Αντιστοιχίσεις

Πριν κάποια χρόνια, μου είχε κάνει εντύπωση κάτι που διάβαζα για τους Ολλανδούς. Ήταν περίπου τέτοια εποχή, το πρώτο αληθινό κρύο του χειμώνα είχε παγώσει τα κανάλια και τις λίμνες τους και οι κάτοικοι του Άμστερνταμ, μικροί και μεγάλοι είχαν ξεχυθεί ενθουσιασμένοι με τα παγοπέδιλά τους για να χαρούν τη μόνη «αληθινά δική τους», όπως περιχαρείς ομολογούσαν, μέρα.

Το πατινάζ είναι παλιά και αγαπημένη παράδοση για αυτούς και το ότι οι πολυάριθμοι μετανάστες που βρίσκονται μόνιμα πλέον στη χώρα τους δεν ενδιαφέρονταν να συμμετάσχουν, έκανε τους κοσμοπολίτες πρωτευουσιάνους να το απολαμβάνουν ακόμα περισσότερο δημιουργώντας τους μια αίσθηση ελευθερίας και κοινότητας που και αυτοί ακόμα, οι τόσο ανοιχτόμυαλοι και ανεκτικοί ευρωπαίοι, νοιώθουν πως έχουν χάσει ανεπιστρεπτί.

Αντίστοιχα οι Κερκυραίοι, παραμονή τ΄ Άγιού ξεχυθήκαμε και εμείς στους μέχρι πρότινος σκοτεινούς, ανεμοδαρμένους και άδειους, μετά την τουριστική ασφυξία του καλοκαιριού που προηγήθηκε, δρόμους της πόλης μας για να τη γλεντήσουμε και να τη χαρούμε μεταξύ μας. Χαμογελαστοί, καλοδιάθετοι και με «τα καλά μας», ανταλλάξαμε ζεστές, από καρδιάς χειραψίες, ευχηθήκαμε αλλήλοις τα Χρόνια Πολλά και χαρήκαμε σαν τα παιδιά τη δική μας αγαπημένη παράδοση, τις μελωμένες τηγανίτες – φόρο τιμής στον πολιούχο μας καθώς και μια πόλη καθαρή, όμορφα φωταγωγημένη και επιτέλους «δική μας». 

Όσο για τον Άγιο Σπυρίδωνα, γαλήνιος μέσα στην προσηνή του μεγαλοπρέπεια, έμοιαζε να απολαμβάνει και εκείνος τις αποδιδόμενες από τους πιστούς του τιμές αλλά κυρίως, την πρόσκαιρη, έστω, ανάπαυλα από τα στίφη των θρησκόληπτων και μίζερων μαντιλοφορεμένων που νυχθημερόν τον ζαλίζουν, από τα φωνακλάδικα γκρουπ των τουριστών με τους ασεβείς ξεναγούς και τα απαράδεκτα (ακόμα και μέσα στο ναό!) μικρόφωνά τους και από την εκμετάλλευση που υφίσταται χάριν μιας εξόφθαλμης, χυδαίας αλλά εξαιρετικά επικερδούς «μπίζνας». Και του χρόνου!

ΕΛΙΝΑ ΛΑΣΚΑΡΙ