Νίκος Πέρρος: Σωματείο στην επαρχία χωρίς υποδομές, δεν έχει μέλλον

και σήμερα αγωνίζεται στη Handball Premier. Το ξεκίνημα με τον Νίκο Πέρρο προπονητή είχε ένα συγκεκριμένο πλάνο που εκ του αποτελέσματος δικαιώνει τον έμπειρο προπονητή, ο οποίος δεν επιλέχθηκε τυχαία να υπηρετήσει τα κλιμάκια και της Εθνικής ομάδας.

Ο Νίκος Πέρρος το 2005 έφυγε από τον Φαίακα, όχι και με τις καλύτερες των προϋποθέσεων, αλλά είναι άνθρωπος του αθλητισμού, το χάντμπολ είναι η ζωή του, το υπηρετεί μέχρι σήμερα και λογικά θα το κάνει ως τα βαθιά του γεράματα. Δημιούργησε τμήμα στον Κερκυραϊκό, το οποίο στα τρία πρώτα χρόνια, φτιάχνοντας ομάδες από το μηδέν, έφτασε στα τελικά των πανελληνίων πρωταθλημάτων νέων και κορασίδων, ενώ έβαλε τον ΚΓΣ στη Β΄ Εθνική, που έπαιξε με παιδιά ηλικίας 15 και 16 ετών.
Αφορμή αυτής της αναφοράς η τελική φάση του Πανελλήνιου πρωταθλήματος παίδων που έγινε αυτή την εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη. Ήταν το 38^ο πρωτάθλημα, με τον Φαίακα να έχει πάρει μέρος 13 φορές στην τελική φάση, όλες με τον Ν. Πέρρο προπονητή και τους συνεργάτες του. Μάλιστα ο Φαίακας στη λίστα των ομάδων που έχουν πάρει μέρος είναι στην 5^η θέση σε ότι αφορά τις συμμετοχές με 13 και στη 12^η σε ότι αφορά τα μετάλλια, αφού έχει καταφέρει να κερδίσει ένα ασημένιο το 2005 και δυο χάλκινα το 1979 και το 1985.
Ασφαλώς για τον Φαίακα, η 15ετης απουσία δεν είναι και ότι καλύτερο, αλλά αυτά τα έχει ο αθλητισμός. Και το αναφέρουμε γιατί οι προσπάθειες γίνονται, αλλά αυτή τη στιγμή όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος.
Θα αναρωτηθεί κανείς, αν ο Ν. Πέρρος έχει μαγικές ικανότητες. Μάλλον όχι, αφού έχει τη δική του φιλοσοφία για το άθλημα, την προπόνηση, τους στόχους και την ψυχολογία των παιδιών, δουλεύει με τους συνεργάτες του σε ένα πλάνο που ο ίδιος πιστεύει και δικαιώθηκε στο παρελθόν με τον Φαίακα, αλλά και τώρα με τον Κερκυραϊκό και μάλιστα και στα αγόρια και στα κορίτσια.

Μιλήσαμε μαζί του το μεσημέρι της Πέμπτης 6/8 για να μας πει τις σκέψεις του, για το δικό του μοντέλο και τη φιλοσοφία του τότε και σήμερα.
«Εάν σε επαρχιακή ομάδα δεν είναι στραμμένα τα βλέμματα των παραγόντων του σωματείου στις υποδομές , τότε αυτό το σωματείο δεν έχει μέλλον. Και λέμε κύρια στην Επαρχία διότι στα κέντρα συγκεντρώνονται, κύρια για λόγους σπουδών, όλα τα ταλέντα σε κάθε άθλημα, 18χρονοι και 18χρονες που ήδη έχουν βάλει τις βάσεις για την αθλητική τους πορεία. Έτσι λοιπόν και στην Κέρκυρα, στον Φαίακα μετά το πρώτο δείγμα συγκρότησης ομάδας, το 1982 , κατευθυνθήκαμε στην στελέχωση όλων των ηλικιακών ομάδων». 
 
Πετύχατε όμως πολλά και τότε σε σύντομο χρονικό διάστημα
«Το 1990 πια ανά την Ελλάδα μιλούσαν για το μοντέλο ανάπτυξης της Κέρκυρας,  ανεδείχθησαν  πολλά αξιόλογα ταλέντα που έφεραν το όνομα του νησιού και εκτός Ελλάδας. Ένας κύκλος 10 ετών περίπου ήταν ικανός να επιστρέψουν από σπουδές από θητείες αθλητές που αμέσως στελέχωσαν τις ομάδες ανδρών και γυναικών. Τέτοιους αθλητές βλέπουμε και σήμερα να αγωνίζονται στην ψηλότερη κατηγορία και χαιρόμαστε δυο φορές καθότι γηγενείς».
 
Σήμερα κ. Πέρρο μιλάνε τα αποτελέσματά σας και στον Κερκυραϊκό
«Η ανάπτυξη λοιπόν είναι θεμελιακό στοιχείο για την πορεία και του χάντμπολ, προσωπικά εγώ, οι συνεργάτες μου και η διοίκηση του ΚΓΣ έχουμε υιοθετήσει αυτήν την στρατηγική, δεν βιαζόμαστε, βάζουμε στόχους τετραετίας, πενταετίας και καθοδόν τους αναπροσαρμόζουμε».
Να σημειώσουμε ότι η δουλειά του Ν. Πέρρου τρία χρόνια στον Κερκυραϊκό ήταν σχετικά πιο «εύκολη» γιατί είχε χώρο για προπονήσεις, ένα δικό του γήπεδο και εκεί μπορούσε να δουλέψει ώρες με τα παιδιά. Αυτό πλέον δεν υπάρχει και  ελπίζουμε είτε το Ναυσιθόειο, είτε το δεύτερο κλειστό στο ΕΑΚΚ, να δώσουν ώρες προπόνησης για να συνεχίσει η Κέρκυρα να στελεχώνει τις Εθνικές ομάδες και αθλητές του χάντμπολ να γίνονται επαγγελματίες, να παίζουν στο εξωτερικό και να κατακτούν πολλούς τίτλους, όπως ο Βασιλάκης, ο Τσιλιμπάρης και άλλοι.