Ο Γιώργος Μέγκουλας μιλά για το... σπασμένο Πολυτεχνείο ως -αφιερωμένο από εκείνον στην Κέρκυρα- σύμβολο Δημοκρατίας (video)

ΚΕΡΚΥΡΑ.  Μπόλικη... σκόνη σηκώθηκε, με αφορμή την 46η επέτειο μνήμης της φοιτητικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβριο του 1973, γύρω από το μνημείο που αναφέρεται στο συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός και κοσμεί την πλατεία μπροστά από την Παλιά Νομαρχία και το Δημοτικό Θέατρο της Κέρκυρας.

Μπορεί η διαμάχη σε πολιτικό επίπεδο να εκφράστηκε με «βέλη» προς την περιφερειακή αρχή από την παράταξη «ΑΝ.Α.Σ.Α.» και τον τέως Περιφερειάρχη, Θεόδωρο Γαλιατσάτο, αλλά και τον Βουλευτή Κέρκυρας με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., Αλέξανδρο Αυλωνίτη, για το γεγονός ότι δεν υπήρξε φέτος κάποια τελετή μνήμης για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, υπήρξε ωστόσο, αρκετή... μουρμούρα (κυρίως στα social media), και για τη μορφή του μνημείου που αναφέρεται στα γεγονότα του Νοέμβρη του '73, αλλά ακόμα και για το σημείο, στο οποίο βρίσκεται η εν λόγω καλλιτεχνική δημιουργία...

Το enimerosi.com αναζήτησε, μια μέρα μετά την επέτειο, τον δημιουργό του συγκεκριμένου μνημείου, τον διακεκριμένο γλύπτη, Γιώργο Μέγκουλα ζητώντας του να καταθέσει την άποψή του για όλα όσα ακούγονται και γράφονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (και όχι μόνο)...





«Ως δημιουργός οφείλω να πω ότι ένα μνημείο, η λέξη «μνημείο», έχει ως σκοπό να μας φέρνει στη μνήμη ένα γεγονός. Άρα, ένα μνημείο δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας συμβολισμός... Είτε αυτό είναι η εξέγερση του Πολυτεχνείου, είτε ένας ήρωας του '21, είτε οτιδήποτε άλλο...» επεσήμανε ο Γιώργος Μέγκουλας ξεκαθαρίζοντας πως:

«Το συγκεκριμένο μνημείο είναι ουσιαστικά ένα σύμβολο Δημοκρατίας. Ναι μεν συμβολίζει ένα γεγονός, την εξέγερση του Πολυτεχνείου -εγώ είμαι αυτής της γενιάς, τα έχω ζήσει αυτά τα γεγονότα του '73- αυτό το μνημείο ωστόσο, το θεωρώ ως ένδειξη Δημοκρατίας. Και ένα από τα δυσκολότερα πράγματα είναι να διατηρήσεις τη Δημοκρατία...»

Ο δημιουργός του μνημείου ωστόσο, δεν είχε απάντηση γιατί φέτος η Περιφέρεια Ιονίων Νήσων δεν οργάνωσε κάποια τελετή κατάθεσης στεφάνων:

«Δεν μπορώ ν' απαντήσω, δεν γνωρίζω τους λόγους, για τους οποίους η περιφερειακή αρχή δεν πραγματοποίησε φέτος κάποια τελετή μνήμης για το Πολυτεχνείο...»



Ο Γιώργος Μέγκουλας, στον αντίποδα, είχε ξεκάθαρη άποψη για ποιους λόγους το μνημείο του, το οποίο είναι αφιερωμένο στη Δημοκρατία και στην εξέγερση του Νοέμβρη του '73, βρίσκεται στο ιδανικό σημείο σε ότι αφορά την Κέρκυρα...

«Αλήθεια, πού καλύτερα μπορούσε να μπει ένα τέτοιο μνημείο, το οποίο συμβολίζει τη Δημοκρατία...; Από εδώ, δηλαδή, μεταξύ του Πολιτισμού (σ.σ. Δημοτικό Θέατρο) και της Διοίκησης (σ.σ. κτίριο Παλιάς Νομαρχίας, σήμερα έδρα Π.Ε. Κέρκυρας).
Για παράδειγμα, το άγαλμα του Γεωργάκη, δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που επιλέχθηκε να τοποθετηθεί στο σημείο που βρίσκεται, στη συγκεκριμένη πλατεία. Κανένας λόγος...

Εδώ, όμως, αντίθετα, υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Από τη μια έχουμε τον Πολιτισμό, τη διακίνηση ιδεών, τη δημιουργία και από την άλλη έχουμε τη Διοίκηση. Μα, αυτό ακριβώς έκανε και το Πολυτεχνείο και οι φοιτητές με την εξέγερσή τους, μπήκαν ανάμεσα στη Διοίκηση και τον Πολιτισμό».

Ο γνωστός γλύπτης, Γιώργος Μέγκουλας, εξάλλου, αναφέρθηκε και στην καλλιτεχνική οπτική του μνημείου, τουλάχιστον εκείνη, που ο ίδιος -ως δημιουργός- είχε όταν το φιλοτέχνησε σε σχέση με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου...

«Προσπάθησα να κάνω ένα έργο όσο το δυνατόν πιο λιτό, χωρίς να είναι κραυγαλέο, που να έχει διαφορετικούς συμβολισμούς από έργα άλλων συναδέλφων μου. Κάτι που να μην έχει «κραυγές», να είναι ήρεμο...

Επί της ουσίας πρόκειται για την όψη του Πολυτεχνείου, η οποία χωρίζεται σε τρία κομμάτια, όπως ακριβώς τρία ήταν -τότε- και τα αιτήματα των φοιτητών... Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία. Γι' αυτό είναι «κομμένο» σε τρία κομμάτια το μνημείο.

Βλέπουμε ότι αυτή η σκέψη, αυτή η ιδέα του Πολυτεχνείου βγαίνει στην επιφάνεια και συγχρόνως βυθίζεται... Από τη μια, δηλαδή, αναδύεται όλη αυτή η δύναμη που εκφραζόταν μέσω του φοιτητικού κινήματος εκείνης της εποχής, και από την άλλη, βυθίζεται υπό την έννοια ότι η Ιστορία κάθε μέρα που περνάει, πάει και πιο πίσω... Ναι μεν, υπάρχει, αλλά ξεχνιέται... Και γι' αυτό ακριβώς, για να μην ξεχαστεί, αναδύεται!»