Πρέπει να καεί μέχρι και το τελευταίο δέντρο;
28 μέρες καίγεται το Όρος Όρβηλος (όπου δεν πετούν πλέον εναέρια μέσα), 6 μέρες τα «Χάνια» στο Χιονοχώρι, 2 μέρες ο Πύργος, 4 μέρες η Αττική από τον Βαρνάβα έως το Χαλάνδρι… η λίστα είναι μακρά και επώδυνη.
Εκατοντάδες χιλιάδες τα στρέμματα καμένης γης, καμένης ζωής, και πυροσβέστες, εθελοντές και κάτοικοι να προσπαθούν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Οι εικόνες είναι συντριπτικές. Άνθρωποι με γυμνά χέρια, κουβάδες νερό και κλαδιά αντιμέτωποι στο πύρινο θηρίο. Άλλοι να τρέχουν με ζώα στην αγκαλιά, προσπαθώντας να σώσουν όσα περισσότερα μπορούν (γιατί θυμούνται ότι δεν ζούμε μόνοι μας σε αυτόν τον πλανήτη) και άλλοι να χωράνε όλη τους τη ζωή σε δύο βαλίτσες και να ξεσπιτώνονται. Και εκεί σκέφτεται κανείς «χωράει όλη σου η ζωή, όλες οι αναμνήσεις και το βιός σε μια βαλίτσα;».
Τον τραγικό απολογισμό για την φωτιά στην Αττική έρχεται να συμπληρώσει ο θάνατος της 60χρονης Νάντιας που βρέθηκε απανθρακωμένη στις 13/08 μέσα σε επιχείρηση στο Πάτημα Χαλανδρίου, όπου δούλευε τα τελευταία 20 χρόνια.
Στις 12/08, την ώρα που οι πολίτες της Βορειοανατολικής Αττικής εκφράζουν ότι νιώθουν εγκαταλειμμένοι, την ώρα που ο αντιδήμαρχος Πολιτικής Προστασίας Πεντέλης, Βασίλης Μπούρας λέει στο Mega πως «η εικόνα είναι δραματική. […] Καμία βοήθεια δεν υπάρχει από μέσα, με δύο ελικόπτερα δεν σβήνει αυτή η φωτιά», κάνοντας έκκληση για εναέρια μέσα, την ώρα που στον Βαρνάβα ο δήμαρχος πήρε ο ίδιος το λάστιχο να σώσει ό,τι σώνεται, ο Υπουργός Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας δηλώνει ότι «η αντίδραση τόσο με επίγεια όσο και με εναέρια μέσα στην αρχική εστία στο Βαρνάβα ήταν άμεση», χωρίς να διευκρινίζει το πώς τελικά η φωτιά εξαπλώθηκε και κατέστρεψε τόσο μεγάλες εκτάσεις.
Στο μεταξύ η Ευρωπαϊκή Ένωση στέλνει, κατόπιν αιτήματος των ελληνικών αρχών, επίγειες και εναέριες δυνάμεις από την Γαλλία, την Ιταλία, την Τσεχία, τη Σερβία, τη Μάλτα και τη Μολδαβία, ενώ έτοιμες να βοηθήσουν την Ελλάδα δηλώνουν η Τουρκία (που αντιμετωπίζει ήδη πυρκαγιές στο εσωτερικό της) ακόμα και η Παλαιστίνη…
6 χρόνια μετά το Μάτι και τους 104 νεκρούς, 3 χρόνια μετά τη Βόρεια Εύβοια και 1 χρόνο μετά την Ρόδο και τον Έβρο συνεχίζεται ακόμα η ίδια ιστορία: στην πολιτική σκηνή επίρριψη ευθυνών από τον έναν στον άλλον και στις εκάστοτε «χαοτικές κηλιδώσεις» (κοινώς γνωστές ως στάχτες, που προφανώς βοηθούν στην εξάπλωση πυρκαγιών), εποχικοί πυροσβέστες οι οποίοι κάθε χρόνο ζητούν την επιμήκυνση της σύμβασής τους λόγω κλιματικής αλλαγής και της ανάγκης καλύτερης αντιπυρικής προστασίας (και προφανώς δεν εισακούγονται), θύματα, καμένες περιουσίες και κυρίως καμένες οι δασικές εκτάσεις, τα «πνευμόνια» της χώρας.
Η ερώτηση κάθε χρόνο παραμένει η ίδια: «πρέπει να καεί μέχρι και το τελευταίο δέντρο, να μη μείνει καθόλου οξυγόνο, να πάθει ασφυξία η Αθήνα για να γίνει αντιληπτό ότι η αντιμετώπιση των πυρκαγιών στην χώρα μας δεν είναι επαρκής;»
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΟΓΙΟΥ
