Άγγελοι – σωτήρες, με πραγματικά «φτερά»!

Υπάρχουν όμως φορές και οι άγγελοι αυτοί έχουν ανθρώπινη μορφή αλλά πραγματικά φτερά! Μια σειρά τέτοιων ανθρώπων φρόντισαν ώστε ο υπογράφων να είναι σε θέση να γράφει σήμερα αυτό το κείμενο.

Ήταν στις 11 του Σεπτεμβρίου, όταν ένα αδιόρατο βάρος έκανε την επίσκεψή του στο στήθος. Ήλθε και την επομένη, αυτή τη φορά ως πόνος, συνοδευόμενος με κάποια τσιμπήματα στην αριστερή ωμοπλάτη. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία αφού η ενόχληση ήταν στιγμιαία. Την επομένη, μετά το φαγητό, ήλθε ξανά. Αποφάσισα να απευθυνθώ σε καρδιολόγο - ούτως ή άλλως σκεφτόμουν εδώ και καιρό να κάνω μια ολοκληρωμένη εξέταση. Επέλεξα τον Χριστόφορο Καρδάμη, τον γνώριζα από τη θητεία του στο νοσοκομείο.  Βγήκε η γραμματέας του και μου έκλεισε ραντεβού για μερικές ημέρες μετά. Έκλεισα το τηλέφωνο για να δεχθώ την παρατήρηση της συζύγου ότι δεν της είπα για τους πόνους που αισθανόμουν. Τηλεφωνώ ξανά και βγαίνει ο γιατρός.

• Έχω πόνο στο στέρνο, έως το στομάχι.
• Που είσαι τώρα;
• Μεθοδίου.
• Έλα στο ιατρείο άμεσα.

Περπάτησα τα πεντακόσια μέτρα έως το ιατρείο στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και όταν ανέβηκα τα σκαλιά της πολυκατοικίας, λίγο πριν πατήσω το κουμπί του ανσανσέρ, ένας τρομερός πόνος στο στήθος μου έκοψε την ανάσα! «Καλά», σκέφθηκα, «αυτό ήταν… εδώ θα μείνω»;

Όταν ο γιατρός με είδε ήταν ο πρώτος από μια σειρά ανθρώπων που πραγματικά «έβαλαν φτερά» για να σώσουν την κατάσταση. Έστησε γρήγορα το καρδιογράφημα για να «πιάσει» το επεισόδιο. Παράλληλα, μαζί με τη νοσηλεύτρια σύζυγό μου, άρχισαν εκτός από τα ηλεκτρόδια να μου τοποθετούν και «πεταλούδες» στις φλέβες. Ακολούθησε υπέρηχος και ξανά δεύτερο καρδιογράφημα. Οι στιγμές έφευγαν γρήγορα, μοιάζοντας όμως αιώνας.

«Θα πάρουμε το ασθενοφόρο, έχεις έντονο πρόβλημα, θα έλθω και εγώ μαζί» ξεκαθάρισε ο γιατρός ο οποίος είχε αποχωρήσει από την καρδιολογική κλινική του νοσοκομείου λίγο καιρό νωρίτερα. Τηλέφωνο στο κέντρο του ΕΚΑΒ στα Γιάννενα και ταυτόχρονα στο ΕΚΑΒ της Κέρκυρας για να συντομεύσει η διαδικασία. Η ανταπόκριση ήταν άμεση, βλέπετε οι διασώστες του ΕΚΑΒ, δεν βγάζουν ποτέ τα φτερά από πάνω τους. Στην ολιγόλεπτη διακομιδή έως το Νοσοκομείο, κατάφερα να διαβάσω το σχόλιο στην ομάδα ενημέρωσης των δημοσιογράφων για έκτακτες καταστάσεις:

-Πολλές σειρήνες στο κέντρο, δεν ξέρω τι είναι…

-ΕΚΑΒ τελικά (με καθησυχαστικό τόνο).

Χαμογέλασα… Ο εφιάλτης των δημοσιογράφων είναι να γίνουν οι ίδιοι ρεπορτάζ!

Νοσοκομείο Κέρκυρα

Στο Νοσοκομείο γιατροί και νοσηλευτές είχαν τα μόνιμα, σκληραγωγημένα - αλλά πάντα αξιόμαχα - φτερά στους ώμους. Στα ΤΕΠ, νέα καρδιογραφήματα, κάποια φάρμακα και μεταφορά στην καρδιολογική. Σύνδεση με νέα μηχανήματα και απινιδωτή, νέος υπέρηχος.

Στην άλλη μεριά του θαλάμου, ο κ. Βασίλης Αλαμάνος. Περίμενε ήδη τη μεταφορά του με ελικόπτερο στα Γιάννενα. Ένας πολύ λεπτός 75χρονος, στεγνός από λίπος, χειμερινός κολυμβητής με τους «Πιγκουίνους» του Ανεμόμυλου, αεικίνητος και με πολύ χιούμορ όπως θα διαπίστωνα στη συνέχεια.  «Θα πάτε και οι δύο μαζί» αποφάνθηκαν οι γιατροί.

Η Διοίκηση του Νοσοκομείου, είχε  ανοίξει ήδη τα δικά της φτερά προς κάθε κατεύθυνση. Ενέργειες για να έλθει αεροσκάφος και όχι ελικόπτερο, προκειμένου να γίνει ταυτόχρονα η διακομιδή. Τηλέφωνα προς τα κεντρικά του ΕΚΑΒ αλλά και στους γιατρούς των Ιωαννίων.  Εκτός από την καρδιολόγο Ε. Ρέβη που εφημέρευε και επιμελούνταν τα περιστατικά, φθάνει στο νοσοκομείο και ο Ν. Καλαντζής που είχε ρεπό, προκειμένου να μην μείνει η καρδιολογική χωρίς γιατρό αφού η πρώτη θα μας συνόδευε με το ασθενοφόρο έως το αεροδρόμιο.

Λίγη ώρα αργότερα, το ασθενοφόρο έπαιρνε τον κ. Βασίλη πρώτο στο αεροσκάφος. Γύρισε και πήρε και εμένα. Αρκετές ημέρες αργότερα, θα μάθαινα ότι εκείνη την ημέρα, ήμουν το έκτο περιστατικό διακομιδής στα Γιάννενα!

Στο αεροδρόμιο, ξαπλωμένος στο φορείο, κατάφερα να δω μπαίνοντας στο C 27 της πολεμικής αεροπορίας δύο τεράστια φτερά, αυτά της ουράς του αεροσκάφους το οποίο μεταφέρει εκατοντάδες περιστατικά κάθε μήνα προς τη σωτηρία τους σε ολόκληρη την Ελλάδα. Οι διασώστες του ΕΚΑΒ και του αεροσκάφους, αντάλλαξαν μηχανήματα, απινιδωτές και ταυτόχρονα δέχονταν οδηγίες από τους γιατρούς. Το φορείο μου, τοποθετήθηκε στη δεξιά πλευρά του αεροσκάφους και παρά το γεγονός ότι «κλειδώθηκε» σε ειδική θέση, ο διασώστης, την περισσότερη ώρα της πτήσης, ήταν όρθιος, κρατώντας μια μπάρα από πάνω μου, σχηματίζοντας ένα προστατευτικό «Γ», σε περίπτωση που οι αναταράξεις αποσταθεροποιούσαν το φορείο.

Ξύπνησε μέσα μου το μικρόβιο…

• Από την Αθήνα ήλθατε;
• Όχι, έκαναν στάση στον Άραξο και με πήραν γιατί είστε δύο περιστατικά και θα πρέπει να έχετε αντίστοιχους διασώστες. Από την Ελευσίνα ήλθε ο συνάδελφος και ο γιατρός.
• Είναι ικανοποιητικό τουλάχιστον το επίδομα που λαμβάνετε;
• Δέκα ευρώ την ώρα, αλλά είναι πτητικό, από την απογείωση έως την προσγείωση.
• Θα σας αφήσουν ξανά στην Πρέβεζα;
• Όχι το αεροσκάφος θα φύγει για Γαλλία, θα γυρίσω με ασθενοφόρο…

Κυβερνήτης στο C27 Spartan της Π.Α. ήταν γυναίκα. Δεν καταλάβαμε πότε πατήσαμε τον διάδρομο του αεροδρομίου των Ιωαννίνων. Η καλύτερη προσγείωση που έχω ζήσει.

Νοσοκομείο Χατζηκώστα

Στο Νοσοκομείο Χατζηκώστα που εφημέρευε, φθάσαμε στις δύο τα ξημερώματα. Μας οδήγησαν στη Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας της καρδιολογικής. Μαζί και ένα εξίσου σοβαρό περιστατικό από το νοσοκομείο των Φιλιατών. Μισή ώρα αργότερα, η Διευθύντρια της Καρδιολογικής Ευγενία Παππά, ξεδίπλωσε τα δικά της φτερά και με την ολιγομελή ομάδα της, ξεκίνησε να αντιμετωπίζει τα περιστατικά μέσα στη νύχτα. Έως το ξημέρωμα, είχε κάνει στεφανιογραφία, μπαλονάκι και «στεντ» και στους τρεις μας! Η κυρία Ρέβη είχε δίκιο όταν, από την Κέρκυρα, μας έλεγε ότι είμαστε τυχεροί γιατί η εφημερεύουσα διευθύντρια ήταν εξπέρ στο είδος της.

Κατά τη διάρκεια της στεφανιογραφίας, το πρώτο σοκ ήταν ότι δεν γίνεται με ολική αναισθησία – όπως περίμενα - αλλά με τοπική στο χέρι που μπαίνει ο καθετήρας. Το δεύτερο ήταν η διάγνωση… «κύριε Σκιαδόπουλε, έχετε 90% φραγμένη την κεντρική αρτηρία. Θα τοποθετήσουμε στεντ».

Το πρωί στην Μονάδα, είχα από τα αριστερά τον κ. Βασίλη και δεξιά έναν 20χρονο φοιτητή της Αρχιτεκτονικής. Βλέπετε η ηλικία, για κάποιο λόγο, δεν παίζει πλέον βαρύνουσα σημασία στα καρδιολογικά περιστατικά.  Η αρμονία στις κινήσεις των νοσηλευτών, πρόδιδαν το πόσο εξασκημένα φτερά είχαν. Το επισήμανα στην προϊσταμένη τους, μια κυρία που εξέπεμπε ηρεμία και σιγουριά. «Το τμήμα σας έχει εξαιρετική αρμονία στη λειτουργία του». «Υπάρχει εσωτερική πάλη» πρόλαβε και απάντησε ο κύριος Νίκος, ο μόνος άνδρας νοσηλευτής στη βάρδια, γεμάτος τατουάζ στο σώμα αλλά ιδιαίτερα περιποιητικός αλλά και αυστηρός σε όσους μέσα στον πόνο τους έβριζαν τα Θεία.

Την επόμενη ημέρα, μεταφερθήκαμε στον θάλαμο. Μέσα σε 24 ώρες είχαμε σχηματίσει μια μικρή κοινωνία πέντε οικογενειών. Ο κ. Βασίλης είχε αρχίσει τα «ρόνια» από την πρώτη στιγμή στους διαδρόμους της καρδιολογικής.

• Λυκούργο, μου είπε, εγώ τα έχω παρατήσει τα ιντερνετικά. Κάνε ένα ευχαριστήριο εκ μέρους μας. Προς την καρδιολογική του Νοσοκομείου της Κέρκυρας. Μας φρόντισαν, δεν μας φρόντισαν; Προς την καρδιολογική του Χατζηκώστα. Μας έσωσαν, δεν μας έσωσαν; Και προς την Πολεμική Αεροπορία. Ήταν εξαιρετική δεν ήταν;

Πράγματι, ήταν εξαιρετικοί όλοι τους! Γιατροί, νοσηλευτές, Διοίκηση, ΕΚΑΒ, Πολεμική Αεροπορία.

Άγγελοι με αληθινά φτερά, που σώζουν ζωές!

ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΣΚΙΑΔΟΠΟΥΛΟΣ