Παιδιά δημοτικού στη Θεσπρωτία έγραψαν βιβλίο «Το Βυζάντιο του τόπου μας και τα ξωκλήσια»

Μεγάλη σημασία έχει, γιατί δείχνει την ωριμότητά τους και την καλλιέργειά τους, παρά την ηλικία τους, αλλά και τη σπουδαιότητα, που αποδίδουν στη διαδικασία της μάθησης, η επισήμανσή τους ότι "από την ενασχόληση με την εργασία αυτή, βγήκαμε πολλαπλά κερδισμένοι. Καταλάβαμε πόσο χρήσιμες είναι οι γνώσεις, που παίρνουμε από τα μαθήματά μας (τα οποία αξιοποιήθηκαν σχεδόν όλα). Πλουτίσαμε το λεξιλόγιό μας. Μάθαμε σημαντικά πράγματα για την ιστορία του τόπου μας. Εκτιμήσαμε την αξία των ιστορικών πηγών. Επισκεφτήκαμε σημαντικούς χώρους (μουσεία, μνημεία). Ήρθαμε σε επαφή με επιστήμονες ειδικούς. Νιώσαμε ικανοί/ές".
Σε μια περίοδο, που μας έχει κουράσει τόσο η φλυαρία και η αμετροέπεια της σύγχρονης παραγωγής, που έχουμε τόσο ταλαιπωρηθεί από τα πολλά λόγια και την ακατάσχετη πολυγραφία γνωστών και αγνώστων, δεν μπορούμε, παρά να σταθούμε με προσοχή στο βιβλίο των μαθητών/τριών του δημοτικού, που ό,τι κυρίως το χαρακτηρίζει είναι η συμπύκνωση, η αποφυγή του περιττού και η προβολή του ωφέλιμου.   
Το βιβλίο, που αποτελείται από 92 σελίδες και είναι εμπλουτισμένο με έγχρωμες φωτογραφίες, εντυπωσιάζει με τη συνολική αρτιότητά του, που είναι επίτευγμα της ειλικρινούς προσπάθειας μικρών παιδιών, με την καθοδήγηση, βέβαια, των δασκάλων τους Πέτρου Γόγολου, Δήμητρας Γερονίκου και Ελένης Καμποσιώρη.
Στο πρώτο μέρος εξαντλείται ό,τι έχει σχέση με το Βυζάντιο (γίνεται αναφορά στους βυζαντινούς οικισμούς της Θεσπρωτίας, στην αρχιτεκτονική, στη ζωγραφική, στον πολιτισμό, στην εκπαίδευση, στις τέχνες, στον αθλητισμό, στη μουσική, στη διάθρωση της οικογένειας, στα επαγγέλματα, στη διατροφή και στην κοινωνική ζωή).
Το συμπέρασμα των ίδιων των παιδιών είναι ότι σήμερα "σε πολλές εκδηλώσεις της ζωής μας, συνεχίζουμε να ακολουθούμε τη βυζαντινή παράδοση.
Κυρίως, όμως, σημασία έχει ότι ο τρόπος, που σκεφτόμαστε και ενεργούμε εμείς οι Έλληνες, έστω και διαφορετικά-έχει τις ρίζες του στη μακρινή εκείνη περίοδο.
Στο δεύτερο μέρος, που είναι αφιερωμένο στα γραφικά ξωκλήσια, μεταξύ άλλων παρουσιάζονται πανέμορφες γωνιές πίστης στη Θεσπρωτία, τονίζεται η σημασία τους για τον άνθρωπο, αναφέρονται θρύλοι γύρω απ' αυτά, αλλά και ποιητικές και λογοτεχνικές καταγραφές γι' αυτά.
Στο τρίτο μέρος "κατασκευές", συναρμολογείται με χαρτόνι ένα μοναστήρι και περιγράφονται οι βασικές ενέργειες κατασκευής.
Δεν αξίζει μόνο ο δημόσιος έπαινος στα παιδιά, που ασχολήθηκαν και διεκπαιρέωσαν την ενδιαφέρουσα αυτή εργασία, προσφέροντάς μας μια αξιόλογη μαρτυρία με παιδευτικό ενδιαφέρον, μέσα από την αποδέσμευση του κρυμμένου πραγματικού ταλέντου τους, αλλά και η αναφορά των ονομάτων τους:
Ίριντα Αχμέτ, Ευαγγελία Γκανάρα, Αλέξανδρος Γκογκάι, Διόνη Γκοτζιά, Σταυρούλα Γρίβα, Χριστίνα Δερέκα, Κωνσταντίνος Διαμάντης, Σοφοκλής Ζακόπουλος, Μικαέλα Ιωάννογλου, Κωνσταντίνα Κάντα, Αναστασία Καρρά, Θωμάς Κάτσιος, Ευγενία Κολιομίχου, Μαρίλη Κολοβού, Σοφία Κουλούρη, Σπυρίδων Κουλούρης, Γεωργία Κωνσταντή, Ίριδα Λαμπρούση, Ραφαηλία Μαλακού, Γεώργιος Μαραγκάκης, Γεώργιος Μητσινάκης, Αρετή - Αντισε Ντεγκάνη.
Στον επίλογο του βιβλίου οι μαθητές/τριες αναρωτιούνται: "Δεν κατορθώσαμε ακόμη να καταλάβουμε τι αξίζει περισσότερο το ταξίδι ή ο προορισμός".
Και τα δύο παιδιά.
Και το ταξίδι και ο προορισμός.
Και σεις δείξατε ότι και προετοιμασμένοι είστε για το ταξίδι και στον προορισμό έχετε τα κότσια να φτάσετε...