Χρειάζεται Δημοτικό Γυμναστήριο και βελτίωση των ανοικτών γηπέδων

από Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, καθώς και οι επιτυχίες της Εθνικής, έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον όλων.
Ένα άθλημα που η Κέρκυρα είχε παράδοση, έφτασε παλιότερα στη 2^η κατηγορία των Πανελληνίων πρωταθλημάτων (Α2 σήμερα), τόσο ο Κερκυραϊκός όσο και ο Φαίακας στους άνδρες και στην Α΄ Εθνική και την Α2 οι γυναίκες (Κερκυραϊκός, Σχερία) . Όμως αυτή τη στιγμή, σε αναλογία με τους κατοίκους του νησιού, ο νομός είναι αξιολογικά στις τελευταίες θέσεις της χώρας.
Τώρα συμμετέχει στα πρωταθλήματα ΒΔ Ελλάδος και μάλιστα στην κατηγορία των ανδρών με ρεκόρ συμμετοχών, με 10 ομάδες. Ένας παλιός γνώριμος από τη δεκαετία του ΄80 ο προπονητής Πάνος Κοντογιάννης ο οποίος ήρθε σαν προπονητής στον Φαίακα όταν έπαιζε στη Β΄ Εθνική, κατάφερε να ανεβάσει την ίδια ομάδα στη Β΄ Εθνική, αλλά οι προσδοκίες ότι θα σταθεροποιηθεί το κερκυραϊκό μπάσκετ τουλάχιστον σε αυτό το επίπεδο χάθηκαν πολύ γρήγορα.
Σήμερα ο Π. Κοντογιάννης, είναι εγκατεστημένος στο νησί μας μόνιμα και είναι προπονητής στον Ιόνιο που παίζει στην Α΄ ΕΣΚΑΒΔΕ. Σε μια «νεκρή» περίοδο λόγω κορονοϊού, χωρίς αγώνες και χωρίς προπονήσεις μας είπε τις σκέψεις του για το αύριο του μπάσκετ στην Κέρκυρα και φυσικά για τον Ιόνιο.
Ο κόουτς που έχει τεράστια αγάπη για το μπάσκετ, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη, ξεκίνησε το μπάσκετ στον Άρη, έπαιξε στα τμήματα υποδομής και για 2 χρόνια, στην Α ομάδα, εκεί έκανε και τα πρώτα προπονητή του βήματα. Σύντομα βρέθηκε στην Αθήνα, αλλά ξαναγύρισε στον Άρη, σαν προπονητής των υποδομών και βοηθός του Ίβκοβιτς. Στη συνέχεια βρέθηκε στα Γιάννενα και ξεκίνησε την επαγγελματική του πορεία σαν προπονητής, γύρισε σχεδόν, όλη την Ελλάδα και προπόνησε ομάδες, σε όλες τις Εθνικές κατηγορίες. Πήρα την απόφαση, να έρθει για μόνιμη εγκατάσταση στην Κέρκυρα, αγαπημένος του τόπος, που ερχόταν 30 χρόνια, για Πάσχα ή διακοπές. 
 
Επιστρέψατε και ανεβάσατε τον Φαίακα μετά από 32 χρόνια στη Β΄ Εθνική (πριν 4 χρόνια), αλλά η επιτυχία έσβησε πολύ γρήγορα και όχι με δική σας ευθύνη, τι έγινε;
Στην Κέρκυρα, επέστρεψα σαν προπονητής του Φαίακα και κατάφεραμε, από την πρώτη χρονιά, να ανεβάσουμε την ομάδα στην Β΄ Εθνική, μετά τα γνωστά προβλήματα που δεν θέλω να αναφερθώ την αιτία να διακοπή η πορεία της ομάδας. Έφυγαν παίκτες, προπονητές και παράγοντες, και κατάληξαν σε άλλες ομάδες, και γω να συνεχίζω να κάνω, αυτό που αγαπάω, μπάσκετ.
 
Το μπάσκετ είναι ένα κομμάτι της ζωής σας, ίσως το πλέον ενδιαφέρον, αφού συνεχίζεται χρόνια σαν προπονητής να το υπηρετείτε. Η μόνιμη εγκατάστασή σας στην Κέρκυρα και η διάθεση για προσφορά και επιτυχίες σημαίνει ότι θα περιμένουμε κάτι ξεχωριστό από τον Ιόνιο;
Ο Ιόνιος και ο φίλος και συνεργάτης Γιώργος Αρακλειώτης, δέχτηκα να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, με εμένα, κάποιους φίλους παράγοντες και με κάποιους παίκτες και να κάνουμε μια ομάδα με  βλέψεις και όραμα για το μέλλον, πέρα, από την Α΄ ομάδα, ετοιμάζουμε και τμήματα υποδομών και γενικά έχουμε πολύ υψηλές βλέψεις, για το μέλλον, εάν βοηθήσει η πόλη, θα γίνουν μεγάλα πράγματα, για το Κερκυραϊκό μπάσκετ, αγαπάμε αυτό που κάνουμε και θέλουμε να το προχωρήσουμε, ξέρουμε τον τρόπο. 
 
Τι λείπει ώστε το κερκυραϊκό μπάσκετ να ξεφύγει από τα στενά πλαίσια της ΕΣΚΑΒΔΕ;
Ο αθλητισμός είναι ακριβός, ειδικά στην Κέρκυρα, που έχει μεγάλες αποστάσεις και δυσκολίες στην διαμονή των αθλητών, άρα χρειάζονται χρήματα, τζάμπα πρωταθλητισμός δεν γίνεται, υπάρχουν πολλές μετακινήσεις και υπεραξία στις μεταγραφές αθλητών, καθώς και ακριβή διαμονή, άρα πρέπει να γίνουν συνεργασίες ομάδων και παραγόντων, θα πρέπει όλη η κοινωνία, να στηρίξει μια σοβαρή προσπάθεια, ώστε να δημιουργηθεί κάτι δυνατό.
 
Βοηθάει το μπάσκετ της Κέρκυρας, η συμμετοχή τόσο πολλών ομάδων ανδρών στα πρωταθλήματα Α και Β  ΕΣΚΑΒΔΕ, ενώ δεν υπάρχουν χώροι και χρόνος προπόνησης; Τι θα έπρεπε να αλλάξει;
Έγιναν τα τελευταία χρόνια 13 ομάδες, σε μια πόλη 50.000 κατοίκων, νομίζω είναι υπερβολή, δεν έχουν να δώσουν κάτι, θα πρέπει να υπάρξουν συγχωνεύσεις και μάλιστα σε μια πόλη, δίχως γήπεδα, το ΕΑΚ είναι πολύ λίγο, για κα καλύψει τις ανάγκες της πόλης, θα πρέπει η Δημοτική αρχή, τώρα που έχει ανθρώπους, που ενδιαφέρονται για τον αθλητισμό, η Δήμαρχος ερχότανε στα παιχνίδια του Φαίακα, το θυμάμαι, να πάρουν απόφαση, να κάνουν Δημοτικό Γυμναστήριο, είναι αδιανόητο, που δεν υπάρχει, επίσης να βελτιώσουν τα υπάρχοντα ανοικτά γήπεδα, να μπορούν οι ομάδες να τα χρησιμοποιούν, για τα τμήματα υποδομής και όχι μόνο. 
 
Η πανδημία έχει αφήσει γενικότερα πίσω και το μπάσκετ. Πως πιστεύετε ότι μπορεί να επανέλθει και σε τι χρονικό ορίζοντα;
Η πανδημία, πήγε πίσω, όλη την κοινωνία, δημιούργησε τεράστια προβλήματα, πολλά δεν έχουν φανεί ακόμα και βέβαια διέλυσε και τον αθλητισμό. Το μπάσκετ είναι άθλημα επαφής και νομίζω, σωστά, ότι θα αργήσει να ξεκινήσει, στην επάνοδο θα χρειαστούν 4 εβδομάδες προετοιμασίας, για να μπορέσουν οι παίκτες να επανέλθουν, να μην ξεχνάμε ότι υπήρξε μια 5μηνος διακοπή και μόλις επανήλθαμε,  ξανά σταματήσαμε, θα είναι όλα δύσκολα, αλλά ΠΡΩΤΑ Η ΥΓΕΙΑ, χωρίς εμβόλιο και χωρίς τεστ, δεν πρέπει να ξεκινήσει τίποτε, δεν πρέπει να παίξουμε με την υγεία των αθλητών. 
 
Είστε «Αρειανός», με μεγάλη αγάπη στο σωματείο της συμπρωτεύουσας (που είχε μια εποχή και ένα σπουδαίο ΠΑΟΚ). Όμως δεν υπάρχει πλέον ο Άρης του Γκάλη και του Γιαννάκη που καθήλωνε όλη την Ελλάδα τις Πέμπτες στην τηλεόραση. Γιατί η Θεσσαλονίκη «έπεσε μπασκετικά» και είναι πίσω όχι μόνο από Αθήνα, αλλά και Πάτρα (Προμηθέας);
Ο ΑΡΗΣ του Γκάλη και του Γιαννάκη, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός, προσέφεραν τα μέγιστα στο Ελληνικό μπάσκετ, όταν έπαιζε ο ΑΡΗΣ, γινότανε lockdown, από μόνο του, αλλά αυτά τα χρόνια περάσανε, πλέον η χώρα έχει οικονομικά προβλήματα, δεν περισσεύουν χρήματα για τον αθλητισμό και μόνο όπου βρίσκονται οικονομικές λύσεις, υπάρχει πρόοδος, ο ΠΑΟ και ο Ολυμπιακός, κάποτε, είχαν 40 εκατομμύρια μπάτζετ και ήτανε μόνιμοι στο final for, τώρα έχουν οι άλλοι τόσα και αυτοί 6 με 7, που να πάνε; Στον επαγγελματικό αθλητισμό, όλα είναι το μεγάλο γήπεδο και το μεγάλο μπάτζετ. 
 
Κάτι σαν επίλογο για το μπάσκετ που αγαπάτε παθολογικά;
Θέλω να τελειώσω, λέγοντας, ότι το μπάσκετ είναι παιχνίδι, μπορούμε να ζούμε μαζί του, να διασκεδάζουμε και να το ευχαριστιόμαστε για πολλά χρόνια, απλά θέλει να το αγαπάς και να δουλεύεις γι αυτό, απ όλες τις πλευρές.