Των Συντακτών

Είναι τουλάχιστον η τρίτη φορά που μια συνεταιριστική εκδοτική προσπάθεια καταλήγει στα χέρια του πλούσιου. Η πρώτη ήταν η Ελευθεροτυπία, η δεύτερη η Πρώτη και τώρα η Εφημερίδα των Συντακτών. Έτσι ακριβώς η Ελλάδα που διαμαρτύρεται, διότι συγκαταλέγεται στις χώρες τις χαμηλότερες στην κλίμακα της ποιότητας του Τύπου (σ.σ. και της Δημοκρατίας της), περιέρχεται όλο και περισσότερο σε χειρότερη θέση.

Κι αυτή η εκτίμηση δεν είναι προϊόν πολιτικού συναισθηματισμού αλλά αποτίμησης των πραγματικών γεγονότων. Κι ας καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν εκείνοι που εξαργυρώνουν τη συναίνεσή τους με κάποια λεπτά τηλεοπτικής εμφάνισης στα άλλα Μέσα.

Ο ανεξάρτητος Τύπος δεν επιβιώνει σε συνθήκες αγοράς παρά μόνον κατά σύμπτωση και ως εξαίρεση. Διότι ο κύριος και βασικός νόμος της αγοράς είναι η συσσώρευση πλούτου και ισχύος και έτσι αναπόφευκτα καταβροχθίζει και τις επιχειρήσεις Τύπου, που μεταλλάσσονται σε γραφεία Τύπου του κεφαλαίου που τα προσάρτησε. Αν τώρα διατηρούν και κάποιες δημοσιογραφικές συμπεριφορές, που θυμίζουν άλλες εποχές, αυτό γίνεται για ξεκάρφωμα, αφού επί της ουσίας από ανεξάρτητος γίνεται αγοραίος, ανεξαρτήτως της ταυτότητας του αγοραστή του. Λες και οι άλλοι είναι παρθένες.

Δεν είναι αυτό όμως το μοναδικό συμπέρασμα· είναι και το απονενοημένο των συνεταιρισμένων συντακτών, που ερωτεύθηκαν τον επαναστατικό, τον ερευνητικό, τον ανεξάρτητο λόγο και πιστεύουν πως η επιβίωσή τους δεν θα ζητήσει παραχωρήσεις, που είτε τις αποδέχεσαι και σώζεις το τομάρι σου, είτε τις απορρίπτεις και σώζεις την ψυχή σου.

Προς το παρόν, η αντιπροσωπευτική Δημοκρατία που γέννησε ο Διαφωτισμός μετράει εν Ελλάδι μια ακόμα οδυνηρή ήττα. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με την έγκριση του περιεχομένου της εφημερίδας που περιήλθε σε ξένα χέρια, αφού και οι νησίδες δεν επιβιώνουν παρά ίσως ως τόπος εξορίας και ανυπόφορης μοναξιάς. Και τότε είναι που η αντίφαση — να υπηρετείται η επικοινωνία από υποκείμενα που μονάζουν — καταρρέει ως βιώσιμο σχήμα εν τοις πράγμασι...