Τα μακρά κύματα της ελληνικής, δημοσιονομικής κακομοιριάς
Ρωμαίος
12 Μαΐου 2017
/ 11:33
Δεν ήταν και τόσο ακαδημαϊκή η ομιλία του αειθαλή Γ. Ρωμαίου, την Τετάρτη στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου, με αφορμή τη δωρεά του των κερκυραϊκών χαρτών στο Ίδρυμα.
Επέλεξε να μιλήσει για τον Κερκυραίο επιφανή οικονομολόγο, Α. Ανδρεάδη διότι το θέμα του έδινε την ευκαιρία να διεκτραγωδήσει τους ελληνικούς κύκλους ολέθριας δημοσιονομικής διαχείρισης, που ξεκινούν από τα χρόνια της επανάστασης ακόμα! Εξοπλισμένος με τα στοιχεία από την έρευνα που έκανε τα τελευταία χρόνια, προκειμένου να γράψει τα σχετικά του βιβλία, συμπύκνωσε την ελληνική παθογένεια, διανθίζοντας την με σπαρταριστά, ιστορικά στιγμιότυπα. Κοινός τόπος των επιμέρους περιπετειών, η αρχετυπική συμπεριφορά των Νεοελλήνων «να βάζουν το δάχτυλο στο γλυκό», που επαναλαμβάνεται διαχρονικά με κυκλικό τρόπο, δίκην θεωρίας μακρών οικονομικών κυμάτων. (Σ.σ. Κάτι σαν παρωδία της θεωρίας του Κοντράτιεφ).
Δεύτερη σύμπτωση, η εμμονή με τη χρηματοδότηση των πολιτικών φίλων και η απαλλαγή τους από την υποχρέωση τους να φορολογούνται. «Στην Ελλάδα τους φόρους πληρώνουν οι ανόητοι και η αντιπολίτευση»!
Σημειωτέα η διαχρονική αδυναμία προγραμματισμού της διαχείρισης των δημοσίων πόρων, που συχνά συνοδεύεται από τον νεοραγιαδισμό να ζητείται από τους ξένους δανειστές να αναλάβουν και τη διακυβέρνηση του τόπου. (Αναφέρθηκε σχετικό προς τους Εγγλέζους με πρώτη υπογραφή του Θ. Κολοκοτρώνη)!
Αποτέλεσμα της δημοσιονομικής ιστορίας του ελληνικού Κράτους, η ανεξάρτητη λειτουργία του να γίνεται κατά κανόνα υπό ... επιτροπεία, θεμελιώνοντας έτσι την αντίφαση, που χαρακτηρίζει και τις σημερινές μέρες της ελληνικής Διοίκησης. Ακόμα και μέσα σε ασφυκτικά πλαίσια όμως, υπήρξαν ηγεσίες που μπόρεσαν να αναδείξουν τον ελληνικό σχηματισμό, την εποχή μάλιστα που το εθνικό ζήτημα ήταν στην πρώτη γραμμή.
Μια πρόχειρη αποτίμηση θα απέδιδε χαρακτηριστικά dna στην ελληνική διαχείριση όμως ο αντίλογος βρίσκεται στη θεωρία της εξάρτησης που καθιστά ετεροπροσδιοριζόμενο το εθνικό πρόταγμα, από την αρχή κι έτσι εξ' ορισμού. Εκεί που μπερδεύονται τα πράγματα είναι όταν ο αριστοτέλειος αφορισμός «έξις δευτέρα φύσις», εξακολουθεί να σφραγίζει συμπεριφορές και πολιτικές. Το αναγκαίον της περιγραφής μιας τομής σ' αυτόν τον ιστορικό, φαύλο κύκλο, είναι πρόδηλο.
