Όχι μέχρι να κρυώσει η Κόλαση!
Δημήτρης Λεβέντης
16 Ιουνίου 2017
/ 14:38
Γράφει ο Δημήτρης Λεβέντης
Eπιμένω και θα επιμένω ώσπου να κρυώσει η Κόλαση *, ότι η όλη σύλληψη κι εφαρμογή των εκδοτηρίων στο Νέο Λιμάνι είναι λαθεμένη και καταστροφική για τον έχοντα έως τώρα διαγωγή κοσμιωτάτη κόμβο-στρογγυλό σημείο.
Αφήνω στην πάντα τους φασιστικούς φράχτες της «Ενωμένης Ευρώπης» τα συρματοπλέγματα, τον αισθητικό και πολιτικό χαραχτήρα της επέμβασης. Ακριβώς επειδή το τριαντάμετρο στρογγυλό σημείο-κόμβος δούλεψε το Πάσχα κι εξακολουθεί να ξεμπλοκάρει άνετα τη κυκλοφορία από και προς τη πόλη, επανέρχομαι στις δυσχερείς κατασκευές που θα τον αχρηστέψουν.
Θα θυμούνται οι παλιότεροι ότι τη δεκαετία του 70 υπήρχε λειτουργικότατος κόμβος στο ίδιο σημείο και τα μιλιούνια τότε των Ιταλών με τις αμαξάρες τους να κινούνται άνετα. Ήδη ο Δήμος έχει έστω και προφορικά καταθέσει την αντίθεσή του στα προβλεπόμενα εκδοτήρια που κάθε άλλο παρά θα διευλολύνουν την κατάσταση.
Έχω γίνει κουραστικός αλλά επαναλαμβάνω κάτι που είναι αυτονόητο. Μόνο μία Αρχή (εκλεγμένη και όχι διορισμένη ) πρέπει να είναι υπεύθυνη για τα οδοστρώματα και τη κυκλοφορία στο νησί.
Είναι παρανοϊκό και φαίνεται τόσο ηλίθιο από το παλιό μέχρι το νέο Λιμάνι να είναι υπεύθυνος ο Ολκε, μετά μέχρι τα σφαγεία ο Δήμος, και μετά μέχρι τη διασταύρωση του Ποταμού η Περιφέρεια, και μετά πάλι ο Δήμος...
Μόνο η ελληνική γραφειοκρατεία (παλιά και τωρινή) προβαίνει σε παρόμοια τερατουργήματα.
Παραθέτω ένα σκίτσο, μια κάτοψη, καθώς και τις διεθνείς προδιαγραφές κίνησης - στροφής μεγάλων οχημάτων. Είναι πασιφανές ότι κατεβαίνοντας την Αβραμίου δεν τον παίρνει να στρίψει παρά καβαλώντας το πεζοδρόμιο. Επίσης ερχόμενος από την πόλη δεν τον παίρνει να στρίψει για τα εκδοτήρια αλλά κάνει τον κύκλο επιβαρύνοντας τη κίνηση.
Στο σχέδιο που παραθέτω αποδεικνύω την αδυναμία στροφής λωοφορείου στα σημεία 3 όταν κατά τον Neufert χρειάζεται μεγάλη ακτίνα 13 μ. και μικρή 8.40 μ.
Οι διακεκομένες γραμμές δείχνουν τη δυνατότητα στροφής, που βγάζει εκτός της πράσινης προβλεπόμενης ροής το όχημα.
Αλλά το μεγάλο δράμα είν' αλλού. Στο ότι οι ουρές αναμονής μπροστά από τα εκδοτήρια με οχτώ επιβατικά και πέντε λεωφορεία ή φορτηγά στη διπλανή λωρίδα αχρηστεύουν τον κυκλικό κόμβο.
Θα πουν οι εμπνευστές της πρότασης: Μα προβλέπουμε τέσσερις (4) (!) θέσεις φορτηγών δίπλα από τη θάλασσα και δέκα (10) θέσεις δίπλα από τα εκδοτήρια για τα επιβατικά.
Άν μου βρείτε νταλικέρη ή λεωφορειατζή που θα έχει περάσει πλάστιγγα πίσω από τα παλιά εκδοτήρια και θα φέρει τσίμα τον ογκώδες οχημά του δίπλα στη θάλασσα, θα κάνει πήγαινε έλα 150 μέτρα περπατώντας και μετά να φύγει για την υπήνεμη προβλήτα, εγώ θα γίνω αστροναύτης!!!
Το ίδιο ισχύει και για τους οδηγούς των επιβατικών (με τη γνωστή αγωγή), που θα περνάνε μπροστά από τα εκδοτήρια θα παρκάρουν και θα ξεκινάν το πήγαινε-έλα.
Όμως τούτο είναι στοιχειωδώς ανέφικτο, τίποτα δε πρόκειται να εφαρμοσθεί. Ο Έλλην πιλότος F1 θα σταματήσει εμπρός απ'τα εκδοτήρια, θα κατέβει, θα κάνει τη δουλιά του και πίσω του ας καίγεται το σύμπαν...
Άλλη χωροθέτηση πρέπει να σχεδιασθεί και να εξυπηρετούνται οι πεζοί επιβάτες ή από νέα εκδοτήρια από τη μεριά του Τελωνείου ή με συχνή μεταφορά από τα παλιά εκδοτήρια που δουλεύουν μιά χαρά.
Από μελετητές - εφαρμοστές, μηχανικούς που δεν είναι μαθημένοι στην αντιγραφή (βλ. Ηγουμενίτσα), που δεν είναι "αδειάδες" ούτε γλύφτες ή ντριμπλαδόροι της γραφειοκρατείας, που θα κάτσουν να παρατηρήσουν βδομάδες τη συμπεριφορά και τις δυσκολίες της κίνησης. Και μετά με χαρτί και μολύβι, και όχι ετοιματζίδικα, κομπιουτερίστικα, θα σκάψουν από τα σβησίματα το χαρτί, με τις λύσεις και τις προτάσεις ...
Γιατί ουσιαστικά οι μη διαθέτοντες μέσο κυκλοφορίας ταξιδιώτες έχουν το πρόβλημα. Όλοι οι άλλοι διασχίζουν το λιμάνι άνετα. Μερικά μέτρα παραπάνω θα είναι γι'αυτούς.
Η κατασκευή που έχει γίνει μόνον σαν έξοδος μπορεί να λειτουργήσει. Από τον νέο μώλο πρός τον κόμβο. Τίποτε άλλο. Τα σχέδια μιλάνε μόνα τους...
* Παράφραση του "I am prepared to wait for my answer until Hell freezes over" του Αντλάϊ Στήβενσον στον Σοβιετικό Βαλέριαν Ζόριν όταν ο δεύτερος του είπε ότι θα του φέρει αποδείξεις ότι πύραυλοι δεν υπάρχουν σε κουβανέζικο έδαφος κατά τη συζήτηση στον ΟΗΕ της "κρίσης των πυραύλων " τον Οχτώβρη του 1962.
