Σπύρος Κουτάγιας - «Η φάτνη των αλόγων»

Πολύ λίγα πράγματα, δρώμενα και "νεο-έθιμα" μας παραπέμπουν στην Θεία Γέννηση πέραν του εκκλησιασμού.
Η μαγεία των Χριστουγέννων βούτηξε μέσα σε παραμύθια, παραστάσεις και βασίλεια δίχως φάτνη, με μια τσάντα ψώνια αγκαλιά, ένα ποτό στο πόδι, ένα τσιγάρο στο χέρι ακούγοντας ήχους ανέμελους, σύγχρονους και δυνατούς.
Εδώ και πολύ λίγα χρόνια εξωστρεφείς "ανάγκες" προβολής, καταναλωτικές συνήθειες και νεωτερίστικες χριστουγεννιάτικες εκφράσεις συνεπαίρνουν παιδιά και νεώτερες γενιές.
Τα παραδοσιακά κάλαντα των φιλαρμονικών και των χορωδιών ίσα που ακούγονται παροχυμένα και μετά από κόπο να διασχίσουν την πολυκοσμία.
Η κοινωνική προσφορά φωτογραφίζεται αγχωμένη μπας και προλάβει να γίνει αντιληπτή στα social media, πολλές φορές δίχως κάποιο παιδαγωγικό χαρακτήρα που θα δικαιολογούσε μια τέτοια δημοσιοποίηση.
Μέρες χαράς, που μας έλλειψε η αλήθεια είναι, αλλά δίχως το εγγενές χριστιανικό νόημα της εορτής και τις μονοσήμαντες αλλά όμορφες εκδηλώσεις των παλιών Κερκυραίων.
Και όλως τυχαία μια αθώα συντροφιά από κοριτσόπουλα τα έσβησε με μιας, ψάλλοντας τα κάλαντα μέσα από την δική τους "φάτνη", και τότε "ἔκλινεν οὐρανούς καί κατέβη»...
Χρόνια πολλά!