Η λιτανεία του Πρωτοκύριακου

 

Στα 1673, πριν κλείσουν καλά καλά πενήντα χρόνια από την επιδημία του 1629, η πανώλης χτύπησε και πάλι την Κέρκυρα σημειώνοντας τα πρώτα κρούσματα στη Γαρίτσα. Από εκεί απλώθηκε σε όλη την πόλη και θέριζε αλύπητα παρά τα υγειονομικά μέτρα που έλαβαν οι βενετοί.

 

Πόσο κράτησε το κακό δεν ξέρουμε  ακριβώς. Το μόνο γνωστό είναι ότι κατά τα τέλη του Οκτώβρη η επιδημία σταμάτησε απότομα αφήνοντας τεράστιο αριθμό νεκρών (σε αντίθεση με την πανώλη του 1629 που άφησε μόνο λίγες δεκάδες θύματα). Το ξαφνικό σταμάτημα του θανατικού αποδόθηκε από τον απλό λαό σε θαυματουργή επέμβαση του Αγίου και μάλιστα οι πιστοί έλεγαν ότι: «Επί τρεις νύχτες στην κορυφή του καμπαναριού της εκκλησίας Του, σταθερό φως έκανε να διακρίνεται ο θαυματουργός ιεράρχης κρατώντας σταυρό στο χέρι και καταδιώκοντας το θανατικό, που μοιάζοντας με φάντασμα, προσπαθούσε να σωθεί.

 

Πολλοί μάλιστα μαρτύρησαν ότι άκουσαν τις τρομαγμένες κραυγές του καθώς απομακρύνονταν από την πόλη μετά την αδυσώπητη καταδίωξη». Η βενετική διοίκηση, εκφράζοντας  την επιθυμία του λαού, όρισε με θέσπισμα της 29ης Οκτώβρη 1673, να λιτανεύεται  κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή του Νοέμβρη τα ο ιερό λείψανο του Αγίου σε ανάμνηση του γεγονότος.