Σύλλογος περιβάλλοντος: ΧΥΤΑ ή βαρβαρότητα…

Οι ΧΥΤΑ που αποφασίστηκαν το ΄90 δεν ήταν τεχνολογικός νεωτερισμός αλλά εργαλείο για να κλείσουμε τις χωματερές. Ως αρχή χωροταξικής τακτοποίησης, «παστρικές» υπερχωματερές θα σταματούσαν τη μόλυνση δεκάδων σημείων στο νησί, συγκεντρώνοντας την όχληση σε τρεις περιοχές - μετατρέποντας σε «ρίσκο» περιβαλλοντικής ζημίας τη βεβαιότητά της! Την άθλια λειτουργία του μόνου (τότε και ως σήμερα) ΧΥΤΑ που αποκαλύφθηκε το 2007, την «αντιμετώπισε» η κοινωνία μας στήνοντας τοπικά πανηγύρια N.I.M.B.Y. (Not In My Back Yard), ενόσω εκλεκτές της πολιτικές ελίτ κατοχύρωναν τα μεγαλοεργολαβικά συμφέροντα. Σήμερα λοιπόν ο κύκλος κλείνει, καθώς ανεπίσημα ή «ημιεπίσημα» οι χωματερές ξανανοίγουν, προς δόξαν των υπερασπιστών του περιβάλλοντος σε Μέση και Νότο… 

              Αναπάντητα μένουν τα πραγματικά ερωτήματα αυτής της πρωτοφανούς (στην εξέλιξή της) κρίσης. Αναλαμβάνει ο σύλλογος του Τεμπλονίου ή άλλοι (και ποιοί;) την «πολιτική», ποινική και αστική ευθύνη για την κατάληψη του ΧΥΤΑ; Οι αυτοδιοικητικοί θεσμικοί παράγοντες ασκούν τις αρμοδιότητές τους πράττοντας το καθήκον τους; Πώς εννοούν τη δημοκρατική νομιμοποίηση και τη δημόσια εξουσία που τους δόθηκε; Ως εξουσιοδότηση για να «διαθέτουν» κατά το δοκούν κανόνες αυστηρά «αναγκαστικού δικαίου», σαν να επρόκειτο για τους πιο ασήμαντους, «ενδοτικού δικαίου» όρους ιδιωτικών συμβολαίων; Ισχύει ή καταργήθηκε, και με ποιά απόφαση δημοκρατικού οργάνου, ο θεσμοθετημένος Περιφερειακός Σχεδιασμός (ΠΕΣΔΑ); Θα μετέλθει το οργανωμένο Κράτος κάθε νόμιμο και αναλογικό μέσο που του παρέχει η δικαιοκρατούμενη δημοκρατική Πολιτεία; Ή όχι;   

              Πώς φτάσαμε ως εδώ; Ως το 2014 δημοτική αρχή και κυβέρνηση συνέκλιναν στην ανάγκη ενός εργοστασίου μηχανικής διαλογής ανακυκλώσιμων με το οποίο θα αναπληρώναμε (και θα πληρώναμε 37 εκατομμύρια ευρώ) την κοινωνική μας αναπηρία «διαλογής στην πηγή» (τα σπίτια μας). Το προωθούσαν με ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα) και με αποζημίωση στον ανάδοχο (κονσόρτσιουμ εθνικής εμβέλειας) για… «διαφυγόντα κέρδη» αν παραδίδαμε λιγότερα σκουπίδια. Αυτό παραβίαζε Εθνική και Κοινοτική νομοθεσία (πρώτο ζητούμενο η μείωση των σκουπιδιών), και απορρίφθηκε στις Βρυξέλλες. Μετά την αλλαγή σε δημοτική αρχή και κυβέρνηση, η ΣΔΙΤ εξοβελίστηκε(;). Ο Σύλλογος, επιστρατεύοντας την κοινή λογική, κραύγαζε σε επεισοδιακή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου ξημερώματα της 12ης Δεκεμβρίου 2013, ότι (α) το εργοστάσιο έπρεπε να γίνει οπωσδήποτε, (β) στο Τεμπλόνι, (γ) έστω με ΣΔΙΤ - αλλά (δ) χωρίς ρήτρα «αποζημίωσης»… Αυτές οι προειδοποιήσεις αποδείχτηκαν το ίδιο μάταιες μ’ εκείνες στο Δημοτικό Συμβούλιο της 13/3/2015 όταν προειδοποιούσαμε για «Διαχείριση Κρίσεως». Απέμειναν τα περί δεματοποίησης να «κλείνουν το μάτι» (μαζί με το «άσυλο» της Λευκίμμης) σε ιδιώτες μεταφορείς που θα έφερναν κόστος-μαμούθ στα Δημοτικά Τέλη όλων κι έναν «Σταθμό Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων» στο λιμάνι! Στο λιμάνι της πόλης-μνημείου της UNESCO, και νυν «μαρτυρικής πόλης» των σκουπιδιών… 

              Αληθινή λύση, προφανής λύση, είναι το άνοιγμα των εγκαταστάσεων ανακύκλωσης του Τεμπλονιού και η εκεί με διαδικασία-εξπρές εργοστασίου μηχανικής διαλογής και κομποστοποίησης - με τελική διάθεση των υπολειμμάτων (αν χρειαστεί, με όρους εκτάκτου ανάγκης, και απορριμμάτων) στον ΧΥΤΑ Νότιας Κέρκυρας. Έτσι αποφεύγεται και η επιστροφή 5 εκατομμυρίων ευρώ που καταβλήθηκαν για την κατασκευή του τελευταίου. Πώς «νομιμοποιεί» κάτι τέτοιο μια κοινωνία που έχει τα «αγωνιστικά ιδεώδη» στη θέση της κουλτούρας ανάληψης ευθυνών; Με την ανάληψη της αληθινής, οδυνηρής ευθύνης διακυβέρνησης του τόπου από τους κυβερνώντες. Ή, «αριστερότερα», με προκήρυξη Τοπικού Δημοψηφίσματος. Ας ψηφίσουν οι πολίτες, η ολότητα των Κερκυραίων, «εδώ και τώρα»: εφαρμογή του ΠΕΣΔΑ σε Τεμπλόνι-Λευκίμμη - ή «κοινωνικοποίηση» του κόστους με πολλαπλάσια Δημοτικά Τέλη, λιμάνια-χωματερές και Δίκαιο-κουρελόχαρτο;                             

Για το Δ.Σ. ο πρόεδρος, Αριστοτέλης Κοσκινάς. Για το γνήσιο της υπογραφής, η γραμματέας, Ναταλία Βλάχου