Δικαιωματισμός Vs Σκοταδισμός

Πρόκειται για δύο υπερβολές που ως υπερβολές προκαλούν πολέμους. Ιδεολογικούς και πραγματικούς. Πόσες δυτικές στρατιωτικές επεμβάσεις έγιναν τα τελευταία χρόνια εν ονόματι της υπεράσπισης δικαιωμάτων; Αλλά και πόσες ανατολικές αγχόνες στήθηκαν εν ονόματι της υπεράσπισης παραδοσιακών αρχών; Πόσοι «ανθρωπιστικοί» δυτικοί βομβαρδισμοί; Αλλά και πόσες εκπαραθυρώσεις ομοφυλοφίλων στο Ιράν;

Καλούνται αυτές τις μέρες εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας να παρακολουθήσουν επιμορφωτικό σεμινάριο με θέμα «ΛΟΑΤΚΙ και Συμπερίληψη». Αναστάτωση στους υπερασπιστές των παραδόσεων. Η απάντησή μου είναι η θαυμάσια, συναισθηματική, βιωματική ομιλία του βουλευτή Μπιμπίλα (χειροκροτηθείσα από πλείονα του ενός κόμματα). Προσθέτω εδώ αμέσως και τα δηλητηριώδη εναντίον του σχόλια του τοξικού διαδικτύου. Ανορθόγραφα και ασύντακτα όλα. Περιφρονητικά. Πολεμικά. Και η ερώτησή μου: Τι βαραίνει περισσότερο στην κρίση μας; Είναι μερικές φορές που πρέπει να διαλέξεις.

Έδωσε προ ημερών ο Χρήστος Γιανναράς, αγαπημένος φιλόσοφος της Εκκλησίας, συνέντευξη με θέμα «Η απανθρωπία του δικαιώματος». Τρομερός ο τίτλος. Προδιαθέτει. Ανέπτυξε ο κ. Γιανναράς, για άλλη μια φορά, την φοβική του στάση απέναντι στον δυτικό πολιτισμό. Κι όμως έπρεπε να μιλήσει ο δυτικός Διαφωτισμός για τα «φυσικά δικαιώματα» του ανθρώπου ως ατόμου για να διεκδικήσει κάποτε η οργανωμένη κοινωνία την κατάργηση της δουλείας για ένα έκαστο των ατόμων, θηλέων και αρρένων.

Λοκ, Μοντεσκιέ, Βολτέρος, Ντιντερό. Όχι το Βυζάντιο, αλλά η Δύση. Να βάλω, την ίδια εποχή, και τους Κουακέρους χριστιανούς της Αμερικής. Κι εκείνον τον εκπληκτικό Βενιαμίν Λέι με τους πύρινους λόγους υπέρ της κατάργησης της δουλείας. Την ίδια εποχή ο Τσέζαρε Μπεκαρία θεμελιώνει το νομικό επιχείρημα κατά των βασανιστηρίων. Δυτικός και αυτός. Όχι δεν ήταν η κλασική αρχαιότητα που κατήργησε την δουλεία. Δειλά-δειλά, ακόμη παλεύουμε γι αυτό με όπλο δυτικά κείμενα.

Ετυμολογικώς, το «πρόσωπο» είναι «προς» και «ωψ», μας λέει ο Γιανναράς («Το Πρόσωπο και ο Έρως»). Πρόσωπο προς πρόσωπο θα λέγαμε. Πρόσωπο μέσα στην κοινωνία. Βεβαίως. Μόνο που καμιά φορά ο άνθρωπος αναζητεί απελπισμένα την ατομικότητά του κι έτσι προκύπτουν τα πολύτιμα  «ατομικά δικαιώματα». Προϋπόθεση της ελευθερίας είναι και η κοινωνία ως κοινωνία και το άτομο ως άτομο. Δεν γίνεται μόνο με το ένα από τα δύο. Χρειάζονται και τα δύο.

ΥΓ.1: Ακούσαμε αυτόν τον καιρό λόγους μίσους εκπορευόμενους από ταγούς της ειρήνης και καταλλαγής.

ΥΓ.2: Θυμάμαι, τώρα, τον ιεράρχη των Καλαβρύτων, πριν ένα χρόνο, μετά τα Τέμπη, να μιλάει για την θεία τιμωρία αυτών που επέστρεφαν από τις διακοπές του «αμαρτωλού» καρναβαλιού. Ο ορισμός της απανθρωπίας. Ο εν λόγω απάνθρωπος είναι αυτός που καλούσε τους οπαδούς του να φτύνουν τους ομοφυλόφιλους όπου τους βρίσκουν. (Είχε καταδικασθεί επί ρητορική μίσους για την φράση του: «Αποβράσματα της κοινωνίας σήκωσαν κεφάλι! Φτύστε τους!»)

ΦΩΤΟ@pixabay