Δράσεις του ΚΕ.Δ.Α.Σ.Υ Κέρκυρας με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία

ΚΕΡΚΥΡΑ. Το Κέντρο Διεπιστημονικής Αξιολόγησης, Συμβουλευτικής και Υποστήριξης Κέρκυρας (ΚΕ.Δ.Α.Σ.Υ.), με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα των Ατόμων με Αναπηρία πρόκειται να πραγματοποιήσει δράσεις σε σχολικές μονάδες όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων, την εβδομάδα 2-6 Δεκεμβρίου 2024, με σκοπό την ενίσχυση της ενσυναίσθησης του μαθητικού πληθυσμού απέναντι στην αναπηρία. Οι δράσεις θα περιλαμβάνουν ενημερώσεις, βιωματικά παιχνίδια, συζητήσεις και προβολές ταινιών, προσαρμοσμένα στις αντίστοιχες ηλικίες των μαθητών.

Η ανακοίνωση που εξέδωσε αναφέρει συγκεκριμένα:

“«Μη νοιάζεσαι για μένα, έρχομαι από άλλο πλανήτη.

Ακόμη βλέπω ορίζοντες, εκεί που εσύ σχεδιάζεις όρια.»

                                                         (Φρίντα Κάλο)

Χρόνια πριν…

Η Φρίντα Κάλο - που μετά από ένα τροχαίο ατύχημα που την οδήγησε σε αφόρητους σωματικούς πόνους και αδυναμία στα πόδια-  ελευθέρωσε το πνεύμα της μέσα από τους ζωγραφικούς της πίνακες και υποστήριζε πως δεν χρειάζεται κανείς τα πόδια του, όταν έχει φτερά για να πετάει. Παρόμοια, η συγγραφέας  Έλεν Κέλερ, μέσα από τα βιβλία της, άφησε το μήνυμα πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς ελπίδα και χωρίς αυτοπεποίθηση. Η Κέλερ έχασε την ακοή και την όρασή της 9 μήνες μετά την γέννησή της.

Αντίστοιχα ο, από τα 14 του κωφός, Λούντβιχ Μπετόβεν, συνέθεσε την 9η συμφωνία και άλλα 200 έργα, που δεν άκουσε ποτέ, δημιουργώντας την μαγεία μιας μουσικής που την χάρισε στους άλλους ενώ ο ίδιος μπορούσε να την αφουγκραστεί μόνο με την ψυχή του.

Ο Βαν Γκογκ και ο Τζον Νας, κατατρεγμένοι από τις ανύπαρκτες απειλές των ψυχικών τους ασθενειών, άφησαν παρακαταθήκη, ο ένας εκπληκτικούς πίνακες όπως οι Ίριδες και ο άλλος τις μαθηματικές θεωρίες του που τιμήθηκαν με το βραβείο Νόμπελ στα οικονομικά.

Ο Στίβεν Χόκινγκ οδήγησε τον κόσμο της επιστήμης σε δυσθεώρητα ύψη χωρίς ο ίδιος να μπορεί να σταθεί στα πόδια του ή να κινήσει τα χέρια του ενώ ο Κρίστι Μπράουν ο ιρλανδός ζωγράφος και συγγραφέας, κατέκτησε την θέση του στην ιστορία αυτού του κόσμου με την καθηλωτική αυτοβιογραφία του «το αριστερό μου πόδι», έχοντας μόνο την στήριξη της μητέρας του για την οποία έγραφε: «από τα ηττημένα όνειρά μου, εσύ με τράβηξες και με έστησες όρθιο…»

Όλοι αυτοί οι ιδιαίτεροι άνθρωποι, έγιναν γνωστοί και πέρασαν στο Πάνθεον του αντικειμένου του ο καθένας, γιατί δεν επέτρεψαν, το χαρακτηριστικό της μειονεξίας, της αναπηρίας, της έλλειψής τους, να γίνει ταυτότητα. Δεν αντιμετώπισαν τον εαυτό τους ως ανάπηρο αλλά ως ταλαντούχο και έγινε σεβαστός ο αγώνας τους να ξεπεράσουν την φύση τους.

Σήμερα…

Δίπλα μας, στην σχολική καθημερινότητα των παιδιών μας, στην ρουτίνα της δουλειάς μας, στους ίδιους δρόμους που βαδίζουμε όλοι μας, συνοδοιπορούμε με Άτομα με Αναπηρία. Και δεν ξέρουμε αν ανάμεσά τους υπάρχει ένα ταλέντο που θα πάει τον κόσμο μπροστά για όλους μας.

Πόσο σπουδαίο θα ήταν αν είχαμε εμείς το ταλέντο, να δίνουμε στους ανθρώπους χρόνο και ευκαιρία να γίνουν το καλύτερο που μπορούν. Να κάνουμε αγώνα για να ξεπεράσουμε την αδυναμία και τον φόβο μας μπροστά στην διαφορετικότητα, την βιασύνη μας να ομαδοποιήσουμε και να χαρακτηρίσουμε τους άλλους συνολικά, ορμώμενοι από ένα μόνο χαρακτηριστικό τους. Θα ήταν ωφέλιμο να σκεφτόμαστε έστω και μία ημέρα το χρόνο, ότι τα Άτομα με Αναπηρία είναι στην ουσία άτομα με συγκεκριμένες ανάγκες, που όμως δεν καταργούν τις υπόλοιπες ικανότητές τους. Δεν είναι κωφοί, τυφλοί, αυτιστικοί, καθυστερημένοι, τρελοί. Είναι άνθρωποι με ονόματα και αισθήματα, με δεξιότητες και ανάγκες, που έχουν τύφλωση, κώφωση, αυτισμό, καθυστέρηση, ψυχική ασθένεια.

Είναι άνθρωποι που έχουν ισότιμο δικαίωμα να ζουν σε αυτό τον κόσμο και ισότιμο δικαίωμα να τον κάνουν καλύτερο.”

ΦΩΤΟ@amea-care.gr/