Ελίνα Λάσκαρι - Για τον φίλο Χρήστο

Την περασμένη Παρασκευή χάσαμε τον γιατρό Χρήστο Κουρή, ο θάνατος του οποίου βύθισε - για ακόμα μία φορά - στη θλίψη και στο πένθος την οικογένεια και τους οικείους του, που τόσο έχουν δοκιμαστεί τα τελευταία χρόνια από τις απανωτές συμφορές. 

Στο γιατρό και στον άνθρωπο Κουρή αναφέρθηκαν ήδη με ενάργεια ο Ιατρικός Σύλλογος Κέρκυρας, η Παλαιά Φιλαρμονική και η Φιλαρμονική της Μάντζαρος, των οποίων ο εκλιπών ήταν εξέχων μέλος πολλά χρόνια τώρα, ο δήμαρχος, ο κερκυραϊκός τύπος κ.α.

Για τον φίλο Χρήστο θέλω να μιλήσω εγώ, αποφεύγοντας όσο μπορώ τις σιροπιασμένες υμνολογίες που κανέναν δεν ενδιαφέρουν, πόσο μάλλον έναν νεκρό. 

«Όταν πεθαίνει ένας φίλος», έγραφε ο Κωστής Παπαγιώργης για το νεκρό φίλο του Χρήστο Βακαλόπουλο «έστω και για λίγες μέρες γινόμαστε όλοι αισθητά καλύτεροι». Και είναι πράγματι αδύνατον να ξεφύγουμε, οι φίλοι, από την παρουσία του Χρήστου που ο θάνατος, τι ειρωνεία, κατέστησε πιο ζωντανή παρά ποτέ. Γενναιόδωρος, υποστηρικτικός, πάντα διαθέσιμος, ευαίσθητος και ευγενικός, ο Χρήστος μας προκαλεί τώρα να συγκριθούμε μαζί του. Και εδώ είναι που αν με διάβαζε, θα χαμογελούσε περιπαικτικά, καθώς η σεμνότητα και το πηγαίο, αβίαστο χιούμορ του ήσαν από τα βασικά στοιχεία του χαρακτήρα του. Το τελευταίο μάλιστα, ήταν πιστεύω και αυτό που έδινε το κουράγιο στην οικογένειά του να αντέχει στα δύσκολα και στον ίδιο, τη δύναμη να υπομένει την αρρώστια που τελικά μας τον πήρε. 

Ο Χρήστος υπάρχει πλέον μονάχα στην καρδιά μας, της οικογένειας και των φίλων του. Θα τον θυμόμαστε για όσο χτυπάει.

ΕΛΙΝΑ ΛΑΣΚΑΡΙ