Για τον Άρη Μουζακίτη - Ο γύρος του Φρουρίου στη μνήμη του την Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου

«Μετά από τα  πρώτα δύσκολα, αλλά όχι απρόσωπα, χρόνια στο Μανδράκι του Φρουρίου, ήρθε ο γνωστός χώρος, εκεί στο κέντρο της πόλης, εκεί που η παλιά πόλη συνομιλούσε με τις νεωτερικές εκφράσεις της, εκεί που μέσα στη θέρμη του καλοκαιρού και στην άγρια αλμύρα του χειμώνα πλεκόταν το όνειρο της συλλογικότητας και της συντροφικότητας.



Σε αυτό το καταρχάς αφιλόξενο άκρο της τοπικής αστικότητας, αριστοκράτες μέσα στην εναπομείνασα αναπόληση τους, αστοί στην πρώτη γραμμή του δημόσιου βίου, δυναμικοί εκπρόσωποι του εργατικού κόσμου, τοπικός Τύπος και πολιτικές εκφράσεις δίνουν πνοή στη βούληση ανθρώπων που σχεδιάζουν την κατασκευή ενός πεδίου ναυτικών αθλημάτων στον πιο κατάλληλο χώρο. Εκεί που επιβεβαιώνεται η ταυτότητα και η συνείδηση της πόλης, στο μέτωπο της θάλασσας, εκεί που η πόλη συναντά μέσω της πολιτισμικής μνήμης τα θαλάσσια ταξίδια της ιστορίας και του μύθου, αυτά που έγιναν και αυτά που πλάνεψαν τη λογική.
Πέτρα – πέτρα ορίζεται ο Ν.Α.Ο.Κ. Όλοι σηκώνουν τα μανίκια, όλοι συνεργάζονται δίπλα – δίπλα, ξεπερνώντας τις διαφορές τους, αφήνοντας πίσω αυτά πους τους χωρίζουν. Μια νέα κοινωνική και πολιτική συνύπαρξη σε ένα χώρο που αρχίζει ν’ αλλάζει μορφή στο χρόνο, για να προσφέρει νέες δυνατότητες άσκησης και αγώνα και παράλληλα για να οργανώνει νέες τάσεις κοινωνικότητας της πόλης. Εκεί, όλοι μαζί, το ’57 στην πρώτη θεμελίωση και μετά στα «πέτσα» και στην επέκταση και στην αναδιαμόρφωση των χώρων και στα νέα λεμβαρχεία και στο κωπηλατήριο. Εκεί στους μεγάλους αγώνες για τα σπορ και για την πόλη. Στους κωπηλατικούς που η Κέρκυρα εκπλήσσει με άνδρες και γυναίκες, στην ιστιοπλοΐα με διακρίσεις αξέχαστες, στην υποβρύχια αλιεία με ομάδα που η φήμη της υπερβαίνει τα όρια της χώρας, στην κολύμβηση και υδατοσφαίριση που προκαλεί τους χιλιάδες θεατές της να κρέμονται σε κερκίδες, σε κάγκελα και σε βάρκες για να υποστηρίξουν. Όλη η πόλη εκεί, κάτω στις εγκαταστάσεις και πάνω από αυτές, όλη η πόλη μάθαινε και ζούσε με τον Ν.Α.Ο.Κ που γινόταν σημείο αναφοράς.

Και έτσι ο «Όμιλος» γινόταν κάτι περισσότερο από ομάδα. Ήταν οικογένεια με αξίες και αρχές, με δικούς του χρόνους, με βιωμένους χώρους, με τα πρόσωπα και τις ιστορίες τους και βέβαια με τις εσωστρέφειες του. Γι αυτό και η ιστορική κοινωνικότητα του. Εκεί στους χώρους του, στα λεμβαρχεία, στο κολυμβητήριο, στο εντευκτήριο εκτονώνονταν όλη μέρα οι διαφορετικές θέσεις, οι άλλες απόψεις, οι επιτυχίες και οι αποτυχίες, οι αρέσκειες και οι αποστροφές. Αυτός ήταν ο Ν.Α.Ο.Κ. Στο «τέλος της ημέρας» διασφάλιζε τη μοναδικότητα της επικοινωνίας στο εντευκτήριο του, στη θέρμη που προσέφερε τα κρύα βράδια του χειμώνα και στην αξέχαστη δροσιά στο καλοκαιρινό μπαλκόνι του, στις εκδρομές με τα ψαροκάικα, στις συνεστιάσεις του, στους ιστορικούς χορούς του, κυρίως μέσα στη μνήμη των ανθρώπων του, που κράτησαν σφιχτά τον Όμιλο ως μέρος αυτών που πάντοτε θα αναπολούν. Το τέλος της ημέρας τούς έβρισκε πάλι όλους μαζί. Γιατί αυτές οι σκέψεις;

Γιατί, αυτή η οικογένεια του Ν.Α.Ο.Κ. θα συνεχίσει να σκέφτεται και να τιμά τη μνήμη των δικών της ανθρώπων. Ο Όμιλος δεν θα μπορούσε να μη διοργανώσει και φέτος τον κολυμβητικό αγώνα (Γύρος του Φρουρίου / Κυριακή 22/9/19) για να τιμήσει τη μνήμη του αδικοχαμένου αθλητή του - πυροσβέστη Άρη Μουζακίτη».