιγοστέψανε αυτά... Κι έμεινε ο Μπουλμέτης να βιογραφήσει τη «σειρά του», την πρώτη ...μετά. Ο πρωταγωνιστής δεν μπορεί να διαχειριστεί την απώλεια και όταν χάνει αυτό που αγαπάει, αποδομεί τους μύθους. Αυτός είναι ένας συμβολισμός για το σήμερα και την ελληνική κοινωνία, η οποία διαλύοντας τους μύθους της, τελικά αποσυντίθεται. Σαράντα τόσα χρόνια μετά!