Σπύρος Στεφ. Δολιανίτης - «Σαν να μην πέρασε μια μέρα...»

Μια Φιλαρμονική που η οικογένειά μου κι εγώ υπηρετήσαμε για εξήντα και πλέον χρόνια – ιδιαίτερη αναφορά οφείλω στον πατέρα μου, εμβληματικό Αρχιμουσικό της Φ.Ε.Μ. για πέντε ολόκληρες δεκαετίες (1959 – 2009), τον αείμνηστο Στέφανο Δολιανίτη. Έναν άνθρωπο που αφιέρωσε τη ζωή του και το έργο του – παραμερίζοντας επωφελέστερες για τον ίδιο επιλογές και προκλήσεις.

Θα μπορούσα να γράψω και να πω πολλά για τον ίδιο και την προσφορά του στη «Μάντζαρο» όμως - όπως απέδειξε με την πορεία ζωής του και τη σεμνότητα της παρουσίας του -  κάτι τέτοιο δεν θα το επιθυμούσε. Δεν επεδίωκε ποτέ τιμές, βραβεύσεις, ευχαριστήρια και τα συναφή. Αυτό που πάντα έλεγε ήταν: «δεν θέλω να τιμηθώ για τίποτε ... τιμή μου είναι να υπηρετώ τη Μάντζαρο...».

Έργο, λοιπόν, ζωής και παρακαταθήκη, πολύτιμη κληρονομιά, το μοναδικής αξίας αρχείο δύο χιλιάδων και πλέον μουσικών έργων (συνθέσεις, ενοργανώσεις, κ.λπ.). Πόνημα με κάματο πνευματικό και σωματικό, με αστείρευτη δημιουργικότητα – δίχως στη σκέψη του ποτέ την προσδοκία για υλικά ανταλλάγματα.

Αυτές τις αρχές μου μετέδωσε ο πατέρας μου, Στέφανος Δολιανίτης –γνώμονας ζωής για μένα - και τις ακολουθώ.

Η αναγνώριση εκ μέρους της «Φιλαρμονικής Εταιρείας Μάντζαρος» της πνευματικής ιδιοκτησίας εμού και της οικογένειάς μου στα έργα του, του «Μουσικού Αρχείου Στέφανου & Σπύρου Δολιανίτη», ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Κέρκυρας, την 10η Φεβρουαρίου 2025, για εμένα αποτελεί μόνο μία δικαίωση για τη μνήμη του.

Η δωρεά εκ μέρους εμού και της οικογένειάς μου, μέρους του Αρχείου στη Φ.Ε.Μ. είναι μία πράξη αγάπης και απόδειξης της αφοσίωσης και της προσφοράς μας στη «Μπλε», που άδολα υπηρετήσαμε για μισό και πλέον αιώνα. Η αγάπη μου και η ψυχή μου, παραμένουν στο ίδιο χρώμα και ποτέ δεν σβήνουν από μέσα μου οι στιγμές και τα χρόνια που πέρασα στους κόλπους της. 

Όπως συμβαίνει σε όλες τις οικογένειες, έτσι κι εγώ έζησα όλα τα συναισθήματα : χαρές, επιτυχίες, δάκρυα συγκίνησης, πίκρες, απογοητεύσεις αλλά όπως κάθε άνθρωπος με τις αδυναμίες και τα σφάλματά του έζησα όσα έζησα – και όλα άφησαν ανεξίτηλο στίγμα στη διαδρομή της ζωής μου.

Κανείς δε μπορεί να αφαιρέσει από κανέναν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του αλλά ούτε μια απόφαση δικαστηρίου μπορεί να σβήσει αυτά που εβίωσα – όποια κι αν είναι αυτά.

Η ζωή προχωρά. Ένας κύκλος έκλεισε. Πολλοί άλλοι άνοιξαν.

Χωρίς να ζητώ τίποτε παραπάνω, ούτε αναγνώριση ούτε ευχαριστήρια (η υστεροφημία ουδέποτε υπήρξε στα ενδιαφέροντά μου) εύχομαι στη Φ.Ε.Μ. να συνεχίσει στο δρόμο και τις αρχές που χάραξαν το 1890 οι γεννήτορές της αλλά και οι εκατοντάδες απλοί άνθρωποι που πέρασαν, υπηρέτησαν και άφησαν τα δικά τους αποτυπώματα στη Μάντζαρο.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους που με στήριξαν, καθένας με τον τρόπο του, όλα αυτά τα χρόνια – και ξέρουν ποιοι είναι αυτοί.

Τέλος, ιδιαίτερα ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, τον παλιό μου μαθητή και μουσικό και τώρα συνήγορό μου, το διακεκριμένο δικηγόρο, κ. Σπύρο Γκόγκο για την ανθρώπινη και συναισθηματική προσέγγιση στην υπόθεση αλλά και τη λεπτότητα με την οποία αντιμετώπισε και τις δύο πλευρές. 

Υ.Γ. Σε όλα τα παραπάνω, αν μπορούσαν να συνοδεύονται από μουσική υπόκρουση, θα ταίριαζε το έργο «Μια Πόλη Μαγική» του Μάνου Χατζηδάκι, όπως ακούστηκε από τη Φ.Ε.Μ. την Κυριακή του Πάσχα, της 5ης Μαΐου 2013.

Σπύρος Στεφ. Δολιανίτης

Κέρκυρα Απρίλης 2025