Για ένα Πάσχα….

Κέρκυρα.. Μεγάλη εβδομάδα: Κάποιοι από εμάς ή ίσως οι περισσότεροι έχουμε αρχίσει δουλειά σεζόν. Το άγχος μεγάλο για να είναι όλα έτοιμα για το Πάσχα. Κάποιοι πιο έτοιμοι, κάποιοι της τελευταίας στιγμής.

Τα προγράμματα από τους επιταφίους έχουν βγει. Όλοι ξέρουν, οι πιο παλιοί σίγουρα, τις ώρες από τους επιταφίους των εκκλησιών της πόλης. Ποιός είναι υπεύθυνος, ποιά φιλαρμονική, ποιό σχολείο, ποιά χορωδία, ποιό σωματείο, από ποιό δρόμο περνάει ο επιτάφιος. Παράδοση χρόνων.

Μεγάλη Πέμπτη: Οι ξενιτεμένοι ντόπιοι φτάνουν στο νησί. Οι τουρίστες αρχίζουν να προσεγγίζουν το λιμάνι ή το αεροδρόμιο. Ψάχνουν τι πως και γιατί. Οι περίεργοι, οι νεόφερτοι, οι παλιοί, οι παραδοσιακοί, όλοι αυτοί οι άλλοι και όλοι εμείς να προλάβουν τις πρόβες από τις φιλαρμονικές.

Παράδοση χρόνων. Ποδοπάτημα ναι, βαβούρα ναι, κατάνυξη ίσως, παράδοση ίσως, ανάγκη σίγουρα, συνήθεια ίσως. Και μετά φαγητό ή ποτό.

Μεγάλη Παρασκευή: Και ξανά αυτοί που έρχονται για πρώτη φορά, χαμένοι, με άγχος να φτάσουν στο ξενοδοχείο ή να φάνε στο εστιατόριο που ίσως έχουν κλείσει. Οι υπάλληλοι να φτάσουν στην δουλειά, οι τοπικές αρχές να στηρίξουν  και να διευκολύνουν.

Και όλα  αυτά συμβαίνουν την ίδια στιγμή… Και …ξαφνικά ένας ήχος που τον αναγνωρίζουν όσοι τον έχουν ακούσει ξανά. Το άκουσμα του ταμπούρου να δίνει το βήμα για τον πρώτο επιτάφιο. Το σύνθημα για να βγει ο επιτάφιος του ΝΑΣΚΕ, του Αγίου Νικόλα Ντεβέκι, της Παναγιωπούλας, της Παναγίας των Ξένων, του Αι Γιαννιού.

Και  όλοι εμείς την Μ. Παρασκευή στην Κέρκυρα, ξαφνικά μπαίνουμε σε μια συνθήκη τόσο ιδιαίτερη για εμάς. Είναι πολύ δύσκολο να μεταδώσουμε τι είναι αυτό το Πάσχα, τι είναι αυτό το διαφορετικό.

Μπορεί κάποιοι από όλους εμάς να έχουμε πάει για ποτά και να έχουμε ξενυχτίσει, αλλά στο πρώτο άκουσμα της πρώτης  φιλαρμονικής… μπαίνουμε σε αυτή την συνθήκη που κάνει το Πάσχα της Κέρκυρας τόσο ξεχωριστό.

Και δεν μας αρέσει η φασαρία στο Λιστόν, στον επιτάφιο της Μητροπόλεως, και δεν μας αρέσει να περνάνε οι σερβιτόροι φορτωμένοι με τα ποτά για να εξυπηρετήσουν αυτούς και εμάς…. και δεν μας αρέσει να περνάμε δίπλα από τα τραπεζοκαθίσματα με τον επιτάφιο στους ώμους. Όσο και να μας ενοχλούν όλα αυτά, είχαμε και έχουμε  μέσα μας τη δύναμη να μεταδώσουμε την ενέργεια του δικού μας Πάσχα.. χωρίς οδηγίες…. μέσα από εμάς.

Και καταλήγουμε έξω από την Μητρόπολη.

Οι μαθητές, οι πιο μικροί, στέλνουν σέλφι, ψάχνοντας φίλους στα επόμενα τμήματα που πλησιάζουν στο τέλος του επιταφίου. Και ξαφνικά εκείνα τα ταμπούρα. Εκείνος ο γνωστός ήχος που κάνει τους πάντες να σταματάνε. Ακόμα και τους πιο μικρούς που δεν ξέρουν ….

Είναι αυτό το συναίσθημα του Πάσχα στην Κέρκυρα, αυτής της εμπειρίας στο νησί, που κανείς, ακόμα και οι πιο ιδιαίτεροι άνθρωποι δεν μπορούν να περιγράψουν... κανείς δεν βάζει κανόνες.. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι μοναδικό συμβαίνει κατηφορίζοντας  το καντούνι του Αγ΄ Αντώνη.

Μουσική κορύφωση και κατάνυξη.

Μωβ φώτα και σιγή, απλά σιγή…

ΦΩΤΟ@ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ