Ο Τζ. Κόρμπιν δείχνει το δρόμο και στην ελληνική σοσιαλδημοκρατία

Το πρόσφατο αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών στη Μ. Βρετανία υπήρξε ήττα για τη Μέι και νίκη για τον Τζέρεμι Κόρμπιν και το κόμμα των εργατικών.
Στόχος της Μέι και των συντηρητικών ήταν ν΄ αυξήσουν τα ποσοστά τους και να ενισχύσουν την αυτοδυναμία τους στη Βουλή. Δεν το πέτυχαν, παρότι δυο  μήνες πριν  προηγούνταν ακόμη και με 20 ποσοστιαίες μονάδες από το δεύτερο κόμμα των εργατικών. Απέτυχαν παρά τη μανιασμένη προσπάθεια των βρετανικών ΜΜΕ να τους πριμοδοτήσουν. Έτσι η Μέι για να συνεχίσει να κυβερνά συνήψε κυβερνητική συμμαχία με το εθνικιστικό κόμμα της Β Ιρλανδίας.  Τυχαίο; Όχι βέβαια. Στην πολιτική τίποτε δεν είναι τυχαίο.
Ο βρετανικός λαός τα τελευταία χρόνια, άρχισε ν΄ αμφισβητεί έντονα την κυρίαρχη αντίληψη περί ρύθμισης των πάντων από την ελεύθερη αγορά. Οι Μπλερ και Μπράουν που είχαν εμπεδώσει στο κόμμα των εργατικών τη θέση του περιορισμού των κρατικών   παρεμβάσεων στην κοινωνική λειτουργία της οικονομίας της αγοράς, το απομόνωσαν από τα λαϊκά στρώματα.  
Ο Κόρμπιν εκφραστής της αριστερής και ριζοσπαστικής πτέρυγας των εργατικών πέτυχε μ΄ επιμονή και  συνέπεια ν΄ αλλάξει την νεοφιλελεύθερη μπλερική αφήγηση που επικρατούσε στο κόμμα του. Έτσι παρά τον σφοδρό εσωκομματικό πόλεμο που δέχτηκε εξελέγη πριν δυο χρόνια ηγέτης του εργατικού κόμματος στηριζόμενος κυρίως στους νέους.   Το βρετανικό κατεστημένο και οι βαρόνοι των εργατικών τον κατηγόρησαν για ‘’αριστεριστή’’ αποκαλώντας τον ακόμη και γραφικό!  Ο Κόρμπιν όμως άλλαξε την προεκλογική αντζέντα και με τρόπο πειστικό και διεισδυτικό πέτυχε την επιστροφή μεγάλων λαϊκών στρωμάτων στους εργατικούς, που τους είχαν εγκαταλείψει. Έφερε στο προσκήνιο της δημόσιας συζήτησης την οικονομική και κοινωνική πολιτική.   Κατέθεσε προγραμματικές θέσεις και μάλιστα κοστολογημένες για την ανακούφιση των  στρωμάτων που πλήττονται από την ανεργία και τη λιτότητα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η αύξηση της φορολογίας των πλουσίων ( εισόδημα 80.000 λιρών και άνω), η φορολόγηση των χρηματοπιστωτικών πράξεων, οι κρατικοποιήσεις στους σιδηροδρόμους και στην ενέργεια και η σημαντική αύξηση των δημοσίων δαπανών για την Υγεία. 
Το εργατικό κόμμα έχει πλέον απήχηση 60% στους νέους από 18 μέχρι 35 ετών σε αντίθεση με τους συντηρητικούς που περιορίζονται στο 25%. Οι προγραμματικές δεσμεύσεις του Κόρμπιν για την κατάργηση των διδάκτρων  στα βρετανικά πανεπιστήμια προκειμένου να ξαναγίνει  το αγαθό της παιδείας δημόσιο και προσιτό σε όλους έφερε 1.200.000 νέους ψηφοφόρους  στο κόμμα των εργατικών.
Η αριστερή  σοσιαλδημοκρατία που χάρισε τη μεγαλύτερη κοινωνική ευημερία στην παγκόσμια ιστορία ( 1950-1985), επιστρέφει στις ρίζες της. Ο παραγκωνισμένος και συκοφαντημένος από τον νεοφιλελευθερισμό κεϋνσιανισμός επανέρχεται στο προσκήνιο.  Το κλίμα θυμίζει παραμονές της ανόδου του Μιτερράν στην εξουσία.
Στη χώρα μας η Δημοκρατική Συμπαράταξη πραγματοποιεί σε λίγες μέρες Συνέδριο για να καθορίσει, όπως λέγεται , τη νέα πολιτική και ιδεολογική της φυσιογνωμία. Τι πρόσημο θα έχει είναι ακόμη άγνωστο. Η πλειοψηφία των συνέδρων θα λάβει άραγε το μήνυμα που έστειλαν πριν 15 μέρες ο βρετανικός λαός και η ηγεσία των εργατικών υπό τον Τζ. Κόρμπιν; Αμφίβολο.  Νεοφιλελεύθερες εμμονές , δεξιόστροφος μεταρρυθμισμός, μονομερής εκδυτικισμός, αναπτυξιακός αερολογισμός και χαλαρός πατριωτισμός έχουν εγκλωβίσει το χώρο και τον έχουν αποκόψει από τα λαϊκά στρώματα που παραδοσιακά εξέφραζε. Χρήσιμο είναι να θυμηθούν κάποιοι ποιους περιελάμβανε και τι εξέφραζε παλαιότερα  η Δημοκρατική Παράταξη.
Είναι μια ευκαιρία το Συνέδριο που έρχεται ν΄ αποτελέσει την αφετηρία όχι της ανασύνταξης αλλά της αναγέννησης του χώρου. Το ζητάει ο λαός, τόχει ανάγκη η χώρα. Βέβαια ο δρόμος είναι μακρύς  και δύσβατος. Ας ελπίσουμε όμως να γίνει το πρώτο βήμα!