Τα φλαμίνγκο και η σιωπηλή κραυγή του Υλλαϊκού Λιμένα

 Τα φοινικόπτερα – τα φλαμίνγκο – έφτασαν ξανά στο νησί μας, αφήνοντας μια εικόνα σπάνιας ομορφιάς να καθρεφτιστεί στο βλέμμα όσων στέκονται ακόμη με σεβασμό απέναντι στη φύση.

Μα η λιμνοθάλασσα αυτή δεν είναι απλώς ένας υγροβιότοπος. Είναι η καρδιά του αρχαίου Υλλαϊκού Λιμένα, ο τόπος όπου άλλοτε ναυπηγούνταν και αγκυροβολούσαν οι τριήρεις της αρχαίας Κέρκυρας, εκεί που βρισκόταν ο δεύτερος μεγαλύτερος πολεμικός στόλος της ελληνικής αρχαιότητας. Εκεί, δίπλα στα ερείπια των νεωρίων που ήρθαν στο φως μέσα από ανασκαφές των τελευταίων χρόνων, σήμερα αναπαύονται φτερωτοί επισκέπτες από άλλους κόσμους.

Και όμως, αυτός ο ιστορικός και φυσικός θησαυρός δέχεται διαρκώς πληγές: λύματα από το αποχετευτικό δίκτυο, διαλυτήρια οχημάτων, το βάρος του αεροδρομίου και η παρουσία βαρέων βιομηχανιών, όπως μονάδες έτοιμου σκυροδέματος, επιβαρύνουν ένα ήδη ευαίσθητο οικοσύστημα. Οι σπάνιες βίδρες – είδος υπό εξαφάνιση – που ζουν ακόμη κρυμμένες στις καλαμιές του λιμένα, είναι βουβοί μάρτυρες μιας σιωπηλής καταστροφής.

Η επίσκεψη των φλαμίνγκο δεν είναι απλώς φυσικό φαινόμενο – είναι ένα μήνυμα. Ένας ποιητικός ψίθυρος πως η φύση και η Ιστορία είναι ακόμη εδώ, αρκεί να τις ακούσουμε. Το αρχαίο Υλλαϊκό Λιμάνι, η λιμνοθάλασσα Χαλικιόπουλου, το Ποντικονήσι και η Βλαχέρνα, δεν είναι απλώς τοπία – είναι μνήμη, ταυτότητα και ζωή. Και αυτή τη ζωή οφείλουμε να την προστατεύσουμε.

Όχι αύριο. Τώρα.

Πέτρος Λαβράνος