Πλωτάρχης, Λευτέρης Χανδρινός, ο Κερκυραίος Άγιος της Κύπρου

Επιβιβάζονται από το λιμάνι της Αμμοχώστου, για την επιστροφή στην πατρώα γη και τις οικογένειές τους. Αποπλέουν με κατεύθυνση την Κρήτη. Στα ανοιχτά της Κρήτης πληροφορούνται την Τουρκική απόβαση στην Κύπρο, και ομόφωνα αποφασίζουν να επιστρέψουν στο πεδίο -πια- της μάχης. Της μάχης για έναν πόλεμο χαμένο εκ των προτέρων, προδομένο απ’ την επίορκη ηγεσία τους, την ελληνική χούντα, καθώς κι απ’ την ηλιθιότητα της συμμορίας του Σαμψών και της ΕΟΚΑ Β΄. Προσεγγίζουν λοιπόν το λιμάνι της Πάφου, κι αποβιβάζονται να δώσουν την ύστατη μάχη και τη ζωή τους, γι’ αυτόν τον πόλεμο..
Αποπλέοντας εκ νέου, το αρματαγωγό «Λέσβος», δέχεται τις εκκλήσεις της Κυπριακής Εθνοφρουράς της Πάφου, να βομβαρδίσει τον τουρκοκυπριακό θύλακα με το οπλοστάσιο του τουρκικού στρατού, για να σωθεί η πόλη (Το ότι η Πάφος δεν ήταν στα σχέδια του «Αττίλα», δεν σημαίνει τίποτα, εφ’ όσον ούτε η Αμμόχωστος ήταν. Στον πόλεμο, κανένας στρατός δεν χαρίζει μια πόλη, όταν την βρει ανοχύρωτη και ανυπεράσπιστη).
Έτσι, ο πλωτάρχης Ελευθέριος Χανδρινός έρχεται σ’ επαφή με την ηγεσία του να πάρει εντολές. Η εντολή της ηγεσίας είναι να μην εμπλακεί σε καμία μάχη με Τούρκους και να αποπλεύσει τάχιστα για την Ελλάδα. Οι εκκλήσεις των Ελληνοκυπρίων συνεχίζονται για τη σωτηρία της πόλης. Επαναφέρει το θέμα στην ηγεσία του, παίρνοντας την ίδια αρνητική και σαφή απάντηση. Να μην ενοχλήσει σε καμία περίπτωση τους Τούρκους.
Μόνος λοιπόν παίρνει την γενναία απόφαση ο Κερκυραίος Πλωτάρχης, και αρχίζει σφοδρό βομβαρδισμό των τουρκικών θέσεων. Ο βομβαρδισμός υπήρξε τόσο σφοδρός και οι βολές τόσο ακριβείς, ώστε το σήμα που έφτασε στο Τουρκικό Επιτελείο στην Άγκυρα, μιλούσε για ελληνική νηοπομπή…
 Τρία τουρκικά αντιτορπιλικά, το «Κοτσάτεπε», το «Μ. Φεβζί Τσακμάκ» και το «Αντάτεπε», με διοικητή τον Πλοίαρχο Ιρφάν Τινάζ, ο οποίος επέβαινε στο τελευταίο, σταμάτησαν τον βομβαρδισμό στις ακτές της Κερύνειας και κατευθύνθηκαν προς τα δυτικά, πλέοντας κατά μήκος της βόρειας κυπριακής ακτής.  Επίσης, τρία σμήνη της τουρκικής αεροπορίας, από συνολικά 48 αεροσκάφη, οπλισμένα με ρουκέτες και βόμβες περνούσαν από τον τελευταίο έλεγχο πριν την απογείωσή τους από τρία διαφορετικά αεροδρόμια. Ήταν τα σμήνη από την Αττάλεια, από το Μουρτενέ και από το Εσκί Σεχίρ. Ο στόχος ήταν η "ελληνική νηοπομπή". Σε λίγο, το πρώτο σμήνος εντόπισε τρία πολεμικά πλοία.  Τα αεροσκάφη επετέθησαν με ρουκέτες. Τα πολεμικά απάντησαν με αντιαεροπορικά πυρά. Πρώτο το "Κοτσάτεπε" δέχτηκε πλήγμα από ρουκέτα. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να διακρίνεις τα χαρακτηριστικά σήματα ενός αεροσκάφους που κινείται με 700 χλμ. την ώρα. Και βέβαια ακόμη δυσκολότερο, σχεδόν αδύνατο θα έλεγε κάποιος, όταν αυτό εφορμά εναντίον σου εκτοξεύοντας ρουκέτες. Πάντως, αυτά τα επιτιθέμενα αεροσκάφη ήταν τύπων με τους οποίους οι ΗΠΑ εξόπλιζαν όλους τους συμμάχους των, περιλαμβανομένης και της Ελλάδας. Ανεξάρτητα όμως από όλα αυτά, οι οπτήρες του "Αντάτεπε" κατόρθωσαν να δουν και να επαληθεύσουν τα τουρκικά σήματα των αεροσκαφών. Η Άγκυρα ειδοποιήθηκε με ραδιοτηλέφωνο, ότι τα επιτιθέμενα αεροσκάφη ήταν, πιθανώς, τουρκικά. Οι επιθέσεις των αεροσκαφών δεν σταμάτησαν παρά τις τουρκικές σημαίες που ήταν εμφανέστατα υψωμένες στους ιστούς των πλοίων. Στη πραγματικότητα οι πιλότοι  είχαν προειδοποιηθεί για κάτι τέτοια κόλπα και τρικ του εχθρού. Και έτσι ανέφεραν στις βάσεις τους ότι τα εχθρικά πλοία είχαν υψώσει τουρκικές σημαίες αλλά, παρόλα αυτά, δεν είχαν καταφέρει να ξεγελάσουν κανέναν. 
 Τα αεροσκάφη, βλέποντας ότι το "Κοτσάτεπε" φλεγόταν και ήταν σχεδόν τελείως ανυπεράσπιστο, στράφηκαν με σπουδή, στο να το αποτελειώσουν αντί να επιδιώξουν να επιτύχουν περισσότερα πλήγματα αχρηστεύοντας  τελείως τα άλλα δύο μισο-βυθισμένα αντιτορπιλικά. Προφανώς, τα δύο τελευταία απαντούσαν ακόμη με τα πυροβόλα τους στις επιθέσεις...
 Το αρματαγωγό «Λέσβος», έπλεε τώρα νότια, ολοταχώς για την Αλεξάνδρεια. Αφού έπιασε Αλεξάνδρεια, επέστρεψε στην Κρήτη. Όταν ήρθαν στο φως αυτά τα γεγονότα στην Άγκυρα, η τουρκική ΜΙΤ, επικηρύσσει τον Έλληνα πλωτάρχη. Στην Ελλάδα η «ανταμοιβή» ήρθε άμεσα. Εφ’ όσον κατά τους κρατούντες πόλεμος δεν υπήρξε, δεν υπάρχουν ούτε ήρωες. Η ανυπακοή του τιμωρήθηκε, και ορίζεται ως στρατιωτικός ακόλουθος στην Πρεσβεία μας στην Άγκυρα. Γραφειοκρατική βλακεία, ή εσκεμμένη τιμωρία; Έτσι, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν ο θάνατός του το 1995 σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα έξω από την Κωνσταντινούπολη, ήταν τυχαίος…
 Στην Πάφο, ο κόσμος αφήνει λουλούδια στον μόλο που έδεσε το πλοίο του. Η προτομή του δεσπόζει στο Άλσος «Πλωτάρχης Ελευθέριος Χανδρινός», και η οδός με τα’ όνομά του, διασχίζει την πόλη μέχρι τη θάλασσα.
 Για την Ελλάδα, δεν υπάρχει ο πόλεμος. Έτσι, δεν υπάρχει και η προδοσία. Ούτε οι ήρωες…