Η πόλη που χάθηκε

Η πόλη μεταλλάσσεται με ταχείς ρυθμούς. Η αλλαγή και η εξέλιξη δεν έχουν πάντα αρνητικό πρόσημο. Ωστόσο, η αποστείρωση της Χώρας με την εξάλειψη λειτουργικών μαγαζιών που καταφεύγουν εκτός κέντρου και η μαζική εκδίωξη των κατοίκων με την εξάπλωση της βραχυχρόνιας μίσθωσης οδηγούν, αναπόδραστα, στη δημιουργία μιας πόλης – σκηνικού, μιας αποστειρωμένης βιτρίνας που υπόκειται σε αυστηρούς κανόνες ομοιομορφίας σύμφωνα με την άνωθεν επιβαλλόμενη αισθητική που «πουλάει».

Έτσι, τα περισσότερα διαμερίσματα προς ενοικίαση, φορούν τα λευκά ή υπόλευκα ρούχα ας πούμε του μινιμαλισμού, χωρίς σχεδόν καμία διαφοροποίηση. Και έξω, τα μαγαζιά γυρνούν την πλάτη σε τοπικούς μεζέδες και κλασικές ποικιλίες για να σερβίρουν σε μαύρα γρανιτένια παραλληλόγραμμα λίγο προσούτο, ένα κριτσίνι, ένα ξύσμα παρμεζάνα προς συνοδεία ενός σπουμάντε ή ενός απερόλ. Καφέ, καφέ – μπαρ, γύρος, τζελατερίες και ξανά καφέ το τοπίο της πόλης.

Με αφορμή τον θάνατο του κ.Λάκη Στεριώτη, του τσαγκάρη της Γαρίτσας και τις φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν από το άπειρης ομορφιάς μαγαζί του, θα ήθελα να πω ότι τα μνημεία της πόλης μας δεν είναι μόνο όσα φροντίζει η Εφορεία Αρχαιοτήτων αλλά είναι και τόποι μικροί, ιδιωτικοί αλλά ταυτόχρονα τόσο δημόσιοι και τόσο έμπλεοι νοηματοδότησης όπως το μαγαζί του κ.Λάκη ή το καμίνι του κ. Αποστολίδη στη Γαρίτσα. Αυτοί οι τόποι χρήζουν προστασίας. Θυμίζω ότι στην 56η Μπιενάλε της Βενετίας το 2015 η ελληνική συμμετοχή ήταν το έργο της Μαρίας Παπαδημητρίου με τίτλο «ΑΓΡΙΜΙΚΑ», εγκατάσταση η οποία συνίστατο στην ακριβή μεταφορά ενός πραγματικού και εν λειτουργία καταστήματος, ενός απομειναριού του παρελθόντος που εμπορεύεται τομάρια και δέρματα ζώων στην πόλη του Βόλου, θίγοντας μια σειρά προβληματικών που εκτείνονται από την πολιτική και την ιστορία στην οικονομία και τις παραδόσεις, την ηθική και την αισθητική το φόβο μας για το ξένο και το ακατανόητο.

Πρόσφατα έγινε κινητοποίηση από ομάδα συμπολιτών μας για τα περίπτερα που εξαφανίστηκαν από τον ιστό της πόλης μας. Τέτοιοι χώροι όπως τα μαγαζιά που εξαφανίζονται κουβαλώντας ένα τέτοιο φορτίο μνήμης θα άξιζαν κάτι αντίστοιχο, μουσεία και θραύσματα μνήμης της πόλης που χάθηκε.

ΤΑΤΙΑΝΑ ΖΕΡΒΟΠΟΥΛΟΥ