Το περίσσεμα ως υστέρημα
Η ανειλημμένη υποχρέωση απέναντι στην Ευρώπη και τους δανειστές δεν αφήνει περιθώρια για αναδιάταξη των δημοσιονομικών δαπανών υπέρ της κοινωνίας.
Η ανακοίνωση του Υπουργείου Οικονομικών για το αυξημένο, πέραν των προβλεπόμενων, πλεόνασμα του προϋπολογισμού από τον Ιανουάριο έως τον Νοέμβριο του 2025 πυροδοτεί σκέψεις για τις δυνατότητες της πολιτικής. Εν ολίγοις, η ανειλημμένη κατ’ αυτόν τον τρόπο υποχρέωση απέναντι στην Ευρώπη και τους δανειστές δεν αφήνει περιθώρια για αναδιάταξη των δημοσιονομικών δαπανών υπέρ της κοινωνίας.
Για την αλλαγή πορείας δεν αρκούν τα δημοφιλή πρόσωπα. Ζητούμενο είναι η απεξάρτηση από αυτές τις δεσμεύσεις, που εμφανίζονται ως αδιαπραγμάτευτες ευρωπαϊκές υποχρεώσεις.
Είναι μάλλον φανερό ότι η αναζήτηση μιας τέτοιας συνθήκης απαιτεί την εξασφάλιση εναλλακτικής χρηματοδότησης της οικονομίας, κάτι που εγείρει και ζητήματα διαφορετικών νομισματικών σχέσεων και συμμαχιών.
Όσο η συζήτηση περιορίζεται σε ασκήσεις δημοφιλίας, τόσο απομακρύνεται από τα πραγματικά αγκάθια της πολιτικής επιλογής. Κυμαίνεται από ιδεολογικές αναφορές, συμπαθητικές κατά τα άλλα, έως ηθικολογικές επικλήσεις, οι οποίες, αλίμονο, δεν χρησιμεύουν σε κάτι.
Σε τοπικό επίπεδο, η περιοριστική πραγματικότητα χρησιμεύει και χρησιμοποιείται ως τεκμήριο ρεαλισμού για συντηρητικές δυνάμεις που αρκούνται να επιδεικνύουν τα «δεμένα τους χέρια». Αποφεύγουν έτσι την ανάληψη ευθύνης για την αντιμετώπιση των κυρίαρχων επιλογών, είτε επειδή συνδέονται οργανικά με τη γενική κυβέρνηση είτε επειδή διατηρούν, ίσως, κάποιες αποστάσεις. Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.
Στο μεταξύ, η κερκυραϊκή αγορά ιδίως για τους μικρομεσαίους λειτουργεί αφαιμάζοντας ό,τι μικρό και δημόσιο, αλλά μειονεκτικό και ανήμπορο στον ανταγωνισμό, επιτείνοντας την ανισομετρία. Η απόδοση των μαγαζιών και αυτήν την εορταστική περίοδο επιβεβαιώνει την διαπίστωση, όσα κι αν είναι τα κόλπα με τις εκδηλώσεις, τα φώτα και τα γκλουβάιν.
Υπογραμμίζεται έτσι η αναγκαιότητα συγκρότησης υποκειμένων που να αμφισβητούν την πεπατημένη των πλεονασμάτων, των παραχωρήσεων δημόσιων πόρων και της «αναπτυξιακής» δουλικότητας.
Όσο η πολιτική εξαντλείται στη διαχείριση του δεδομένου πλαισίου, το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο και αναμενόμενο. Τα πλεονάσματα διατηρούνται, οι αντοχές της κοινωνίας μειώνονται και η απόσταση ανάμεσα σε όσους αποφασίζουν και σε όσους υφίστανται τις συνέπειες μεγαλώνει.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΪΤΗΣ
Είναι ο εκδότης - διευθυντής της Ενημέρωσης. Έχει σπουδάσει και εργαστεί ως μηχανικός και ηλεκτρονικός. Δημοσιογραφεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Έχει συνεργαστεί με σχεδόν όλες τις αθηναϊκές εφημερίδες. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων, τον οποίον υπηρέτησε και από τη θέση του γενικού γραμματέα στο δ.σ. επί οκτώ χρόνια. Πιστεύει πως η ισχυρότερη ιδιότητα του δημοσιογράφου στην ενημέρωση είναι το ενδιαφέρον του για τα κοινά και στην επικοινωνία η έντιμη και ανιδιοτελής διαμεσολάβηση.
