Αληθινή ιστορία: «Το βίωνα μόνη μου μέχρι τη στιγμή που κατάλαβα ότι χρειάζομαι βοήθεια»

Καθώς η ημέρα της γυναίκας πλησιάζει, πολλά ερωτήματα γεννιούνται μέσα μου κι οι ανησυχίες άλλες τόσες.

Πόσες ιστορίες κακοποίησης ακούσαμε κι αυτό το χρόνο, πόσες άλλες να είναι άραγε καλά κρυμμένες κάτω από το χαλί. Πόσες γυναίκες μπορεί να ξέρω που ζουν καθημερινά μέσα στο φόβο…

Μίλησα λοιπόν με την «Μαρία» της οποίας το πραγματικό όνομα δεν θα αποκαλυφθεί και με περπάτησε στο χρονικό της δικής της σχέσης.

Η Μαρία γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κέρκυρα όπου και δραστηριοποιείται επαγγελματικά.

Γνωρίζοντας την, είναι δύσκολο κανείς να φανταστεί, πως κάποτε υπήρξε θύμα ενδοοικογενειακής, καθώς δεν ανήκει στο στερεότυπο που οι περισσότεροι έχουμε στο μυαλό μας όταν ακούμε ιστορίες κακοποίησης.

Κάθισε λοιπόν υπομονετικά κι άκουσε όλες τις κλισέ ερωτήσεις που είχα να της κάνω και που προφανώς δεν άκουγε για πρώτη φορά, όπως μου εξήγησε κι η ίδια.

-Μαρία πόσα χρόνια έζησες με τον πρώην σου;

-Επτά..

-Επτά χρόνια κακοποίησης;

-  Όχι, τα πρώτα χρόνια δεν είχα καν υποψιαστεί ότι θα έφτανε εκεί η κατάσταση, όταν ξεκινήσαμε όλα ήταν φυσιολογικά. Τα σημάδια ότι είναι ικανός να ξεφύγει από τα όρια του επιτρεπτού, ξεκίνησα να τα βλέπω από τον τρίτο περίπου χρόνο, αλλά και τότε όχι ξεκάθαρα.

- Όταν λες τα πρώτα σημάδια;

- Θυμάμαι για παράδειγμα, σε ένα καυγά πήγα να περάσω από δίπλα του για να φύγω κι εκείνος μ’ έπιασε από το λαιμό. Αμέσως όμως έδειξε σοκαρισμένος, μου είπε ότι έγινε κατά λάθος. Πήγε να με σταματήσει και το χέρι του πήγε στο λαιμό μου. Τώρα θα με ρωτήσεις αν τον πίστεψα… όχι, αλλά ήθελα να τον πιστέψω.

- Στη συνέχεια τι συνέβη, από εκεί και πέρα ήταν βίαιος;

- Όχι βέβαια, μετά από αυτό μπορεί να πέρασαν και έξι μήνες έως ότου ξανά είδα κάτι. Δεν θυμάμαι ακριβώς τη σειρά και ποιο μπορεί να ήταν το επόμενο περιστατικό.

Αυτό που μπορώ να σου πω, είναι ότι σταδιακά ανέβαινε η σοβαρότητα των πράξεων αλλά και η συχνότητα. Πρώτα ήταν 6 μήνες, μετά 3, στο τέλος ήταν καθημερινότητα. Αντίστοιχα πρώτα ήταν μια ακινητοποίηση, μετά ένα σπρώξιμο, αργότερα ένα άρπαγμα από το μαλλί, στο τέλος ήταν πνιγμός και χαστούκι. Τίποτα δεν έγινε με τη μία. Όλα έρχονταν σε στάδια και ήταν πιο πολύπλοκα απ’ όσο ακούγονται.

- Τι εννοείς πιο πολύπλοκα;

- Σου δημιουργούνται αμφιβολίες όταν ζεις τέτοιες καταστάσεις, κάπου χάνεις την αίσθηση της πραγματικότητας, ψάχνεις ποιος φταίει, αν είσαι ο θύτης ή το θύμα. Τουλάχιστον αυτό συνέβαινε σ’ εμένα. Δηλαδή δεν έφταιγε εκείνος που με είχε αρπάξει, αλλά κάτι που εγώ είχα πει και τον έφτασα εκεί.

- Γιατί δεν έφυγες όταν ξεκίνησαν να σοβαρεύουν τα πράγματα;

- Δεν ξέρω ακριβώς, ξέρω ότι κάθε φορά που τον έδιωχνα, γυρνούσε με παρακάλια και υποσχέσεις. Μου έλεγε πως όλα θα άλλαζαν, θα πήγαινε σε ψυχολόγο, θα έκανε τα πάντα για να μη με χάσει… όταν κατάφερνε να γυρίσει λοιπόν για ένα διάστημα, όλα ήταν τέλεια, εκείνος γινόταν ό,τι πάντα ζητούσα.

Μου έδινε απλόχερα αγάπη, σημασία, σεβασμό. Αλλά και αυτό αρχικά είχε συγκεκριμένη διάρκεια, μπορεί να ήταν έτσι για μερικούς μήνες.

Προς το τέλος όμως ήταν τόσο γρήγορες οι εναλλαγές μίσους-αγάπης που μπορεί να διαρκούσαν μερικές ώρες.

- Εσύ τι έκανες όταν τσακωνόσασταν;

- Είχα περάσει διάφορες φάσεις, υπήρχαν διαστήματα που με κυρίευε το σοκ και δεν αντιδρούσα, νομίζω στα μέσα της σχέσης ξεκίνησα να αντιδράω, να χτυπάω πίσω. Τότε κατάλαβα ότι αυτό απλά χειροτέρευε τα πράγματα, τότε πονούσα περισσότερο. Αργότερα είχα μάθει ν’ αναγνωρίζω τα σημάδια, έβλεπα από πριν πότε κοντοζύγωνε η στιγμή που θα ξέφευγε η κατάσταση, οπότε προσπαθούσα να την ελέγξω, να μην αφήσω τα πράγματα να πάνε προς τα’ κει.

Τότε όμως δεν ήταν εκείνος ικανοποιημένος, οπότε γρήγορα ξεκίνησε άλλη τακτική.

Με έβριζε αισχρά μέχρι να βγω εγώ εκτός εαυτού και να πω τη πρώτη λέξη ώστε να με αρπάξει.

- Μαρία, υπήρχαν άλλοι λόγοι που έμενες, οικονομικοί ίσως; Δυσκολεύομαι να καταλάβω πως μια γυναίκα τόσο δυναμική μπορεί να υπομένει τέτοιες καταστάσεις.

- Οικονομικοί, ας γελάσω… όχι μόνο δεν με στήριζε οικονομικά, τα μεγαλύτερα διαστήματα της σχέσης μας τον στήριζα εγώ.

Καταλαβαίνω όμως ότι είναι δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς και είναι και η πιο συχνή ερώτηση που μου κάνουν. Δεν ήταν πρακτικοί οι λόγοι που έμενα, ήταν μια ελπίδα ότι κάτι θ’ αλλάξει, ήταν το γεγονός ότι είχα πιστέψει πως δεν μπορώ να αναπνεύσω χωρίς εκείνον, ήταν το πόσο με είχε αποδυναμώσει, ήταν οι απειλές ότι θα με βλάψει ή θα κάνει κακό στον εαυτό του και φυσικά ήταν το ότι ποτέ δεν είπα τίποτα σε κανέναν.

Το βίωνα μόνη μου μέχρι τη στιγμή που κατάλαβα ότι χρειάζομαι βοήθεια.

- Όταν το κατάλαβες που απευθύνθηκες για βοήθεια;

- Καταρχάς ήμουν τυχερή γιατί είχα μεγάλο κύκλο στήριξης, κυρίως από φίλους. Χρειαζόμουν βέβαια και πιο επαγγελματική υποστήριξη και καθοδήγηση. Πήγα στο κέντρο κακοποίησης όπου και με βοήθησαν ουσιαστικά.

- Θα ήθελες κάτι να προσθέσεις, κάποιο μήνυμα που έχεις ανάγκη να στείλεις στους αναγνώστες μας;

- Ναι, θα ήθελα να επισημάνω αρχικά ότι ο κόσμος, αν και υπάρχει μια πρώτη αφύπνιση σχετικά με το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας τα τελευταία χρόνια, δεν είναι αρκετά ενημερωμένος.

Υπάρχουν περιπτώσεις ενδοοικογενειακής όχι μόνο προς γυναίκες φυσικά, για τις οποίες δεν έχουμε ιδέα.

Άτομα που υπομένουν καταστάσεις και δεν κάνουν ποτέ το πρώτο βήμα ώστε να απελευθερωθούν.

Υποθέτω πως αυτό που θα ήθελα κυρίως να πω, είναι ότι όλα καλυτέρεψαν στη ζωή μου τόσο γρήγορα απ’ όταν πήρα την απόφαση να φύγω, που δεν το πίστευα ούτε η ίδια.

Κάτι που έχω δει πλέον να συμβαίνει και σε άλλα άτομα γύρω μου.

Αν είσαι σε μία τέτοια κατάσταση να θυμάσαι, συνήθως τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα δεν καλυτερεύει, κάνε το πρώτο βήμα και βγες από αυτό το κύκλο βίας πριν σε σημαδέψει ουσιαστικά.

Σπυριδούλα Βασιλάκη

Σημ. Για λόγους προστασίας των προσωπικών δεδομένων του εμπλεκόμενου προσώπου, έχει τροποποιηθεί το πραγματικό της όνομα.

ΦΩΤΟ@in2life.gr