Ξεκίνησαν οι συνάξεις του κύκλου φοιτητών από την Μητρόπολη- 5/10 η επόμενη σύναξη

Οι συναντήσεις συνεχίζονται την Πέμπτη 5 Οκτωβρίου 2017 και ώρα 9.15 μ.μ. με θέμα πάλι από το «Προς Μενοικέα» του Επίκουρου.

Μετά τον αγιασμό, έγινε από τον υπεύθυνο του κύκλου π. Θεμιστοκλή Μουρτζανό η παρουσίαση του θέματος που θα απασχολήσει τις συνάξεις για το Χειμερινό Εξάμηνο και που είναι «Αθεΐα και πίστη: από τον αρχαιοελληνικό στον χριστιανικό λόγο». Δύο είναι οι βασικές πηγές για την προσέγγιση του: η φιλοσοφία του αρχαίου Έλληνα φιλοσόφου Επίκουρου και τα «Αρεοπαγιτικά κείμενα», πατερικό έργο του 5ου αιώνα. 
Οι πρώτες 7 συνάξεις θα είναι αφιερωμένες στον Επίκουρο, με πρώτη πηγή την «Επιστολή προς Μενοικέα». 
Ο Επίκουρος ουσιαστικά ήταν ο φιλόσοφος μιας εποχής που έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την σύγχρονη μετανεωτερικότητα. Έζησε από το 341 έως το 270 π. Χ. Είχε προηγηθεί η εποχή του Ελληνικού Διαφωτισμού (σοφιστές, Πλάτων, Σωκράτης, Αριστοτέλης) και μετά την παγκοσμιοποίηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου ακολουθεί η «ατομοκεντρικότητα» της ελληνιστικής εποχής. Το δεσπόζον ερώτημα, στο οποίο απαντά και ο Επίκουρος, είναι «πώς θα ζήσω ως άτομο την ευτυχία;». Δεν υπάρχει συλλογικότητα, καθώς η πόλις-κράτος βρίσκεται σε παρακμή και η πολιτική έχει πάψει να ενδιαφέρει τους πολλούς, ενώ και οι συμπολιτείες αργότερα δεν έχουν τον χαρακτήρα της κοινότητας. Ο Επίκουρος έρχεται να δώσει μαρτυρία φιλοσοφίας η οποία αποσκοπεί στην απάντηση του ερωτήματος της «ευδαιμονίας». Κλειδί η «φρόνησις» ως ατομικό γεγονός.
Στην πρώτη σύναξη τονίστηκε η άποψη του φιλοσόφου ότι η φιλοσοφία δεν είναι ίδιον μόνο των ηλικιωμένων, αλλά και των νέων. Ο νέος που φιλοσοφεί δεν απογοητεύεται από τα μελλούμενα να συμβούν. Επίσης, η φιλοσοφία βοηθά τον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει ότι ο θάνατος δεν τον καταβάλλει, διότι όπου υπάρχει αυτός, δεν υπάρχει ο θάνατος και όπου υπάρχει ο θάνατος δεν υπάρχει αυτός. Ο Επίκουρος είναι μηδενιστής. Δεν πιστεύει στην μεταθανάτια ζωή και επομένως, απορρίπτει την παρηγορητικότητα της θρησκείας.
Παρ’ όλα αυτά δεν είναι άθεος. Πιστεύει ουσιαστικά στον μονοθεϊσμό, μόνο που δεν θέλει να ταυτίσει τον θεό με θρησκευτικά συστήματα και δεισιδαιμονίες, αλλά να τον αφήσει στην πληρότητα, την μακαριότητα και την αθανασία του. 
«Το μέλλον δεν είναι εντελώς δικό μας, αλλά ούτε κι εντελώς όχι δικό μας». Για να το ζήσουμε, υποστηρίζει ο Επίκουρος, χρειάζεται να βρούμε εκείνες τις ηδονές που προέρχονται από επιθυμίες οι οποίες συντελούν στην υγεία του σώματος και την ηρεμία της ψυχής. Επομένως, οι επιθυμίες δεν είναι όλες συμφέρουσες και ωφέλιμες, ενώ υπάρχουν και επιθυμίες που πρέπει να αποφεύγονται γιατί οι ηδονές του μέλλοντος πρέπει να περάσουν από τον πόνο και την στέρηση στο παρόν. 
Στη συνέχεια, έγινε κριτική πάνω στις θέσεις του Επίκουρου και επισημάνθηκαν τα εξής: 
Α. για τους χριστιανούς ο θάνατος είναι πέρασμα, Πάσχα, βίωση της κοινωνίας με τον Θεό και ελπίδα ανάστασης, όχι μηδενισμός τη ύπαρξης.
Β. Ο Θεός δεν μας δημιούργησε ούτε από έλλειψη δική Του ούτε επειδή είχε ανάγκη να ασχολείται μαζί μας, ούτε επειδή θέλει να μας τιμωρεί, αλλά από αγάπη που γίνεται δημιουργία. Ο Θεός προνοεί για μας, όχι όμως καταπατώντας την ελευθερία μας.
Γ. Οι ηδονές δε είναι όλες απορριπτέες. Η πνευματική ηδονή της κοινωνίας με τον Θεό αφήνει στην άκρη κάθε άλλη. Τα ανθρώπινα κανείς πρέπει να τα χαίρεται με μέτρο. Η ευτυχισμένη ζωή έρχεται πιο πέρα από τις στιγμές. Ο πολιτισμός μας στηρίζεται στο στιγμιαίο, όμως η πίστη μιλά για την διάρκεια που έρχεται μέσα από την αγάπη. 
Δ. Η πίστη στον Θεό νικά κάθε φόβο, διότι είναι πορεία προς την τέλεια αγάπη!